ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΑΛΙΜΟΥ

Όλοι οι πίνακες διαθέτουν πιστοποιητικά γνησιότητας

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

«Γιατί να προσπαθείτε να καταλάβετε την τέχνη,αφού δεν προσπαθείτε να καταλάβετε γιατί κελαιδάει το πουλί» έλεγε ο Πάμπλο Πικάσο.Κάπως έτσι ήταν σίγουρο, ότι η φιλοδοξία του Δημάρχου Αλίμου Ανδρέα Κονδύλη, να δημιουργήσει Δημοτική Πινακοθήκη, «να αποκτήσει ο Άλιμος ένα πολύτιμο στέγαστρο πολιτισμού, έναν γόνιμο εικαστικό τόπο, προσβάσιμο για όλους τους πολίτες, με στόχο την επικοινωνία, την ψυχαγωγία, την πνευματική και αισθητική καλλιέργεια μέσω του λειτουργικού ρόλου της Τέχνης» θα έβρισκε πολέμιους.

 Κατά αυτή την έννοια κάποιοι θα έπρεπε να σταματήσουν το κελάιδισμα, την μουρμούρα και την όποια παραφιλολογία σχετικά με τους πίνακες που βρίσκονται στην κατοχή του Δήμου Αλίμου αλλά και τις προγραμματισμένες εκθέσεις στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλίμου. Εδώ δεν μιλάμε πια για την «μοίρα του καλλιτέχνη» που όπως έλεγε ο Ρόντα Αλεξάντερ «μια ζωή τον κρίνουν άνθρωποι που έχουν λιγότερο ταλέντο, λιγότερη φαντασία και λιγότερη γνώση από αυτόν» αλλά για την ανάγκη κάποιων να τάζουν λαγούς με πετραχήλια σε δημότες του Αλίμου που ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά δρώμενα, ότι μπορούν να τους κλείσουν τον χώρο, για να εκθέσουν τα προσωπικά τους έργα,αμφισβητώντας με αυτόν τον τρόπο την επιλογή των ήδη υπάρχοντων καλλιτεχνών την αρτιότητα των έργων τους, αναιρώντας την συντονισμένη και επαρκή προσπάθεια συγκεκριμένων ανθρώπων που έχουν αναλάβει την όλη δράση και των επιμελητών αυτής.

 Ο Δήμος Αλίμου δίχως στερεότυπα εγκαινίασε εικαστικές εκθέσεις «αξιόλογων και δυναμικών καλλιτεχνών της νέας γενιάς… σε ένα καινούργιο τόπο δημιουργικής φαντασίας και ιδεών»όπως χαρακτηριστικά τόνιζε όλο αυτό το διάστημα ο Δήμαρχος Αλίμου, Ανδρέας Κονδύλης.

 “Τιμή μας να είμαστε ο πιο φιλότεχνος δήμος της Ελλάδας”

Τιμή μας να είμαστε ο πιο φιλότεχνος δήμος της Ελλάδας»απαντούσε ο Δήμαρχος Αλίμου Ανδρέας Κονδύλης σε δημοσίευμα του “Πρώτου Θέματος” τον Σεπτεμβρη του 2018 που έκανε αναφορά στα έργα τέχνης που απέκτησε ο δήμος Αλίμου κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα θητείας του για τη δημιουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης. «  Για τις τεράστιες ανακρίβειες του δημοσιεύματός σας, σχετικά με τις διαδικασίες που ακολουθεί ο Δήμος μας για την νόμιμη αγορά των έργων Τέχνης, δεν κάνω καν αναφορά. Τα επισκιάζει όλα η φριχτή, σκοταδιστική αντίληψη του συντάκτη σας, ότι η Τέχνη είναι περιττή σε καιρούς κρίσης. Πιστεύουμε το ακριβώς αντίθετο: σήμερα, μέσα στην κρίση και την παρακμή, η Τέχνη είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ.»

 “Από το 2017, μέχρι και σήμερα η Πινακοθήκη διαθέτει 80 πίνακες Ελλήνων δημιουργών που έχουν κοστίσει περίπου 400.000 ευρώ.

Ο Δήμος έχει έναν προϋπολογισμό 36.000.000 ευρώ. Αν από αυτά τα 36 εκατομμύρια εγώ αφιερώσω 200.000 – 300.000 για να αγοράσω πίνακες να τους βάλω στην πόλη να κάνω εκθέσεις κ. λ. π είναι υπερβολή;

Όπως εξηγεί ο δήμαρχος, αν και τα 80 έργα τέχνης διαθέτουν πιστοποιητικά γνησιότητας και παραστατικά αγοράς, οι έλεγχοι που γίνονται τους υποχρεώνουν να στέλνουν κάθε φορά στις αρχές κούτες με χιλιάδες αντίγραφα. Ποιος θα μας αποζημιώσει για τις ζημίες;

Μου σχίζουν κορνίζες, μου βγάζουν την πάστα, πιάνουν τα έργα με γυμνά χέρια, τα οποία τρίβουν για να δουν το χρώμα… Αυτή τη ζημία που παθαίνει η συλλογή ποιος θα την πληρώσει;

Πήραμε την απόφαση να κινηθούμε δικαστικά…”.

« Σταθερός μας στόχος, να φέρουμε σε επαφή με την τέχνη το σύνολο των δημοτών μας, αλλά κυριότατα τους νέους και τα παιδιά. Και ειδικά σε αυτούς να δώσουμε εκείνη την εσωτερική παιδεία που τόσο τους λείπει, αλλά και τόσο την έχουν ανάγκη.

 Με την έκθεση «Από τον Άλιμο, με θέα» παρουσιάζουμε ένα πανόραμα της νεοελληνικής ζωγραφικής, από τον Γύζη, τον Βολανάκη και τον Ιακωβίδη ως τον Βασιλείου, τον Μόραλη, τον Παύλο κ.ά. Παράλληλα εκδίδουμε το παρόν βιβλίο, που αποτελεί μια σύντομη αλλά περιεκτική ιστορία της ζωγραφικής μας δημιουργίας. Σημαντική λεπτομέρεια: πολλά από τα έργα αυτής της ενότητας, που επιμελήθηκε και πάλι ο καθηγητής Μάνος Στεφανίδης, και τον ευχαριστώ για την τόσο ουσιαστική μας συνεργασία, ανήκουν πια στη Δημοτική μας Πινακοθήκη, και άρα είναι κτήμα του καθενός από εμάς.

Με την πολύτιμη βοήθεια του καθηγητή Μάνου Στεφανίδη τον περασμένο Ιούνιο εγκαινιάστηκε η πρώτη έκθεση επιλεγμένων αριστουργημάτων της σύγχρονης τέχνης με τίτλο  «Τα Μυστικά των εικόνων-η γενιά του ΄60».Η έκθεση επανήλθε με έργα του ΓαΪτη,τη, Παύλου, Τσίγου, Φασιανού ,Τσόκλη και άλλων σπουδαίων εικαστικών τον  Φεβρουαρίου σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη, και συνεργάτες τότε,την Άννα Αγγελοπούλου και τον Άκη Πίτσικα.

Στο διάστημα αυτό και σε συνδιασμό των κλασσικών δημιουργών με τους νέους πειραματισμούς μεσολάβησαν οι εκθέσεις «object’s origin,rejected» και «Mad playground», σε μια βούληση της Δημοτικής Αρχής να συνδιαστεί το παλιό με το καινούργιο, οι κλασσικές δημιουργίες με νέους πειραματισμούς.

«Η τέχνη μας είμαστε εμείς οι ίδιοι»μας επισημαίνει ο Μάνος Στεφανίδης «η καθημερινή ζωή μας αλλά κάπως αλλιώς.Δηλαδή η αδιαπραγμάτευτη μας ζωή, με όλες τις αντιφάσεις ή τις αντιξοότητες, αλλά κάπως αλλιώς.Σαν μια μυστική δύναμη να έχει μεταμορφώσει την καθημερινότητα σε μαγεία…».Καλλιτέχνες που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1920 και το 1950 και πρωταγωνίστησαν στην Ελληνική καλλιτεχνική σκηνή και όχι μόνο όπως ο Γιάννης Γαίτης, Παναγιώτης Τέτσης, Θανάσης Τσίγκος,Δανιήλ, Κώστας Τσόκλης κ.α και των λίγο νεώτερων Δημήτρη Μυταρά, Αλέκου Φασιανού, Όπυς Ζούνη κλπ.

 «Πρόκειται για δημιουργούς που σφυρηλάτησαν την σύγχρονη ευαισθησία, που «εικονογράφησαν» το συλλογικό μας παραμύθι ως κοινωνία με έργα που ισορροπούν ανάμεσα στο τοπικό και το διεθνές, το δράμα της εθνικής μας ιστορίας και τις κοσμοιστορικές ανακατατάξεις που συγκλόνισαν μεταπολεμικά τον πλανήτη».Την έκθεση θα κλείσει συμβολικά ο Χρήστος Αντωναρόπουλος ένας νεότερος καλλιτέχνης που δημιουργεί έχοντας νέες ιδέες, χρησιμοποιώντας νέα υλικά και προάγοντας νέες τεχνολογίες.

Μάνος Στεφανίδης «Τέχνη είναι το έπαθλο της μελαγχολίας»

Δεν είναι οι σπουδές του, οι περγαμηνές του, η πορεία του, το έργο του που συγκινεί.Είναι αυτή η βαθιά ποιητική γλώσσα που χρησιμοποιεί, αυτή η αδιόρατη μελαγχολία, αυτό το κάτι που κάνει κάθε του λέξη να γίνεται λυγμός. «…Τόσος τρόμος για τους τρυφερούς που είναι αναγκασμένοι να σώσουν πάλι τον κόσμο»

«Η μεγαλύτερη επικοινωνιακή δύναμη της τέχνης είναι ότι μεταφέρει τις παράλληλες συγκινήσεις, που ένιωσαν άνθρωποι διαφορετικών εποχών σε σχέση με τον ίδιο στίχο, την ίδια μουσική, την ίδια εικόνα, στον παρόντα χρόνο.Τέχνη είναι ο τρόπος για να ζήσουμε κάπως ευτυχισμένοι την μελαγχολίας μας…»

…Τι είναι τέχνη;  «Ο ανθρώπινος δρόμος προς μια ιδιοτελή αθανασία…Το έπαθλο της μελαγχολίας!! H εξεικόνιση μιας συνειδητοποιημένης στιγμής.Όταν, δηλαδή, χρωματίζεται ο χρόνος, ο οποίος είναι, κατά βάθος τόσο στατικός και ακίνητος σαν τον χώρο.Μετά; Mετά μένει η ανάμνηση αυτής της στιγμής, καταγεγραμμένη στην συνείδηση σαν ένα φωτεινό δάκρυ-ένα βαθύ κόκκινο πάνω στο μαύρο χάος που σιγά γιγά γίνεται μενεξεδί.Η ελπίδα μας…»