Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Ουδείς όμως ελάλει παρρησία περί αυτού δια τον φόβο των Ιουδαίων». Άλλο ένα Πάσχα ειδικών συνθηκών, με συμψηφισμούς και «ιερή συμφωνία» μεταξύ Κυβέρνησης και Αρχιεπισκοπής.
Τον Σταυρόν σου Χριστέ προσκυνούμεν
και την Αγίαν σου Ανάστασην
υμνούμεν και δοξάζωμεν.
Αφού πέρσι οι πιστοί «κλειδώθηκαν» σπίτι απειλούμενοι με συλλήψεις αν πλησίαζαν τους ιερούς ναούς και οι Ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας έγιναν κεκλεισμένων των θυρών, φέτος οι συνθήκες καλυτέρευσαν. Οι Ακολουθίες μετατέθηκαν μισή ώρα νωρίτερα, ανά 20τμ ένας πιστός με ανώτατο όριο τους 100, περιφορά του επιταφίου γύρω από τον ναό με αυστηρή επιτήρηση των μέτρων ασφαλείας και η αναστάσιμη λειτουργία να γίνεται στις 21:00 στα προπύλαια των εκκλησιών για να προλάβουμε το γενικό πρόσταγμα «κλειδώματος» στα σπίτια που πήρε παράταση για 22:30.
Όλα αυτά για «να αλλάξει η ώρα επιστροφής, επειδή θα δοθεί παράταση στην ώρα κυκλοφορίας στις 22:30 οπότε να έχουμε τον χρόνο και το Άγιο Φως να έχουμε, και τη Λειτουργία και να επιστρέψουν οι άνθρωποι μετά τη θεία Κοινωνία ή αφού πάρουν το Φως στα σπίτια τους» επισήμανε ο μητροπολίτης Ίλιου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως, εκπρόσωπος της ΔΙΣ, κκ. Αθηναγόρας.
Το Άγιο φως… σε ανθρώπους που τους έκαναν να βλέπουν μόνο σκιές στο σκοτάδι , με ημίμετρα και ψεύτικους φόβους να τους τρομάζουν. Οι «μισάνοιχτες πόρτες» της εκκλησίας ανοίγουν για όσους προλάβουν αλλά δυστυχώς για κάποιους έχουν ήδη κλείσει οι πόρτες στην επικοινωνία και στις ανάγκες των άλλων.
Εσωστρέφεια, χαμένη πίστη και ελπίδες. Δεν είναι καιρός φόβου, ούτε καιρός τσακωμών αλλά ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν υπερισχύσει όλων των άλλων θέλω και αναγκών .Ο κρίκος της λατρείας μας, ο συνδετικός κρίκος των ανθρώπων που δεν έσπασε αλλά δοκιμάζεται μέρα με την μέρα. Ξαφνικά καλούμαστε να παίξουμε ένα ρόλο που δεν μας αρέσει σε ένα θέατρο που μοιάζει παράλογο.
Πιστοί που έχουν την Χάρη και φέγγουν μακαριότητα και άλλοι επικριτές του κόσμου όλου, που έχουν τον νόμο και θρησκευτικό στόμφο για τα τελούμενα μυστήρια. Η δημοκρατικότητα που χάθηκε στην καθημερινότητα μας. Άνθρωποι στην εξουσία που απολυτοποίησαν τις ιδέες τους και ζήτησαν να κάνουμε απόλυτη υπακοή, εφαρμόζοντας νέους νόμους σε μια νέα τάξη πραγμάτων που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχουν καμιά ιδέα τι κάνει ο κόσμος εκεί έξω, αν έχει δουλειές, αν άνθρωποι ζουν με επιδόματα, αν μοχθούν για τον άρτο τον επιούσιο, αν έχουν να φάνε, αν το σύστημα υγείας πεθαίνει, αν η παιδεία, τα παιδιά μας αντέχουν σε τόση πίεση. Δεν έχουν ιδέα ότι έτσι δεν βγαίνει το μέτρημα στην ζωή, γιατί για όλους αυτούς ο δικός τους Θεός, είναι χωρίς ανθρώπους γύρω του.
Δίχως να υπερασπίζονται πια κανένα δικαίωμα των ανθρώπων, καταπιέζουν την ίδια την ζωή, δίχως να έχουν την δίψα ούτε για δικαιοσύνη αλλά ούτε για την αλήθεια. Έκαναν τους ανθρώπους να χάσουν το τώρα της ζωής, δεσμεύοντας κάθε ανάγκη τους, δίνοντας τους απλά την ψευδαίσθηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Γύρω μας άνθρωποι με συναισθήματα που μπορεί να ακροβατούν μεταξύ οργής και πίστης και κυματισμοί της ψυχής που νιώθουν ότι τους πνίγουν. Βαθιά μοναξιά… και κάποιοι καχύποπτοι στη χαρά. Άνθρωποι που ξέχασαν ότι « στον χριστιανισμό έχουν βοηθό, συμπαραστάτη, συνοδοιπόρο. Και μάλιστα πάσχοντα Θεό. Ξέχασαν να αισθάνονται ότι κάποιος τους αγαπάει και ενδιαφέρεται για εκείνους, ακόμη και όταν εκείνοι δεν το καταλαβαίνουν. Υπάρχει σχέση»
Μετά την Ανάσταση θα επικρατήσει και πάλι η απόλυτη σιωπή, μόνο που πολλές φορές η σιωπή είναι πιο ηχηρή από τα λόγια. Ίσως η απέραντη γαλήνη, το αίσθημα δύναμης και θάρρους σκορπίσει τους φόβους, κάνοντας τις μαύρες νύχτες να υποχωρήσουν, κάνοντας το δυνατό φως της αισιοδοξίας να ξετυλίξει τις αχτίνες του.
