Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Κορωναιός…αυξημένα κρούσματα, νέα μέτρα και νέες οικονομικές επιπτώσεις. Πλημμύρες και θάνατοι στην Εύβοια, μετά τους 300 τόνους νερό ανά στρέμμα σε λιγότερο από 6 ώρες. Στοιχεία που υπήρχαν και τα προγνωστικά μοντέλα έπεσαν μέσα με μεγάλη ακρίβεια, αλλά υπάρχει και ο παράγοντας άνθρωπος μας θυμίζει μέσα από την ανάρτηση του ο μετεωρολόγος Κλέαρχος Μαρουσάκης.
«Τι να την κάνεις την σωστή πρόγνωση του μοντέλου ή ότι ενημέρωσες μέσα από το κανάλι που εργάζεσαι για αυτά που θα συμβούν όταν τελικά χάνονται άνθρωποι… Ο τελικός σου στόχος στην ουσία είναι χαμένος. Αν δεν συνεργαστούμε όλοι μαζί και δεν βάλουμε την ατομική ευθύνη μπροστά…κάθε φορά θα μετράμε νεκρούς. Και πραγματικά ρε γαμ… δεν περισσεύει κανένας μας».
Φιρμάνια Ερντογάν, νύχτες έντασης και διπλωματικού πυρετού με την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο να κρίνεται ιδιαιτέρως κρίσιμη. Ανακλήσεις αδειών όλων των Στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και ένα καλοκαίρι σίγουρα διαφορετικό από όσα μέχρι τώρα έχουμε ζήσει.
Ναι, δεν περισσεύει κανείς μας, σε μια περίοδο που είμαστε μάλλον απροετοίμαστοι για τόσο μεγάλες αλλαγές και δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε, σε μια δύσκαμπτη εποχή όπου προϋπήρξε μια μεγάλη όχι μόνο οικονομική κρίση αλλά και κρίση αξιών, ιδεών και ρόλων.
«Πρέπει να είσαι η αλλαγή αν θέλεις να δεις τον κόσμο», έλεγε ο Γκάντι. «Το μόνο πράγμα που είναι σταθερό στη ζωή είναι η αλλαγή» μας δίδαξε ο Ηράκλειτος. Ξέρουμε όλοι καλά ότι οι αλλαγές στην ζωή μας είναι αναπόφευκτες και ότι τα πράγματα στην ζωή μπορούν εύκολα να αλλάξουν.
Αντιλαμβανόμαστε όμως ξαφνικά, ότι δεν είναι τα πράγματα που δεν πηγαίνουν με τον τρόπο που αναμένουμε, είναι η σκέψη ότι τίποτα πια δεν είναι μόνιμο, τίποτα προγραμματισμένο. Ξαφνικά καλούμαστε να ζήσουμε με τέτοια ένταση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που αυτό από μόνο του μας εξουθενώνει.
«Δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι», έλα όμως που κολυμπήσαμε πολύ τα τελευταία χρόνια, σε βαθιά και δύσκολα νερά χωρίς καμιά συνέπεια και σταθερότητα. Μόνο χείμαρροι που μας παρέσυραν για να καταλήξουμε άραγε που; Σε ποια συμβολή ή σε ποια εκβολή; Ποιο φράγμα θα συγκρατήσει όλο αυτό που έρχεται, αναρωτιούνται κάποιοι… Ποιοι «υδάτινοι οδοί» θα δημιουργήσουν εύφορο έδαφος;
Εδώ δεν μιλάμε για αρνητικές σκέψεις και φόβο. Μιλάμε για χειρισμούς άλλων που γινόμαστε ξαφνικά μάρτυρες αλλά και θεατές. Ο φόβος και η αγωνία για το μέλλον δεν μπορεί να χαθεί ,αν κάποιοι δεν γίνουν ασπίδα και θεματοφύλακες της ίδιας της ζωής.
Δεν ξέρω τελικά, αν ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Ο αρνητισμός, η έλλειψη ελπίδας, ο εγκλωβισμός σε μια κατάσταση, η αβεβαιότητα, είναι κάποιοι από τους λόγους που οδηγούν στην έλλειψη θετικού συναισθήματος που οδηγεί σταδιακά σε συναισθηματική εξάντληση, λένε οι κλινικοί ψυχολόγοι. Αυτό το σιωπηλό σήμα κινδύνου, ίσως τελικά είναι η μόνη ένδειξη για την αλλαγή πορείας που δείχνει τόσο εύκολη, αλλά και τόσο περίπλοκη ταυτόχρονα.
Το ζητούμενο τελικά είναι να επαναπροσδιορίζεις την ζωή και να μην χάνεις την ελπίδα να την ξαναχτίζεις.
