Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Γήινος, δίχως έπαρση, με βασική αξία του το κυρίαρχο συναίσθημα του και το ήθος του, ο Βασίλης Λέκκας ανέβηκε επί σκηνής την Παρασκευή 24/06 στο θέατρο «Μαίρη Αρώνη» και μέσα από την εκρηκτική του ερμηνεία, με βαθειά λυρικό και επαναστατικό τρόπο μας «επέτρεψε» να γίνουμε συνοδοιπόροι στο μουσικό έργο σπουδαίων συνθετών, ποιητών και στιχουργών.
Ζήσαμε την ένταση και την συγκίνηση, μέσα από την μουσική του ερμηνεία και μαγευτήκαμε μέσα απ’ αυτή την μουσική διαδρομή, όπου η ειλικρίνεια και το ερμηνευτικό του πάθος μας κυρίευσαν συναισθηματικά.
«Εδώ είμαι εγώ», μας είπε μέσα από τον εκφραστικό του χώρο και συνομίλησε μαζί μας, μέσα από τα τραγούδια του, αναπτύσσοντας μιας βαθειά και ουσιαστική σχέση μαζί μας. Έφερε στην σκηνή για ακόμα μια φορά τον δικό του αισθητικό τρόπο και διακρίναμε την καλλιτεχνική μοναχικότητα και μοναδικότητα του, σε ερμηνείες που είχαν μια εσωτερικότητα αλλά ταυτόχρονα μας άγγιξαν τόσο πολύ.
Αθόρυβα και σιωπηλά κατέβηκε από την σκηνή και κατευθύνθηκε στην οικογένεια του για να δώσει μουσικό βήμα στον διοργανωτή όλης αυτής της ωραίας ιδέας, τον καλλιτεχνικό διευθυντή των εκδηλώσεων Παντελή Αμπαζή για να μας τραγουδήσει και να μας προϊδεάσει για αυτό που θα ακολουθούσε την Κυριακή 26/06.
Αυτός ο μποέμ τραγουδοποιός κατάφερε για άλλη μια φορά να κάνει την αντίσταση του στην μαυρίλα που μας περιβάλλει. Με μουσικό όπλο τις τραγουδάρες του, την θετική του ενέργεια και την αγάπη που εισέπραξε από τον κόσμο, άφησε την μουσική αυτή βραδιά να γίνει πηγαία ανταλλαγή συναισθημάτων.
Μι,φα, σολ, λα , ρε…. Έτσι για πλάκα έπιασε την κιθάρα του, την ημέρα των γενεθλίων του, για να ερμηνεύσει τα τραγούδια που έχει σκαρώσει, από «Παντελώς χειροποίητα» μέχρι «Ανωτάτη Ζαμπετική», «Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια» και τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο «παντεΛΑΚΗΣ». Η επαφή με τον κόσμο δεν έγινε σημαία, αλλά η αλήθεια και η δύναμη του να τραγουδά και να αρέσει.
Έτσι απλά με το πρόγραμμα, την κιθάρα, τους συνεργάτες και φίλους μουσικούς του, περιπατεί μουσικά και μας κάνει να τον αγαπάμε. Γιατί απλά μετά απ’ όλο αυτό, φύγαμε πιο γελαστοί, πιο φωτεινοί, πιο ανάλαφροι. Λίγο καλύτεροι άνθρωποι βρε αδελφέ και αυτό το χρωστάμε σ’ εκείνον.
