Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Με την αναμονή της συνάντηση μας και με λόγια ευαισθησίας που μας συντροφεύουν πάντα, ο ντροπαλός και μοναχικός Βασίλης Καζούλης βρέθηκε επί σκηνής στο ανοικτό θέατρο « Μαίρη Αρώνη», δίχως να έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια δύναμη του να σώζει όλα αυτά τα χρόνια μουσικά την ψυχή μας.
Νιώθοντας λίγο άβολα από ντροπή και όχι από έπαρση, μας άνοιξε την ψυχή του και εμείς του αποδείξαμε ότι τον αγαπάμε για την ειλικρινή σχέση που έχει με την μουσική του.
«Κάτι να γυαλίζει»… «ό,τι κι αν αρχίσω/όποια πόρτα κι αν χτυπήσω/τίποτα δεν φτάνει στον δικό σου ουρανό/ Κάτι να γυαλίζει/θέλεις πάντα κι ας θυμίζει/ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό»
«Φανή»… «οι φίλοι μου μου το ΄χαν πει/ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή/όσο και να το θέλει πια/δεν πρόκειται να ξαναρθεί»
«Αν ήσουν Άγγελος»… «Λυσ’ τα μαλλιά σου κι άφησε τα/να’ρθω λίγο και να δω/πως περιγράφει τη μορφή σου/τ ΄άσπρο σου το νυχτικό…»
«Αεροπλάνα»… «Το παιχνίδι αυτό θέατρο σωστό/και γνωστοί οι ρόλοι/βγάζω τη στολή και το κράνος μου/φεύγω για την πόλη/ Άννα, δεν ήμουν εγώ γι’ αεροπλάνα»
«Το τελευταίο πλοίο»… «Την τελευταία παράσταση στο Εκράν/ το τελευταίο ματωμένο σου κολλάν/το τελευταίο τρένο από τον σταθμό/ το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό»
«Λευκός ουρανός» και τόσα άλλα ξεχωριστά τραγούδια που φέρουν την υπογραφή του…
Με την τεράστια μουσική του δύναμη σώζει ψυχές!
«Φαίνεται πως ότι αγαπάς από παιδί σε συντροφεύει και σε ζεσταίνει για όλη σου την ζωή. Τα παιδικά χρόνια για τον καθένα είναι το όνειρο, η φαντασία, η χαρά, η ελπίδα. Στις δυσκολίες κανείς αναζητάει τα παραμύθια και τη χαμένη αθωότητα για να παίρνει δύναμη να προχωράει και να δημιουργεί σ’ αυτό που λέμε σύγχρονη εποχή»
Με το ξεχωριστό μουσικό του ύφος και την άμεσα αναγνωρίσιμη φωνή του, αυτός ο μεγάλος συνθέτης και τραγουδοποιός μας τραγούδησε όπως αισθάνεται γιατί τελικά αυτό είναι το ζητούμενο. ΄Εκανε την αγάπη του «επάγγελμα» και μοναχικά συντήρησε την δική του αλήθεια, δίχως να κάνει «εκπτώσεις» του εαυτού του, επέλεξε να μην γίνει πολύ επαγγελματίας χάνοντας πράγματα.
Ο Βασίλης Καζούλης κινήθηκε στο μουσικό χώρο όλα αυτά τα χρόνια με αυτό που μπορούσε στις πλάτες του να αντέξει. Μοναχικός μουσικός οδοιπόρος, με την μουσική του να τον απασχολεί πολύ και να την αγαπά πολύ, μας έκανε συνοδοιπόρους και φίλους του.
Σε μια πραγματικά μυσταγωγική βραδιά, όπου υπήρχε απόλυτη ησυχία όταν τραγουδούσε, το κοινό αφουγκραζόταν το θρόισμα της ψυχή του. Τραγούδια που έμειναν στην ιστορία, τραγούδια που γράφονται με την ψυχή του για τις δικές μας ψυχές. Με τις μαγικά ευαίσθητες μελωδίες του, ακόμα και αν κάποιοι επιλέγουν να απέχει από τα ραδιόφωνα, ο Βασίλης Καζούλης γράφει ιστορία, γιατί η βαθιά αλήθεια του δεν μπορεί να μην έχει αντίκρισμα.
Κοιτάξτε και ακούστε τον «Λευκό ουρανό» του και τότε θα καταλάβετε απλά ότι «Αγάπη είναι εκείνο το φως, σαν βρέχει ο λευκός ουρανός»!!
