Τι χρειάζεται για να γίνει κάποιος υπερ-επιτυχημένος; Παρόλο που πολλά διαφορετικά μονοπάτια μπορούν να οδηγήσουν στον ίδιο προορισμό και μια ήπια ισορροπία τύχης, επιμονής και δεξιοτήτων μπορεί να επιταχύνει σημαντικά τη διαδικασία, υπάρχουν τρία χαρακτηριστικά που έχουν κοινά οι περισσότεροι εξαιρετικά επιτυχημένοι άνθρωποι, όπως τα έχει παραθέτει ο Alex Hormozi, ιδρυτής του Acquisition.com, στο podcast του. Τα καταγράφει το Forbes σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του.
Σύμπλεγμα ανωτερότητας
Έχουν την ακράδαντη πεποίθηση ότι αξίζουν περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον, καθώς είναι καλύτεροι από αυτούς.
Παρόλο που ακούγεται λίγο σκληρό, στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι ένα θετικό χαρακτηριστικό που επιτρέπει στους επιχειρηματίες να κάνουν ένα άλμα και να ξεκινήσουν τη δική τους επιχείρηση.
Αυτή η πίστη συχνά βασίζεται στο δικό τους όραμα και την ικανότητά τους να τα πάνε καλύτερα από τον ανταγωνισμό. Είναι μια ακραία μορφή νοοτροπίας ανάπτυξης τυλιγμένη σε λιγότερο… ελκυστική συσκευασία. Πώς θα μπορούσατε να επιλέξετε να μπείτε στην ακραία αβεβαιότητα χωρίς την ακραία πεποίθηση ότι μπορείτε να κερδίσετε; Γιατί να θυσιάσετε τα πάντα αν δεν πιστεύατε ότι το αύριο θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το χθες;
Έντονη ανασφάλεια…
Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά η ανασφάλεια είναι ισχυρό καύσιμο για να επιτύχει ένας άνθρωπος. Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για δύο λόγους: Τρέχουν μακριά από τον πόνο και κινούνται προς την ευχαρίστηση. Όσο απλό και λογικό κι αν ακούγεται, είναι μια μάλλον υποκειμενική έννοια που ευθύνεται για τα περισσότερα από τα προβλήματα στις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις. Oι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερο κίνητρο να απομακρυνθούν από τον πόνο, αλλά παράλληλα το αίσθημα ότι δεν είμαστε αρκετοί μπορεί να μας οδηγήσει να αυξήσουμε τις δυνατότητες επίτευξης των στόχων μας. Ιδανικά βέβαια, χρειαζόμαστε και τα δύο.
Αυτοέλεγχος (Impulse Control)
Η αναβολή της ικανοποίησης είναι ένα γνωστό μυστικό επιτυχίας, που συχνά εξηγείται μέσω της ιστορίας του πειράματος με το marshmallow από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1970, όπου τα παιδιά που μπόρεσαν να αντισταθούν περισσότερο στις λιχουδιές έγιναν πιο επιτυχημένοι ενήλικες. Η ιστορία είναι εξαιρετικά δημοφιλής.
Η πραγματική έρευνα και η παρακολούθησή της το 2018 είναι λιγότερο δημοφιλείς.
Όπως αποδείχθηκε, τα παιδιά που μπορούσαν να περιμένουν κοιτάζοντας το marshmallow δεν ήταν απαραίτητα πιο δυνατά, αλλά πιο… αφηρημένα. Η σκέψη του φαγητού μας κάνει απλώς πιο πεινασμένους, ενώ το να κοιτάμε στον καθρέφτη και να παίζουμε με κάτι άλλο αποσπά την προσοχή μας. Η επαναληπτική μελέτη βρήκε μόνο λίγες στατιστικά σημαντικές συσχετίσεις, οι οποίες εξαφανίστηκαν μετά τον έλεγχο για κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες.
