600true dots bottomright 100true false 800none
  • 16000 fade false 60 bottom 30 https://www.facebook.com/localsmarketcafe/
    Slide2 
  • 5000 fade false 60 bottom 30 https://www.alimoslive.gr/probalete-thn-epixeirhsh-sas-sto-alimoslivegr
    Slide3 

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Ένα άσπρο τελάρο, σε ένα άδειο ψυχρό καβαλέτο με την εικαστικό Μπαρμπαρέλα Σφήκα να έχει περάσει ώρες, καμιά φορές και μέρες περισυλλογής, μέχρι το μυαλό να ολοκληρώσει το ταξίδι του και με την πρώτη πινελιά, το έργο να αρχίσει να παίρνει μορφή.Με μια ψυχή γεμάτη αισθήματα, με το μυαλό γεμάτο εικόνες του παρελθόντος, του παρόντος που την στιγμάτισαν, αποκαλύπτεται μπροστά μας και καταθέτει την ψυχή της.

Το καλλιτεχνικό αυτό παιδί του Νίκου Στέφου που σπούδασε ζωγραφική και αποφοίτησε με άριστα από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει μέσα από τα έργα της, από λάδι σε μουσαμά.

Αρκεί να δεις τους πίνακες της, για να δεις την ψυχή της. Οι «Ιστορίες» της Μπαρμπαρέλας Σφήκα είναι μια εικαστική πορεία στο χώρο της τέχνης μέχρι σήμερα.

Στο πέρασμα αυτό, αφού σταμάτησε σε μικρούς και μεγάλους σταθμούς, με συμμέτοχη σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, έφτασε να κάνει ένα οδοιπορικό σε πόλεις της Αιτωλοακαρνανίας όπου εργάστηκε διορισμένη ως εκπαιδευτικός.

Αγαπά πολύ τις «λαζούρες» και το πλακάτο ατόφιο χρώμα με μια αδυναμία στα μπλε, τεχνοτροπίες που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα έργα της. Έτσι το εικαστικό αυτό δρώμενο βρήκε την αφετηρία του, στην Δημοτική Πινακοθήκη Καλλιθέας «Σοφία Λασκαρίσου» ( Λασκαρίδου 21 από τις 18 έως τις 30 Δεκεμβρίου 2019, Καθημερινά από 10:00 – 14:00 το πρωί και 18:00 – 21:00 το βράδυ), όπου στεγάζεται στο πατρικό σπίτι της Μεγάλης Ελληνίδας Ζωγράφου, η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα που μετά από πολύ μεγάλο αγώνα κατάφερε να σπουδάσει στην ανδροκρατούμενη τότε, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας!

Το γεγονός αυτό αποτελεί πολύ μεγάλη τιμή για την Μπαρμπαρέλα Σφήκα να τερματίσει έναν εικαστικό κύκλο στη μνήμη της μεγάλης ζωγράφου, που ζει πάντα μέσα από το έργο της σε όλες τις επόμενες γενιές Καλλιτεχνών!

Φίλη καρδιάς μου αποκαλύπτεται χάρη στο εφηβικό ταξίδι της νιότης που μας στιγμάτισε!

 

«Ζωγραφίζω εικόνες που βιώνω…αυτό με συγκινεί»

Σε εκείνες τις εφηβικές διαδρομές αναζήτησης μας, εσύ ήσουν πάντα στο εργαστήριο του Στέφου να πειραματίζεσαι, να ζωγραφίζεις, να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Πώς νιώθεις που έκανες το όνειρο σου πραγματικότητα, έγινες μια καταξιωμένη εικαστικός και ταξιδεύεις με τους πίνακες σου σε Ελλάδα και εξωτερικό;

Νιώθω πάρα πολύ τυχερή που σπούδασα και έκανα δουλειά μου, το όνειρο που είχα από παιδί. Όταν ήμουν επτά χρόνων με αφορμή την επίσκεψη με την οικογένεια μου στην National Gallery του Λονδίνου, μπροστά σε ένα πίνακα του Άγγλου τοπιογράφου John Constable, πήρα  την απόφαση της ζωής μου, ότι θέλω να γίνω ζωγράφος! Έτσι ενώ μικρή ταξίδευα στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό με τους γονείς μου, τώρα ταξιδεύω μαζί με τα έργα μου.

 

Tελικά το ζητούμενο ήταν αυτό ή να αποκαλύπτεις στο κοινό σου κάθε φορά και μια καινούργια πτυχή του εαυτού σου;

Ζωγραφίζω βιωματικά, αυτό στη πραγματικότητα δεν είναι ένας όρος που υπάρχει στα διάφορα ρεύματα της ζωγραφικής, αλλά εμπεριέχεται σε πολλά από αυτά. Δηλαδή ζωγραφίζω εικόνες που βιώνω γιατί αυτό με συγκινεί, με εκφράζει και τελικά το ξαναβιώνω βλέποντας το στο καμβά. Είναι ένα συναίσθημα  που θέλω να μεταφέρω στον φιλότεχνο.

 

-«Ότι δεν βγαίνει από την ψυχή του καλλιτέχνη είναι νεκρό» λέει ο Καντίσκι. Πόσο χρόνο, πόση φαιά ουσία,  πόση έμπνευση, πόση απομόνωση χρειάζεσαι κάθε φορά για να καταθέσεις την ψυχή σου;

Έτσι είναι! Γιατί μπροστά απ’ τον άσπρο καμβά, υπάρχουν φορές που ο ζωγράφος έχει περάσει ώρες, καμία φορά και μέρες περισυλλογής, με άπειρες χρωματιστές (προσωπικές ή όχι) ιστορίες μνήμης και αναζήτησης, μέχρι να ‘ρθει η στιγμή της έμπνευσης, που θα μείνει σταθερή στο μυαλό και θα παντρέψει όλες τις προηγούμενες διεργασίες, για να αρχίζει να μορφοποιείται και να εκφράζεται με την πρώτη πινελιά.

      Έτσι πάνω του, ο δημιουργός με εργαλείο το χέρι του, θα καταθέσει στην εικόνα τον προβληματισμό του και το όραμα του, αισθήματα που απαιτούν πνευματικό μόχθο, αφού τελικά στην πραγματικότητα καταθέτει την ψυχή του!

 

Mια εικόνα, μια μνήμη, ένα συναίσθημα. Γυρνάς τον χρόνο πίσω και μας παρουσιάζεις ζωγραφικά τις « Ιστορίες» σου. Πες μου ποιος πίνακας απεικονίζει το πιο έντονο συναίσθημα του παρελθόντος και γιατί;

Οι πίνακες μου βγαίνουν από την ψυχή μου… από μέσα μου! Είναι τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα! Το «Λονδίνο» ας πούμε, είναι όμως από εκείνες τις ιστορίες της οικογένειας Σφήκα, στην Αγγλία! Βέβαια δεν χωράνε σε μια περιγραφή, οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων μιας ζωής εκεί! Περιγράφει όμως μια αξεπέραστη μνήμη, μιας θλιβερής Δευτέρας ενός Λονδρέζικου Οκτώβρη που ήρθε ένα απρόσμενο αμετάκλητο τέλος!

 

Πόσο δύσκολο είναι να απεικονίσεις ένα συναίσθημα σε έναν πίνακα;

Το δύσκολο θα ήταν αν δεν είχα συναίσθημα! «Αν δεν έβγαινε από την ψυχή μου» όπως λέει και ο Καντίσκι.

 

Tελάρο , καβαλέτο, χρώματα. Αν σου ζητούσα σε έναν νέο πίνακα να απεικονίσεις την ζωή σου τώρα, τι θα μου ζωγράφιζες και τι χρώματα θα επέλεγες;

Ώχρα, χοντροκόκκινο, σερούλιουμ, άσπρο, μαύρο, γκρι, πράσινο…. Την Burton Avenue στο Manchester! Είναι από τις παραμυθένιες παιδικές μου αναμνήσεις! Είναι τόσο έντονο το συναίσθημα που μου προκαλεί και για αυτό δεν μπόρεσα ποτέ να το κάνω έργο…. Αν κάποτε τα καταφέρω , αυτό θα είναι το ωραιότερο μου!

 

– Ποια ήταν η ποιο ιδιαίτερη έκθεση σου;

Χωρίς κανένα ενδοιασμό, η πρώτη ατομική μου έκθεση στη Τεχνόπολη με θέμα «crach» με αποκλειστικό χορηγό την εταιρία Fiat.

 

Κάθε πίνακας σου μια ιστορία, μια μνήμη, ένα συναίσθημα αλλά η προσωπική σου ιστορία σφραγίστηκε επαγγελματικά με την παραμονή σου σε Λύκειο της Αμφιλοχίας ως καθηγήτρια εικαστικών. Ήταν ένα αντίο αυτή η έκθεση σε αυτό τον τόπο;

Πριν δεκατέσσερα  χρόνια ορκίστηκα  ως Εικαστικός Εκπαιδευτικός στο νομό της Αιτωλοακαρνανίας. Έτσι από το ξεκίνημα της καλλιτέχνης μου πορείας με θέματα από μια αστική πόλη την Αθήνα, συνέχισα την ζωγραφική μου  εμπνευσμένη από τοπικά ερεθίσματα.

Μετά από ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, που πραγματοποίησα στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό με θέματα από στιγμές της ζωής μου, παρουσίασα ατομική Περιφερειακή έκθεση Ζωγραφικής στην περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας , Αγρίνιο, Αμφιλοχία, Μεσολόγγι και Άρτα με θέμα «Ιστορίες».

Έτσι, αποχαιρετώντας το νομό, την τοπική κοινωνία και τους εκατοντάδες μαθητές που πέρασαν από τα σχολεία που δίδαξα,  ήταν πολύ μεγάλη χαρά για μένα να μοιραστώ μαζί τους τις «Ιστορίες» μου αφού μαζί τους μοιράστηκα ένα μέρος της ζωής μου!

 

 

Aυτή η δυνατή σχέση με τους μαθητές σου και το αντίο ήταν κάτι που σε συγκίνησε ιδιαίτερα;

Όποτε και να θυμηθώ τον αποχαιρετισμό με τους συναδέλφους και τα παιδιά συγκινούμε πάρα πολύ! Ακόμα και η μνήμη των σχολικών συγκροτημάτων μου προκαλεί γλυκά δάκρυα!

                       

Πότε συνειδητοποιείς σε αυτή την πορεία πως η τέχνη είναι δυνατότερη και με την ζωγραφική αναπτύσσεις τόσες δυνάμεις;

Νοιώθεις καλά… και το καλά είναι πάντα δύναμη!

 

Eσωτερική ουσία, μυστική ψυχή που συχνά σιωπά. Η δική σου μίλησε μέσα από τους πίνακες σου;

Δεν ξέρω…. Από τη στιγμή που το τελάρο γεμίσει χρώματα και κατέβει από το καβαλέτο εκτίθεται πλέον σε κοινή θέα. Αυτή είναι η στιγμή που παύει πια να ανήκει στον δημιουργό.

 

Πώς είναι να κλείνεις την πόρτα του εργαστηρίου σου και να ταξιδεύεις με ένταση στις επιθυμίες σου;

Δεν καταλαβαίνεις ποτέ πως περνάνε τόσες ώρες…. τόσες μέρες…. τόσα χρόνια…

 

-«Το χρώμα είναι το πλήκτρο. Το μάτι το σφυρί. Η ψυχή είναι το πιάνο με τις πολλές χορδές. Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που κάνει μέσω του ενός ή άλλου πλήκτρου την ανθρώπινη ψυχή να δονήσει επωφελώς». Καντίσκι και ο επίλογος δικός σου.

Η τέχνη είναι ευρύτερη, απρόβλεπτη  και υπάρχει παντού και προέρχεται κάθε φορά από διαφορετικά ερεθίσματα. Είναι πανάρχαια, παγκοσμιοποιημένη και ελεύθερη! Δεν έχει ιδιοκτήτη!

Βρίσκεται στο μυαλό και στο πάθος για δημιουργία! Βρίσκεται στον οποιοδήποτε από εμάς, αρκεί να έχει καταλάβει πως το πάθος αυτό υπάρχει μέσα του!

Αν με ρωτήσεις όμως τι πραγματικά είναι η ζωγραφική, θα απαντήσω με τα λόγια, ενός άλλου ζωγράφου, του Πάμπλο  Πικάσο: «δεν ξέρω τι είναι η ζωγραφική , αλλά και αν ήξερα δεν θα το έλεγα» !

Bolivar

Διαφημίσεις
Διαφημίσεις