Η ΑΥΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΟΛΑΚΕΣ
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Μια φορά και έναν καιρό σε ένα αυτοδημιούργητο παλάτι, κάθισε όχι στον θρόνο του αλλά σε ένα παλαιό χειροποίητο σκαμπό, ο νέος Βασιλιάς του Βασιλείου.Δίχως χρυσοποίκιλτα ρούχα, δίχως στέμμα, δίχως σκήπτρο για να χρίζει τους ιππότες του,άρχισε να κυβερνά το Βασίλειο του και όπως σε όλα τα παραμύθια και όλα τα Βασίλεια,άρχισαν να τον πλησιάζουν πολλοί δήθεν ιππότες.
Μαχόμενοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για το γενικό καλό.Με το σπαθί τους ανά χείρας καμώνονταν πως θα παλέψουν για ειρήνη,πως έχουν ιδανικά, πίστη και ελπίδα.Επέμεναν πως όπως σε κάθε Βασιλική Αυλή θα έπρεπε και ο δικός του Βασιλιάς να έχει τον αυλόγυρο του και τους αυλοκόλακες του.Έβγαζαν φιρμάνια και διαγγέλματα.Έταζαν…έταζαν…έταζαν.
Δίχως χρίσμα, δίχως όραμα και δίχως την ηγετική τάση να κατακτήσουν τον χειροποίητο σκαμπό και να το κάνουν θρόνο, εκθρονίζοντας τον Βασιλιά,άρχισαν να κοιτούν βαριεστημένα και όταν κατάλαβαν πως ούτε στο σκαμπό δεν μπορούσαν να κάτσουν, πως δεν υπήρχε ούτε μια σταυροφορία για να κερδίσουν χρυσάφι και φλουριά, έγιναν από ιππότες, αυλικοί.
Ξεκαβάλησαν το άλογο, πήδηξαν τα τείχη του Βασιλείου και ξεκίνησαν το μοναχικό ταξίδι τους.Ποιός ξέρει… ίσως σε κάποιο άλλο Βασίλειο γινόντουσαν απλά πιο πιστευτοί.
