Ασυνείδητος θάνατος και ανείπωτος πόνος

Μπορεί το Ισραήλ και η Χαμάς να επιβεβαιώνουν τη δέσμευση τους στη συμφωνία, που επιτεύχθηκε μετά τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, για εκεχειρία αλλά η πραγματικότητα παραμένει το ίδιο τραγική. Η ελεγχόμενη από τη Χαμάς υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας της Γάζας ανακοίνωσε ότι 33 άνθρωποι σκοτώθηκαν από τον ισραηλινό στρατό, ανάμεσά τους και παιδιά. Ο Ισραηλινός στρατός δήλωσε ότι τα πλήγματα στόχευσαν θέσεις της Χαμάς, μεταξύ αυτών σήραγγες, αποθήκες όπλων και μαχητές.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της επιτροπής του ΟΗΕ, για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, ανέφερε ότι 40.500 παιδιά  στη Γάζα έχουν υποστεί «νέους τραυματισμούς που σχετίζονται με τον πόλεμο», αφήνοντας περισσότερο από τα μισά ανάπηρα.

Η Φωτογραφία που κέρδισε το βραβείο Word press photo για το 2025 που επιλέχθηκε ανάμεσα σε περισσότερες από 59.000 συμμετοχές που υποβλήθηκαν από 3.778 φωτογράφους, προερχόμενους από 141 χώρες, θα βρίσκεται πάντα εκεί, για να μας δηλώνει ξεκάθαρα πια είναι η αλήθεια του πολέμου.

«Η Φωτογραφία της Χρονιάς είναι το πορτρέτο ενός αγοριού που φοράει φανελάκι. Είναι στραμμένο προς ένα παράθυρο και ένα ζεστό φως τον φωτίζει ρίχνοντας μια απαλή σκιά στη μία πλευρά του προσώπου του. Το νεαρό της ηλικίας του και τα όμορφα χαρακτηριστικά του έρχονται σε αντίθεση με τη μελαγχολική του έκφραση. Τότε συνειδητοποιείς με σοκ ότι του λείπουν τα χέρια του.»

Ο Μahmoud  έχασε τα χέρια του όταν ισραηλινή ρουκέτα βομβάρδισε το σπίτι που ετοιμάζονταν να εγκαταλείψουν. Χειρουργήθηκε στη Γάζα με περιορισμένη ποσότητα αναισθητικού, και με έλλειψη των απαραίτητων ιατροφαρμακευτικών πόρων, την περίοδο που τα νοσοκομεία του θύλακα βομβαρδίζονταν διαρκώς και η ανθρωπιστική βοήθεια δεν έφτανε ποτέ ή καταστρεφόταν.

Τη φωτογραφία τράβηξε η,Samar Abu Elouf, φωτογράφος από την Παλαιστίνη που ζει στο Κατάρ και εργάζεται για τους New York Times.   Αναπολώντας μια σπαρακτική στιγμή, η Samar θυμήθηκε τι της είχε πει η μητέρα του9χρονου Mahmoud Ajjour : «Αμέσως μετά τον τραυματισμό του, ο Μαχμούντ μου ζήτησε να τρέξω για ασφάλεια με την αδερφή του και να τον αφήσω πίσω, νομίζοντας ότι θα πέθαινε. Αλλά αρνήθηκα να τον αφήσω. Όταν ξύπνησε, ένα από τα πρώτα πράγματα που με ρώτησε ήταν: “Πώς θα σε αγκαλιάσω τώρα;”»

Η Lucy Conticello, Διευθύντρια Φωτογραφίας του περιοδικού M της Le Monde και πρόεδρος της παγκόσμιας κριτικής επιτροπής του Διαγωνισμού του 2025, δήλωσε:

«Όταν η παγκόσμια κριτική επιτροπή ξεκίνησε να επιλέγει τους διαφορετικούς υποψηφίους για τη Φωτογραφία της Χρονιάς, ξεκινήσαμε με μια ευρεία επιλογή από καθεμία από τις έξι περιοχές. Τρία θέματα προέκυψαν από αυτό το σύνολο που καθορίζουν την έκδοση World Press Photo 2025: συγκρούσεις, μετανάστευση και κλιματική αλλαγή. Ένας άλλος τρόπος να τα δούμε είναι ως ιστορίες ανθεκτικότητας, οικογένειας και κοινότητας.»

Η ζωή αυτού του νεαρού αγοριού αξίζει να γίνει κατανοητή και αυτή η εικόνα κάνει αυτό που μπορεί να κάνει ένα σπουδαίο φωτορεπορταζ: παρέχει ένα πολυεπίπεδο σημείο εισόδου σε μια σύνθετη ιστορία και το κίνητρο για να παρατείνει κανείς την εμπειρία του με αυτήν την ιστορία. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η εικόνα της Samar Abu Elouf ήταν ξεκάθαρα νικήτρια από την αρχή.»

Η Σαμάρ ξεκίνησε την ομιλία της στην τελετή απονομής των βραβείων World Press Photo όχι παρουσιάζοντας τον εαυτό της, αλλά κρατώντας ψηλά μια φωτογραφία του στενού φίλου και συναδέλφου της, Ιχάμπ Αλ-Μπουρντάινι .

«Ένας Παλαιστίνιος φωτορεπόρτερ από τη Γάζα, ένας από τους αγαπημένους μου φίλους, ο φωτορεπόρτερ Ιχάμπ, έχει τραυματιστεί σοβαρά από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή που έπληξε μια σκηνή Τύπου στο Χαν Γιουνίς στις 7 Απριλίου. Είναι δύσκολο για μένα να στέκομαι εδώ σήμερα. Είναι δύσκολο να γιορτάσω όταν ένα κομμάτι θραύσματος – μια σφαίρα, ένα θραύσμα πυραύλου – βρίσκεται στο κεφάλι του. Είναι σε κώμα. Έχει χάσει το ένα του μάτι… Η χαρά μου είναι ατελής. Δεν θέλω να τον χάσω. Δεν θέλω να γυρίσει πίσω με αυτόν τον τρόπο.»

Αμέσως μετά συστήθηκε: «Το όνομά μου είναι Samar Abu Elouf . Είμαι φωτορεπόρτερ από την πόλη της Γάζας και εργάζομαι στους New York Times ως ελεύθερη επαγγελματίας. Δεδομένης της τραγικής κατάστασης που συνεχίζει να αντιμετωπίζει η οικογένειά μου στη Γάζα, δυσκολεύομαι να νιώσω ιδιαίτερη χαρά».

Aυτή η αναγνώριση δεν είναι μόνο για μένα- είναι για τις αμέτρητες φωνές που παραμένουν ανεκδήλωτες, για όσους ζουν με τα σημάδια του πολέμου. Ελπίζω ότι το έργο μου θα επιστήσει περισσότερη προσοχή στα βάσανα τους και στην ανθεκτικότητα του λαού της Γάζας.»

Πηγές: Newarab.com- Word press photo