Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Κι αν τα βλέμματα μιλάνε, τα λόγια τι να πούνε;» Κι αν το βλέμμα μιλά τότε πώς να περιγράψουμε με λόγια την αίσθηση που σου προκαλεί το βλέμμα αυτού του ηλικιωμένου, που μέσα σ’ αυτό κρύβεται η ιστορία του, και η φωτογραφία του έρχεται στο προσκήνιο γιατί πρέπει «να ταράξει την συνείδηση του κόσμου.»
Συνείδηση…ποιοι τελικά μπορούν να ακούσουν την φωνή του Θεού μέσα στην ψυχή τους; Ποιοι μπορούν να ζήσουν με το συναίσθημα του δικαίου; Ποιοι μπορούν να έχουν τον σφυγμό της λογικής ; Ποιοι μπορούν να τον κοιτάξουν στα μάτια και να του εξηγήσουν πως όλη του η ζωή και των συγχωριανών του, σπίτια, χωράφια και ζώα «επιπλέουν» στην λιμνοθάλασσα της Θεσσαλίας; Ποιοί;
Υπάρχουν ζητήματα επείγοντα, υπάρχουν άνθρωποι επειγόμενοι, τους βλέπει κανείς; Ξύπνησε αργά η πολιτεία για άλλη μια φορά και τώρα πρέπει όχι απλά, να βαδίζει όλη μέρα, για να προλάβει. Οι άνθρωποι είναι όλοι ίδιοι, το ίδιο και οι ανάγκες τους, αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν σίγουρα να υποφέρουν τις «αδικίες» που τους χτυπούν, μόνο που η έλλειψη αποφασιστικότητας και η ανικανότητα του κράτους για όσα δεν έγιναν, δυσχεραίνει την μοίρα τους.
Το κριτήριο της αλήθειας είναι τελικά η αίσθηση που μας αφήνουν αυτές οι εικόνες. 15 νεκροί, αγνοούμενοι, πόλεις και χωριά να παραμένουν κάτω από τόνους νερού και λάσπης, το οδικό δίκτυο σε πολλά σημεία να έχει καταρρεύσει, γέφυρες κομμένες στα δύο, το δίκτυο υδροδότησης κατεστραμμένο, σπίτια να έχουν υποχωρήσει και ο θεσσαλικός κάμπος να έχει μετατραπεί σε μια ατέλειωτη λίμνη, με χιλιάδες πολίτες εκτοπισμένους από τα σπίτια τους και αμέτρητες απώλειες στο φυτικό και ζωικό κεφάλαιο.
«Κοιμηθήκαμε βασιλιάδες και ξυπνήσαμε ζητιάνοι», φωνάζουν οι άνθρωποι των χωριών της Θεσσαλίας, όταν το επιτελικό κράτος προσπαθεί με την ίδια αγωνία να πείσει ότι όλα έγιναν σωστά, αντιπλημμυρικά έργα, ειδοποιήσεις εκκένωσης, απομάκρυνση των πλημμυροπαθών.
Κοπαδοποιημένοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, μιλούν για Fake News. Ψεύτικη είδηση η καταστροφή, ψεύτικη είδηση η ματιά αυτών των ανθρώπων, ψεύτικη είδηση οι νεκροί, ψεύτικη είδηση οι χαμένοι κόποι μιας ζωής. Άνθρωποι ηλικιωμένοι, μαχητές της ζωής που στον απόγειο αυτής ζουν την πιο μεγάλη ταπείνωση. Δούλεψαν, πρόσφεραν και τώρα πια δεν τους έμεινε τίποτα. Ηλικιωμένοι που τα γόνατα τους λυγίζουν και καλούνται να ξαναστήσουν την ζωή τους απ΄την αρχή .Zoυν την απόλυτη στέρηση δύναμης και έκφρασης. Ευάλωτοι , καταδικασμένοι σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Πολιτική αλητεία που μοιάζει με νοοτροπία και η χυδαιότητα πάντα παρούσα. Πλήρης περιφρόνηση των κανόνων της ευπρέπειας και της εντιμότητας που ισχύουν σε μια κοινωνία. Φιλότιμο κύριοι, «η αγάπη για την τιμή». Σεβασμό σε αυτό που ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Τσίπα και φιλότιμο. Κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή και σεβασμός.
Ούτε σιωπή μπορεί να επιβάλλει κάποιος στα αισθήματα μας, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να επιβάλλει όρια, για αυτές τις εικόνες της εξαθλίωσης που βλέπουμε.
Τελικά δεν «υπάρχουν υποθέσεις χαμένες παρά μόνο εκείνες που εγκαταλείψαμε». Η αμφιβολία για το τι θα προσφέρει τελικά σε αυτούς τους ανθρώπους η πολιτεία, μοιάζει να είναι είναι περισσότερο σκληρή από την χειρότερη αλήθεια.
Φωτογραφία: Δημήτρης Τσιουβάκας-Λευτέρης Πλαβός
