Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Η εκδότρια του περιοδικού «Εφημερίς των Κυριών», Καλλιρρόη-Σιγανού Παρρέν σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής της όπου συκοφαντείτε και δέχεται απειλές, συναντά την πηγή έμπνευσης της, την «σοφή» και «δέκατη μούσα», σπουδαία λυρική ποιήτρια Σαπφώ, στο όνειρο της. Την πείθει να συνεχίσει να διεκδικεί τα δικαιώματα των γυναικών.
Πίσω από την πλοκή του θεατρικού έργου «Εφημερίς των Κυριών :τ’ όνειρο» που θα ανέβει στην σκηνή του Κάρολος Κουν την Παρασκευή 27 Μαΐου στις 8:00μμ, κρύβεται η ιστορία δυο ξεχωριστών Κυριών. Η πολυβραβευμένη ποιήτρια και στιχουργός Έλενα Παλαιολόγου υπογράφει το πρώτο της θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Ισμήνης Σακελλαροπούλου, αφήνοντας σαν σε όνειρο την Καλλιρρόη- Σιγανού Παρρέν να συναντηθεί με την λυρική ποιήτρια Σαπφώ, παρουσιάζοντας τη ζωή και το έργο τους για την χειραφέτηση της γυναίκας.
Όταν η ιστορία συναντά την τέχνη
Διεκδικώντας την γυναικεία χειραφέτηση, πλήρη δικαιώματα σε εκπαίδευση και εργασία, η πρώτη γυναικεία συντακτική ομάδα το 1887 με υπεύθυνη έκδοσης την Καλλιρρόη Παρρέν και συνεργάτες της, την Σαπφώ Λεοντιάδου που εργαζόταν για το περιοδικό «Ευρυδίκη» στην Κωνσταντινούπολη και την Αικατερίνη Σαμαρατίδου, εγγονή της εκδότριας του περιοδικού «Κυψέλη», δημιούργησαν το πρώτο γυναικείο περιοδικό «Εφημερίς των Κυριών». Με 5.000 αντίτυπα εντός και εκτός Ελλάδας το 1892 και την έκδοση 1.106 τευχών μέχρι το 1917, η ιστορία έδειχνε ότι τα βήματα διεκδίκησης και το πείσμα τους θα ήταν αρκετά για να αλλάξουν και να καλυτερεύσουν την ζωή των γυναικών.
Η Καλλιρρόη Παρρέν με την αποφασιστικότητα και την αγωνιστικότητα της κατάφερε και πέτυχε να επιτρέπεται στις γυναίκες να φοιτούν στο Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο(υποβολή στην κυβέρνηση Τρικούπη 2.850 υπογραφών γυναικών υπέρ της γυναικείας εκπαίδευσης), μπήκε μπροστά στην απεργία των κλωστηρίων και υφαντουργείων του Πειραιά και κέρδισε καλύτερες συνθήκες εργασίας για τις εργαζόμενες. Το 1890 συγκρότησε τη Σχολή της Κυριακής των Απόρων Γυναικών και Κορασίων, με πρόεδρο τη βασίλισσα Όλγα, όπου μορφωμένες γυναίκες δίδασκαν γραφή και ανάγνωση σε αναλφάβητες και άπορες εργαζόμενες μητέρες. Το 1895 ίδρυσε μαζί με τη Ναταλία Σούτσου το Άσυλον της Αγίας Αικατερίνης, το 1896 το Άσυλον των Ανιάτων, στην προεδρία του οποίου παρέμεινε πολλά χρόνια.
Το 1911 το πάθος της για την αναγέννηση, την διατήρηση και την αναβίωση των ελληνικών εθίμων αλλά και η εξυπηρέτηση της προόδου του φύλου των γυναικών, την οδήγησε να δημιουργήσει το «Λύκειο των ελληνίδων». Της είχε απονεμηθεί ο Χρυσούς Σταυρός του Τάγματος του Γεωργίου Β΄ και είχε τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών και από τον Δήμο Αθηναίων.
Πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1940 «[…] είμαι ευτυχής και ήσυχη πλέον μπορώ να αναπαυθώ, εφ’ όσον αισθάνομαι ότι αφήνω μίαν ανθηράν βλάστησιν της σποράς, την οποίαν εμείς, αι ολίγαι πρωτοπόροι, εσπείραμεν εις την τότε άγονον και πετρώδη γην και είμαι βεβαία ότι από σας, καλαί μου συνεργάτιδες, θα δημιουργηθή η τελεία γυναίκα της αύριον […].»
Η ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά μας στο Θεατρικό σανίδι του Κάρολος Κουν και γίνεται γυναικεία υπόθεση. Η Θεοδώρα Σιάρκου στο ρόλο της Σαπφούς, η Βίκυ Μαραγκάκη στο ρόλο της Καλλιρρόης Παρρέν, τα μελοποιημένα ποιήματα της Σαπφούς που ζωντανεύουν μέσα από αυτή την ξεχωριστή εμπειρία, σε πρωτότυπη μουσική σύνθεση της πάντα δημιουργικής με ανοικτούς μουσικούς ορίζοντες, Αρετής Κοκκίνου, η ερμηνεία της Μόρφως Τσαϊρέλη και οι χορογραφίες της Φένιας Μπότση κάνουν το αποτέλεσμα αυτής της μουσικοθεατρικής παράστασης ιδιαίτερο και ξεχωριστό.
Η συγγραφέας του θεατρικού έργου Έλενα Παλαιολόγου όπως σοφά λέει: «…μπορεί πάντα μέσα σου να έχεις έναν φόβο, αλλά πάντα σε ωθεί κάτι και σε κάνει να βλέπεις ένα φως στο τούνελ. Οι γυναίκες με πολλαπλούς ρόλους και πάρα πολλές ευθύνες, έχουν μεγάλη αυτοκυριαρχία και κατακτούν τους στόχους τους. Έχουν πολύ μεγάλη ψυχική και σωματική δύναμη και πρέπει να θυμούνται ότι οι αξίες και οι στόχοι ποτέ δεν χάνονται»(audiomedia sbs)
