Άνθρωποι με μορφή αγελάδων συνωστίζονται έξω από κάποιο σπίτι στον Άλιμο. Ο ιδιοκτήτης του επιχειρεί με χειρονομίες και κραυγές να τις αποδιώξει. Αυτός είναι « Ο Καουμπόης του Αλίμου», που άλλοτε σιγανά και άλλοτε φωναχτά, πασχίζει να απομακρύνει την απειλή, να καταλαγιάσει τον φόβο του, ανακαλώντας μια λησμονημένη χαρά.
«Ένα αχνό βογκητό, ένα παράπονο, ένας αναστεναγμός». Τρεις λέξεις που περιγράφουν την σχέση του πολυβραβευμένου πεζογράφου και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Ανδρέα Μήτσου με την συγγραφική διαδικασία.
Αυτόν τον μικρούλη ήχο, αυτή τη νότα που μεγαλώνει και αποκτά απρόβλεπτη έκταση… «Αυτόν ελπίζουμε να αιχμαλωτίσουμε, να εξηγήσουμε και μαζί του αποκτούμε τότε κι εμείς απρόσμενες διαστάσεις, αλλά στο τέλος του μυθιστορήματος συρρικνωνόμαστε, μικραίνουμε ακόμα πιο πολύ.»
Δεκαεννιά διαφορετικές ιστορίες στο βιβλίο του «Ο Καουμπόης του Αλίμου», από τις εκδόσεις Καστανιώτη ούτε λίγες, ούτε πολλές για να μας βοηθήσει να αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση μας και να καταλάβουμε, πως η εποχή αλλάζει.
Λυρισμός, ρεαλισμός, τρυφερότητα… Η διαφυγή από τον μικρόκοσμο μας και η επιστροφή στην αθωότητα της παιδικής μας ηλικίας ,της πρώτης μνήμης, ο μόνος δρόμος διεξόδου και «σωτηρίας». Η ευθύνη απέναντι στο παρελθόν και το μέλλον μας, μεγαλύτερη από ποτέ.
«Το κάθε μυθιστόρημα προσομοιάζει με τη λειτουργία του ακορντεόν, κι ο συγγραφέας, όμοιος με τη φυσούνα αυτού του μουσικού οργάνοu- τον χώρο αποθήκευσης του αέρα- εισπνέει το άρωμα της κατά το άνοιγμα της ιστορία του και το εκπνέει με το κλείσιμο της¨.
