Είχα ακούσει πως για αρχή
μόνο ο ήλιος είχε βγει,
που όλη μέρα έκαιγε ανθρώπους, πλάση.
Μίλησαν τότε όλοι μαζί
πως ένας τρόπος να βρεθεί,
να βγει σκοτάδι λίγο να τους ξεκουράσει.
Τη νύχτα έφτιαξαν αλλιώς
και τ΄ άστρα κρέμασαν απλώς
για όλες τις ώρες που ο ήλιος δεν φωτίζει.
Έτσι ο άνθρωπος ο απλός
νάχει ένα μικρούλι φως,
μες το σκοτάδι αν μονάχος του βαδίζει.
Κι εγώ όταν ήμουνα παιδί
σαν παραμύθι το΄χα δει,
ότι μπορώ να φτιάξω αστέρια με ευκολία.
Είχα διαλέξει ένα χαρτί
που ουρανό το είχα πει,
όπως το μπλε που κάποτε έντυναν βιβλία.
Για κάθε σκέψη μου ακριβή
σαν ένα όνειρο ή ευχή,
μία τρυπούλα του άνοιγα μες το σκοτάδι.
Τον χάρτη μου άπλωνα εμπρός
στου παραθύρου μου το φως,
και τον ταξίδευα όταν ξάπλωνα το βράδυ.
Μα όταν μεγάλωσα πολύ
χάθηκε εκείνο το χαρτί,
της παιδικής μου ηλικίας η ασπίδα.
Ήρθαν αμέτρητες φορές
με σκοτεινές διαδρομές,
νύχτες και μέρες με ούτε μία ηλιαχτίδα.
Και της ζωής οι επιλογές,
ψυχής σημάδια, χαρακιές
χωρίς δικό μου ουρανό, άστρα και ελπίδα.
Όμως σαν άνθρωπος απλός
θα ψάχνω πάντα ένα φως,
έστω κι αν γίνεται ουρανός μου αυτή η σελίδα.(Νίνα)
