Δημοσιεύουμε ένα εξαιρετικό άρθρο -τροφή για σκέψεις- ως ευχαριστήρια επιστολή για την εκδήλωση αποφοίτησης του 5ου Γυμνασίου Αλίμου από τη γονέα Ζέτα Φλισκανοπούλου – Πετράκου.
“Πόσο πικρό είναι να κοιτάζεις την ευτυχία με τα μάτια ενός άλλου” Σαίξπηρ
Πόσο πικρό είναι από έλλειψη χρόνου, αδιαφορία, σνομπισμό ή δεν ξέρω ποιον άλλο λόγο να μην βρίσκεσαι στην αποφοίτηση της γιορτής του παιδιού σου.
Πόσο πικρό είναι να μην αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες μέρες σας αυτές που βιώσαμε από την διοργάνωση του 5ου Γυμνασίου Αλίμου με αφορμή της αποφοίτηση των παιδιών μας, της Γ΄Γυμνασίου.
Σε όσους λοιπόν δεν ήταν εκεί και ευτυχώς ήταν λίγοι, ας μεταφέρω την ευτυχία μέσα από τα δικά μου μάτια.
Σε μια εποχή που δεν είναι ούτε ηρωική, ούτε επική, μπορεί η ζωτικότητα να καίγεται, η ιδιοσυγκρασία να αρρωσταίνει αλλά η ομορφιά παραμένει. Τα παιδιά της Γ’ Γυμνασίου ήταν εκεί μαζί με τους καθηγητές τους για να μας αποδείξουν πως η ελπίδα όπως έλεγε και ο Ουγκώ “είναι μια λαμπερή αστραπή”. Σαν αστραπή πέρασαν επί σκηνής για να παρουσιάσουν τα προγράμματα που συμμετείχαν όλη την σχολική χρονιά, “το δώρο της βροχής”, “Από το πατητήρι στον άμβυκα και στον άμπακα”, “φτερωτοί-άγγελοι”, “η θεσσαλική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες.
Ήταν εκεί με την νεανική ορμή τους, τα μικρολάθη τους, το χιούμορ τους να μας ταρακουνήσουν. Με το χειροκρότημα, το πείραγμα τους, το γέλιο τους να μας τραγουδήσουν πως δεν υπάρχει πιο ανακουφιστικό αίσθημα από την ελπίδα. Τραγούδησαν, χόρεψαν, μίλησαν με βαθιά και άδολη ειλικρίνεια για το σχολείο και την σχέση με τους καθηγητές τους. Μας απέδειξαν πως με την ζωντανή τους δράση μπορεί να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, πως η δύναμη δεν έχει όρια, πως είναι δικαίωμα των νικητών. Τίμησαν και χειροκρότησαν τους καθηγητές τους που συνταξιοδοτήθηκαν, μας έδειξαν φωτογραφίες από την μονοήμερη και τετραήμερη εκδρομή τους, κάνοντας μας να νοσταλγήσουμε τα δικά μας σχολικά χρόνια. Δέχτηκαν το αποχαιρετιστήριο γράμμα των καθηγητών τους που τους απέδειξαν πως “μόνο όταν ο δάσκαλος γίνει μαθητής μπορεί να γίνει καλύτερος δάσκαλος”. Αποφοίτησαν παίρνοντας την βαθμολογία τους, τα αναμνηστικά τους δώρα από τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.
…Τι έμεινε για το τέλος;
Η διαπίστωση ότι μόνο μέσα απόε τα μάτια των παιδιών μας μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η δημιουργία είναι αγώνας, ότι η γνώση είναι ισχύς, ότι η αρετή είναι έκφραση της Ελληνικής ψυχής,ότι οι καλύτερες αλήθειες είναι οι πιο απλές. “όταν κοιτάς γύρω σου και νομίζεις ότι όλα έχουν χαθεί” είναι εκεί για να σου απαγγείλουν Καβάφη “ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ” και να σου αποδείξουν ότι είναι η ώρα των πιο μεγάλων ψυχών …των δικών τους!!!
