Ο συγγραφέας Χρήστος Οικονόμου,με την οικοδέσποινα Πέπη Δουρέκα
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Την Τετάρτη 1η Νοεμβρίου, το βιβλιοπωλείο Ad Libitum στον Άλιμο (Κανάρη5) και η ομάδα ανάγνωσης φιλοξένησε τον διακεκριμένο και βραβευμένο συγγραφέα με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, και με άλλα βραβεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό Χρήστο Οικονόμου.
Αφορμή για αυτή την ξεχωριστή πρόσκληση, ήταν η παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο: «Πες της» από τις εκδόσεις Πόλις. Τον ακούσαμε να μιλάει, να ακούει, να διηγείται, να στοχάζεται και να μας συστήνει την ηρωίδα του. Μια γυναίκα, ένα θηλυκό γένους κούριερ που μεταφέρει γράμματα και πακέτα και μέσα από τις δικές της αφηγήσεις έρχεται να μας γνωρίσει ένα πλήθος ανθρώπων- όλων, εκείνων που συναντά για να παραλάβει ή να παραδώσει ένα πακέτο ή ένα γράμμα.
Δέματα, γράμματα, η αφορμή για την καταγραφή σκέψεων και αισθημάτων. Στιγμές ζωής συνηθισμένων και μη ανθρώπων σε έναν καθημερινό αγώνα ανθρώπινου δράματος. Υπαρξιακές αγωνίες, ερωτικές και φιλικές σχέσεις, απώλειες και ερωτήματα.
Συμπεριφορές και συμπεριφορές. Στιγμιότυπα και φευγαλέες εικόνες μέσα από ασυνήθιστα πορτρέτα ανθρώπων. Τα θαύματα, τα μυστήρια, τα παράδοξα σε κάθε κλείσιμο ή άνοιγμα πόρτας.
Σ΄αυτό τον ακραίο κόσμο η κούριερ συναντά ανθρώπους που κλαίνε, που πληγώνονται, εξομολογούνται τα πάθη, τα λάθη, τα όνειρα τους και βρίσκουν στο πρόσωπο της, τον άνθρωπο που θα μοιραστούν για λίγο τις στιγμές τους. «Να κάνουμε λίγο χώρο για τον πόνο, να φτιάξουμε ένα καινούργιο δωμάτιο για τον πόνο, πως γίνεται να μην είναι ακραίος σ΄ έναν ακραίο κόσμο;»
Άνθρωποι που αναζητούν την ανθρώπινη επαφή, έστω και αν είναι με ένα άγνωστο πρόσωπο αρκεί να συνυπάρξουν και να αισθανθούν ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Ο συγγραφέας προσπαθεί να αποδώσει με πιστότητα και πειστικότητα το βλέμμα της ηρωίδας του πάνω στον κόσμο, να αποδώσει όπως χαρακτηριστικά λέει «την φωνή της, μια φωνή που όσο έγραφα το βιβλίο είχα την αίσθηση ότι βγαίνει απ΄ έναν λαιμό που έχει έναν κόμπο, πότε λύνεται και πότε σφίγγεται. Θέλησα να δω αυτές τις διακυμάνσεις. Το αίσθημα της αφωνίας ή της αποσιώπησης που διακατέχει την ηρωίδα.»
«Πες της», ήταν η πρώτη φράση που άκουσε ο συγγραφέας όταν άρχισε να γράφει το βιβλίο, μια φράση που λειτούργησε ως επωδός στην «μουσική-συνθετική» του συγγραφή, έναν πόλο γύρω από τον οποίο στρέφονται τα πρόσωπα και η ιστορία. Μια φράση που επαναλαμβάνεται σαν ρεφρέν στο κείμενο, μια φράση που πρέπει να φτάσεις στο τέλος του κειμένου, για να αποκαλύψεις «ποιος», σε «ποιον» την λέει και γιατί.
Η σκεπτική, αινιγματική μορφή της γυναίκας του εξώφυλλου του βιβλίου, είναι μια φωτογραφία του αισιόδοξου, ελαφρά μελαγχολικού και βραβευμένου φωτογράφου Σπύρου Στάβερη. Ένα γυναικείο πρόσωπο, που θα μπορούσε να είναι το πρόσωπο της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου. Το πρόσωπο που μεταφέρει « μια ιστορία για την απόγνωση, τον πόνο, την τραγικότητα της σύγχρονης ζωής αλλά και το μυστήριο, την κρυμμένη ομορφιά, τα μικρά και μεγάλα θαύματα.»
