ΘΑΨΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ

Δεν θα λησμονήσουμε για αυτό μην μας εξαπατάτε

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Τελικά…όλα καλά με την viral επιστολή με τίτλo: «Άκου να σου πω Αλέξη, τώρα που έθαψα τους νεκρούς μου»; Mια επιστολή που καλώς ή κακώς έχασε αυτόματα την όποια αξία και ουσία της, όταν αποκαλύφθηκε ότι γράφτηκε από την σύζυγο του δημοσιογράφου Μπάμπη Παπαπαναγιώτου που συμπτωματικά είναι και σύμβουλος επικοινωνίας του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τελικά ρε φίλε, ποιος νοιάζεται γιατί και πως γράφτηκε η εν λόγο επιστολή, όταν ζούμε σε μια χώρα που «όποιος θέλει» λέει «ότι Θέλει», «όποιος θέλει» ενεργεί «όπως θέλει» και δεν ανοίγει ρουθούνι;

Πως τελικά να πιστέψεις σε αυτή την αναξιόπιστη σχέση πολιτικών-πολιτών και όλων των εμπλεκόμενων; Πως τελικά να πειστείς ότι η άκρως πολιτικοποιημένη και στοχευμένη επιστολή κατά του Πρωθυπουργού έκρυβε τον ειλικρινή και βαθύ πόνο για τους «νεκρούς που θάψαμε» ,αλλά τελικά ένας συνάνθρωπος μας επέλεξε να «τιμήσει» τους νεκρούς του, με μια τέτοια επιστολή που ο πόνος έγινε πολιτική ανασκόπηση γεγονότων , ένα δριμύ πολιτικό κατηγορώ και διαδυκτιακό ξεκατίνιασμα στο twitter μεταξύ Μπάμπη Παπαπαναγιώτου και Κώστα Βαξεβάνη;

Aηδιασμένη και ντροπιασμένη δήλωνε η ανώνυμη συντάκτρια της επιστολής που όρκιζε προσωπικό εχθρό της τον Πρωθυπουργό. Αηδιασμένη και ντροπιασμένη νιώθω και εγω που έχω όνομα και επίθετο και τελικά κατάλαβα πως ακόμα και ο θάνατος έγινε «όπλο» στο χέρι των πολιτικών και των δημοσιογράφων και δρόμος αντιπαράθεσης και ξεκατινιάσματος.Μεταχειρίστηκαν την ασωτεία τους ως βοηθό για να επιταχύνουν το έργο του θανάτου.Νιώθω ότι εξαπατήθηκα από όσους με τις πράξεις και τα λόγια τους ατιμούν την ίδια την ζωή.

Ξαφνικά μου φαίνεται μακρύς και σκοτεινός ο δρόμος της επιστολής,όχι μόνο από την πρόθεση που γράφτηκε αλλά ως την πράξη που εκτελέστηκε και δημοσιεύθηκε.Αυτή την ώρα που όλοι ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις στα γιατί, την ώρα που θάβουμε τους νεκρούς μας,είναι καλό να σταματήσουν κάποιοι θυμωμένοι να ανοίγουν το στόμα τους και να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους.Όλοι αναζητούν απαντήσεις και το μερίδιο ευθυνών που αντιστοιχεί στον καθένα, αλλά η θλίψη είναι σχολείο όπου οι μεγάλες αρετές αποκτώνται και οι μεγάλοι χαρακτήρες διαπλάθονται.Ο θρήνος δεν θα σταματήσει το κακό που μας βρήκε, αλλά ούτε ο θυμός θα μας δείξει τον σωστό δρόμο.

Να αποδοθούν ευθύνες…ναι!! Άλλωστε το μόνο κακό που οι πολιτικοί μας τελικά δεν θα αποφύγουν είναι οι τύψεις που θα νιώσουν αν τελικά παρέλειψαν να κάνουν το καθήκον τους.Ο φόβος θα ακουλουθήσει το «έγκλημα» και αυτή θα είναι η ποινή τους. Πολιτική ισχύς δεν θα υπάρξει γιατί αυτός ο ταλαιπωρημένος και πληγωμένος Ελληνικός λαός αυτή την φορά δεν θα λησμονήσει.Ας καταλάβουν πια πολιτικοί και δημοσιογράφοι πως καλύτερος δεν μπορεί να είναι τελικά κάποιος που φαίνεται καλύτερος από τους χειρότερους του.

Τελικά όλοι βλέπουν ότι φαίνεται, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν τι είναι; Τελικά ποιος είναι ο φόρος τιμής που αποδόθηκε στους νεκρούς χωρίς δόλο,σκληρή κριτική και συναίνεση τρίτων; «H ειλικρίνεια είναι το λαμπρότερο κόσμημα της κριτικής».Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πια σε καμιά ειλικρινή πρόθεση. Προτιμώ ένα σφάλμα με ειλικρίνεια, παρά το ορθό με απάτη.