Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Η ζοφερή πραγματικότητα είναι ότι για τους ηλικιωμένους, το covid 19 είναι σχεδόν μια τέλεια μηχανή θανάτωσης» (Πρόεδρος Αμερικανικής Ομοσπονδίας Υγείας Μark Parkinson)
H Eλλάδα, η Τρίτη χώρα με τους πιο ηλικιωμένους κατοίκους (πάνω από 20,9% οι άνω των 65), η Ελλάδα με την πληθυσμιακή γήρανση, προφυλάγει και καλεί τους ηλικιωμένους από την έναρξη της πανδημίας να μείνουν σπίτι, θυμίζοντας τους ότι είναι οι τελευταίοι που θα βγουν από αυτό και μετά την άρση των μέτρων.
Την ίδια ώρα η Α΄ψυχιατρική κλινική της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών ,υπό την Διεύθυνση του καθηγητή Χ. Παπαγεωργίου εκδίδει έναν «οδηγό επιβίωσης» για ηλικιωμένους και όχι μόνο, στον οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι η επιδημία ανατρέπει την κανονικότητα και την ρουτίνα των ηλικιωμένων, επηρεάζει άμεσα την φροντίδα τους ενώ κυριαρχεί ο φόβος της μόλυνσης, του θανάτου, της πιθανής απώλειας αγαπημένων και του αποχωρισμού από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Οι ηλικιωμένοι είναι ασφαλής και όχι μόνοι, επιμένει η επιστημονική κοινότητα. Η κοινωνική απόσταση δεν σημαίνει και μοναξιά λένε οι ψυχολόγοι. Στον καιρό των γηρατειών τα συναισθήματα εναλλάσσονται θα πω εγώ, χωρίς καμιά επιστημονική κατάρτιση. Αυτοί οι άνθρωποι, οι γονείς μας, οι γονείς σας, οι γιαγιάδες και οι παππούδες σας, με εμπειρία και προσωπική ιστορία κουβαλούν μέσα τους τα «χρόνια» τους όχι ως βάρος αλλά ως απόδειξη ζωής. Μιας ζωής που σε αυτό το πάγωμα του χρόνου τους στέρησε ότι πολυτιμότερο μπορεί να έχουν, τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Η στάση της κοινωνίας απέναντι στις ανάγκες τους επηρεάζει την ποιότητα ζωής τους και οι ηλικιωμένοι όσοι κι αν κάποιοι το ξεχνούν αποτελούν πυλώνα αυτής της κοινωνίας. Η στοργή, το ενδιαφέρον και η φροντίδα προς τα παιδιά και τα εγγόνια τους ήταν έμπρακτα διαπιστωμένο.
Απομακρύνθηκαν και απομονώθηκαν ως ευπαθείς ομάδες χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο ανάκτησης της λειτουργικότητας τους .Απομακρύνθηκαν από τα εγγόνια τους και οι εκπαιδευτικές δομές έκλεισαν λέγοντας μας ότι «ο ιός διατηρείται στον οργανισμό των παιδιών ίσως και πάνω από 14 μέρες ακόμα κι αν δεν νοσούν και ότι μπορούν να διασπείρουν τον ιό». Στην ενημέρωση της Τετάρτης 22-4 από τον κύριο Τσιόδρα μάθαμε ότι τελικά τα παιδιά δεν αποτελούν ομάδα υψηλού ρίσκου μετάδοσης του ιού στην υπόλοιπη κοινωνία» και ότι οι πιθανότητες να μεταδώσουν τα παιδιά τον κορονοϊό στον υπόλοιπο πληθυσμό είναι πολύ χαμηλές.
Και τώρα τι; Ειλικρινά δεν ξέρω
Αυτό που ξέρω είναι ότι ένα από τα πιο σπουδαία «όπλα» μας στον αγώνα για σωματική και ψυχική υγεία είναι οι «δικοί μας άνθρωποι», οι φίλοι και η οικογένεια.
Οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Βrigham Υoung της Γιούτα υποστηρίζουν ότι μετά από έρευνες χρόνων « Αποδείχτηκε ότι η ύπαρξη ενός υγιούς κοινωνικού δικτύου αύξησε τις πιθανότητες για επιβίωση σε άτομα όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών τάξεων κατά 50% σε μια περίοδο επτά ετών.»
Το συμπέρασμα είναι κατηγορηματικό: σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι ωφελούν σημαντικά την υγεία μας και μας κρατούν υγιείς και δυνατούς για περισσότερα χρόνια στη ζωή. « Όταν κάποιος συνδέεται με μια κοινωνική ομάδα, νιώθει ευθύνη για άλλα άτομα. Αυτή η αίσθηση του σκοπού δίνει νόημα στη ζωή…»
Δεν θέλω να είμαι προάγγελος κακών ειδήσεων, αλλά ηλικιωμένοι και εγκλεισμός στο σπίτι μέχρι τα Χριστούγεννα ή εγκλεισμός στο σπίτι και μακριά από τα παιδιά και τα εγγόνια, είναι ένα σενάριο που δεν το βλέπω να υλοποιείται με ευκολία.
Δηλώνουν έτοιμοι την πείρα και την σοφία της ζωής τους να μην την εγκλωβίσουν σε αναμνήσεις, είναι έτοιμοι να τις μετουσιώσουν σε δράση και δημιουργία.
