«THIRD KIND»…Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΔΙΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
Κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
Κι σ’ όλους με τους έρωτες αυτής αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο κι δεν είμάστε τίποτα απ
Αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους (Γιώργος Μακρής)
Σε «αυτούς τους λίγους» με την φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια, τους αλύτρωτα στοχαστές ανήκει και ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζώης.Ονειροπόλος και θαρραλέος ταξιδευτής της τέχνης του αποφάσισε να κάνει αυτό που είχε ονειρευθεί.Να δημιουργήσει ταινίες μικρού μήκους κυρίως και να τις ταξιδέψει στον Ευρωπαικό Κινηματογράφο με απόλυτη επιτυχία.
Με σπουδές στα εφαρμοσμένα Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι η τέχνη και η επιστήμη έχουν πολλά κοινά σημεία.Αυτό ήταν αρκετό να τον οδηγήσει στην σκηνοθεσία Κινηματογράφου στην σχολή Σταυράκου. «Όταν ο καλλιτέχνης έχει πλήρη επίγνωση του τι θέλει να κάνει η δημιουργία του θυμίζει επιστημονικό εργαλείο» Ο δικός του κόσμος μέσα σε συγκεκριμένες διαστάσεις, έγινε όχι περιορισμός, αλλά ελευθερία έκφρασης στην τέχνη του. Η ταινία του «Τίτλοι τέλους» κέρδισε βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2012 και δεν ήταν η μόνη διάκριση του.
Η τέταρτη μικρού μήκους sci-fi 30 λεπτη ταινία του, «Τhird Kind» προβλήθηκε με εξαιρετική επιτυχία στην εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών. Στην ταινία το σενάριο δείχνει την γη να έχει εγκαταλειφθεί, όπως εγκαταλείφθηκε σε μια νύχτα από τους πρόσφυγες και το Ελληνικό.Το ανθρώπινο είδος αναζήτησε καταφύγιο στο διάστημα.Τρεις αρχαιολόγοι επιστρέφουν, για να αναζητήσουν την πηγή ενός μυστηριώδους πεντάτονου σήματος που εκπέμπεται από την γη.
«We are from another time/We investigate the past/we collect memories» ψυθίζουν οι πρωταγωνιστές του έργου, περπατώντας στο ερημωμένο αεροδρόμιο του Ελληνικού, εκεί που παραμένουν εκατοντάδες προσωπικά αντικείμενα των διωγμένων προσφύγων. Η εκκένωση του καταυλισμού των προσφύγων στο Ελληνικό ήταν η ιδέα που γεννήθηκε για την δημιουργία της συγκεκριμένης ταινίας. «Αυτό που αντίκρυσα ήταν πρωτοφανές και σοκαριστικό» δηλώνει ο Γιώργος Ζώης «Ήταν σαν να εξαφανίστηκε ένας πολιτισμός από την μια μέρα στην άλλη και τα ίχνη του να είναι τα μόνα που απέμειναν στην γη»
Σιωπή, σκιές μιας άλλης ζωής και αντικείμενα που μαρτυρούν πως κάποιοι πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους εκεί. Αυτή η διαλογιστική εικόνα, αυτό το μελαγχολικό φως ριγμένο σε ζωές που χάθηκαν και είχαν τόσα να μαρτυρήσουν και να πουν. «Χρησιμοποίησα φακούς από την Πρώην Σοβιετική Ένωση που κινηματογραφούσε ο Ταρκόφσκι,ώστε να πετύχω αυτή την διαλογιστική εικόνα…Γερασμένοι αναμορφικοί φακοί που το αποτέλεσμα παραπέμπει σε μια άλλη κινηματογραφική εποχή,μακριά από την κρυστάλλινη εικόνα του τώρα»
Οι άνθρωποι του Ελληνικού έδωσαν άδεια για τα γυρίσματα της ταινίας που έγινε χωρίς κρατική επιχορήγηση αλλά μόνο με την στήριξη ιδιωτών. «Θεώρησαν ότι αυτό θα αποτελεί ντοκουμέντο που έπρεπε να καταγραφεί.Η ταινία έρχεται να διασώσει την ιστορία του Ελληνικού.Είναι τεράστιο μνημείο το αερόδρομιο που σε λίγο δεν θα υπάρχει».
Το Ελληνικό ο πιο σημαντικός δρόμος της πόλης,αυτό το ακριβό αποτύπωμα αυτού του τόπου,αυτό το αεροδρόμιο που αποτέλεσε την κύρια αεροπορική πύλη της Ελλάδας για 62 χρόνια πέρασε στην ιστορία με διηγήσεις και ίχνη που χάθηκαν ή με ένα μυστηριώδη πεντάτονο σήμα που προς πείσμα όλων παραμένει ο πομπός της μνήμης,του αρώματος και της αίγλης όσων έζησαν,ταξίδεψαν και αγάπησαν τον συγκεκριμένο προορισμό.
