Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά, που κρατούνε στο χέρι τους, σαν τον ήλιο τον χάρτινο, τις ελπίδες μας…τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά, που μπερδεύουν τα λόγια τους, που μιλούν με νοήματα στα παιχνίδια τους… Μες στους κήπους και χώματα, με λουλούδια ή λάσπη, έναν κόσμο ζουν, τον πιο όμορφο…Δυο κουτιά σπίρτων γίνηκαν, ο σταθμός και τα τρένα τους, που μπορούνε να φτάσουν, στην άκρη της γης»
Τα μικρά παιδιά που πιαστήκανε χέρι-χέρι και έφτασαν στο πρώτο τους Σχολείο, με μάτια υγρά γεμάτα έξαψη και αναζήτηση του καινούργιου.Τα μικρά παιδιά που χαμογελαστά στάθηκαν μπροστά στον παπά να τα ευλογήσει, που όρθωσαν το ανάστημα τους και στάθηκαν στις μύτες των ποδιών τους γιατί ξαφνικά ένιωσαν ότι μεγάλωσαν, που γέλασαν με χαρά όταν οι σταγόνες του αγιασμού έβρεξαν τα κεφαλάκια τους, που έτρεξαν να δουν τις τάξεις τους και αγκάλιασαν τις δασκάλες τους.
Με το χρυσό στεφάνι στα μαλλιά τους κάνουν την παιδεία να μοιάζει ότι έχει αξία και είναι τόσο αποτελεσματική. Η Διευθύντρια του 3ου Νηπιαγωγείου Αλίμου κυρία Ελπίδα Ορφανίδου, μαζί με τις νηπιαγωγούς Αγγελική Σκοπελίτη και Ελίνα Φωτοπούλου τα καλωσορίζουν. Η διευθύντρια μιλά για την αξία της μάθησης, για το ασφαλές περιβάλλον που θα τα φιλοξενήσει, για αξίες που τείνουν να χαθούν και οφείλουν να διδάσκονται, για αγάπη, ήθος, αξιοπρέπεια.Δίπλα τους αρωγός και επί της ουσίας ο Δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης και οι δημοτικοί σύμβουλοι.
Ναι, η παιδεία είναι «η θεραπευτική δύναμη της ψυχής, ότι ο ήλιος για τους ανθρώπους».Και αυτά τα μικρά παιδιά σαν ήλιοι καίνε με την ενέργεια τους και μέσα από τις μικρές απαιτήσεις τους μας δείχνουν ότι θέλουν να μάθουν,φαίνεται από το κάθε άγγιγμα της ψυχής τους.Ό πως η αυγή την μέρα,έτσι και τα παιδιά μας δείχνουν τον δρόμο.Ας κοιτάξουμε τις αθώες παιδικές καρδιές τους και ας δούμε καλά τι μας λένε, άλλωστε μόνο τα μικρά παιδιά ξέρουν τι ψάχνουν, την ουσία την αναζητούν με την καρδιά τους και όχι με μάτια που δεν βλέπουν.
Και αν τελικά τους φαινόμαστε περίεργοι όλοι εμείς οι μεγάλοι, μας θυμίζουν με τον τρόπο τους ότι όλοι στο ξεκίνημα υπήρξαμε παιδιά, και ας το ξεχνάμε.Ας τα ακούσουμε , ότι θεωρούμε σημαντικό τελικά δεν είναι, «Ό,τι είναι σημαντικό δεν φαίνεται..»
Ας ακούσουμε τους μικρούς μας πρίγκιππες και πριγκίπισες «Αυτό που με συγκινεί σε αυτόν τον κοιμισμένο πρίγκιπα είναι η πίστη του σε ένα λουλούδι, είναι η εικόνα του τριαντάφυλλου που ακτινοβολεί μέσα από την φλόγα ενός λύχνου, ακόμα κι όταν κοιμάται…»
