Σ’ ένα φρεσκοβαμμένο τοίχο στην οδό Μιαούλη σταθήκαμε και το διαβάσαμε: «Αν όλος ο κόσμος ήταν δικός μου, θα ήσουν μόνη σου». Αναρωτηθήκαμε, μόνη σ ΄ένα κόσμο που δεν του ανήκει; Mόνη από επιλογή σ’ ένα κόσμο που ίσως του ανήκει; Tελικά καταλήξαμε και δώσαμε εμείς την απάντηση, μέσα από τα αποσπάσματα από την αλληλογραφία, στην αγαπημένη του Γιώργου Σεφέρη.
«…δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δεν θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σε αυτόν τον ψόφιο κόσμο που με τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ΄ όλα-κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα»
