Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι/μες τα θερινά τα σινεμά/νύχτες που περνούν/που δεν θα ξαναρθούν/μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά τραγουδούσε το 1978 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, με αγάπη και νοσταλγία για τα θερινά σινεμά.
Οχτώ χρόνια μετά, το πείσμα και ο αθεράπευτος ρομαντισμός του Δημάρχου Αλίμου Ανδρέα Κονδύλη, συνεχίζουν να κάνουν την νοσταλγία πραγματικότητα.
Θα ζήσουμε και φέτος τον δικό μας κινηματογράφο, με χαλίκια κάτω από τα πόδια, καρέκλες σκηνοθέτη, γεύσεις από γρανίτα και μυρωδιές από ποπ κορν, το κύμα να σκάει δίπλα μας και το ιώδιο της θάλασσας να μας γαργαλά τις αισθήσεις. Με μαγεία από τους παλιούς σταρ του κινηματογράφου και τις ντίβες του Χόλυγουντ, « κάτι σαν ταχύρρυθμο κινηματογραφικό σεμινάριο για σινεφίλ νεαρής ηλικίας», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Δήμαρχος.
«Είπαμε φέτος να κοιτάξουμε λίγο προς τα πίσω και ν’ ανακαλύψουμε αριστουργήματα της μεγάλης οθόνης που μάλλον έχουμε ξεχάσει. Να γυρίσουμε σ’ εποχές πιο ανέμελες γεμάτες μύθο και λάμψη.
…Να θυμάστε ότι το θερινό σινεμά επιβιώνει από τον ρομαντισμό του καθενός μας και νιώθω ότι μέσα σ’ αυτή την συγκυρία τον έχουμε πολλή ανάγκη τον ρομαντισμό.»
Η ζωή είναι στιγμές μαγικές, όπου όλα είναι δυνατόν να συμβούν, αρκεί να αφήσουμε το συναίσθημα να μας οδηγήσει για να τις νιώσουμε. Η κατάκτηση της μαγείας της ζωής μπορεί να γίνει βλέποντας ακόμα και μια σπουδαία κλασική ταινία. Μέσα από τις αναπάντεχες προκλήσεις και εκπλήξεις «σβήνεται» η ανία της μουντής καθημερινότητας.
Η τεράστια οθόνη του Cine Alimos στήθηκε και οι ήρωες των ταινιών ήρθαν, μέσα στην όποια απομόνωση του πνεύματος να μας κάνουν συντροφιά, μέσα στην βαθύτερη ερημιά που ζούμε. Πριν η οθόνη αρχίσει να προβάλει, ας καταλάβουμε πως το να βλέπουμε είναι αντίληψη, το να αισθανόμαστε είναι αλήθεια. Ας δούμε επιτέλους φως, εκεί που κάποιοι επιμένουν πως δεν υπάρχει.
