Δημήτρης Λιγνάδης: Οι άσπονδοι φίλοι που του γύρισαν την πλάτη

 Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

«Περιπλανήθηκα στην κόλαση

Ανάμεσα στις μολυβένιες καζάνες

και ήταν όλοι οι διαλεχτοί μου

φίλοι με μανδύες,

λιβάνι ατιμίας μοσχοβολούσε

μες τον μουντό αγέρα

Μα πουθενά δεν είδα στη

Λάμψη της ημέρας τα ευνοημένα γιασεμιά

Κι ας ρίζωνε η χλωμάδα τους

Στον κακοτράχαλο μου Πύργο»

Με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται με επίκεντρο τον ηθοποιό, σκηνοθέτη και μέχρι πρότινος Καλλιτεχνικό διευθυντή του εθνικού θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη αναρωτιέμαι, πότε σ’ ένα φίλο γυρνάς την πλάτη; Όταν δεν είναι αυτό που νόμιζες; Όταν προδίδει τις δικές σου ηθικές αξίες; Όταν πια δεν θές να τον ξέρεις για να μην θεωρηθείς και εσύ σιωπηλός «συνένοχος» της οποιασδήποτε χυδαιότητας; Όταν απλά αποστρέφεις το βλέμμα αηδιασμένος, γιατί η εικόνα σε σοκάρει;

Στην περίπτωση του Δημήτρη Λιγνάδη όλοι γνώριζαν και μέχρι κάποιο βαθμό αποδέχονταν την προσωπική του ζωή. Οι ψηφίδες που συνέθεσαν το παζλ, αυτού που γνώριζαν, απλά τους άφησαν άφωνους. Κάπου εκεί το τεντωμένο σκοινί και η ακροβασία ανάμεσα στο ξέρω και γνωρίζω πραγματικά τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του, που τον έκανε «να ηρεμεί και να κρύβεται» όπως δήλωνε, έκαναν το σκοινί απλά να σπάσει και τον ακροβάτη Δημήτρη Λιγνάδη να πέσει στο κενό δίχως κανένα δίχτυ ασφαλείας. Ή μήπως όχι;

«Είμαστε κράτος δικαίου, όταν έχουμε συγκεκριμένες καταγγελίες οφείλουμε να επέμβουμε» δήλωνε η Υπουργός Πολιτισμού « Δεν χωράει καμία ανοχή, καμία ανεκτικότητα σε θέματα οποιασδήποτε μορφής βίας, είτε είναι σωματική, είτε είναι ψυχική, είτε είναι σεξουαλική. Από την άλλη πλευρά όμως, όταν δεν υπάρχουν συγκεκριμένες καταγγελίες, επώνυμες καταγγελίες, μπαίνουμε σε άλλες ατραπούς, δημιουργούμε ένα πλαίσιο ανθρωποφαγίας, το οποίο δεν στέκει σε κράτος δικαίου. 

Σίγουρα από την στιγμή που ξέσπασαν οι ψίθυροι και οι καταγγελίες μέχρι την στιγμή της μήνυσης για βιασμό μεσολάβησαν κάποιες μέρες που η κυβέρνηση και η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη ίσως άθελα τους, του έδωσαν χρόνο όπως υποστηρίζεται τώρα να σκεφτεί, να αποκρύψει ίσως στοιχεία, να οργανωθεί. Όλα αυτά με τον τραγικό επίλογο της Υπουργού «είχα να κάνω μ’ ένα επικίνδυνο άνθρωπο που με ξεγέλασε με το υποκριτικό του ταλέντο».

Το πιθανό κυβερνητικό προσωπείο σε συνδυασμό με το προσωπείο της αθωότητας και το μονόπρακτο της Υπουργού, γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο θα τολμούσα να πω. Ίσως γιατί ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα του παγόβουνου που έβαλαν στην κορυφή του, με απευθείας ανάθεση τον «επικίνδυνο» Δημήτρη Λιγνάδη. Τον ίδιο άνθρωπο που το 2002 άλλα κυβερνητικά στελέχη τον είχαν πείσει, όπως ακούγεται έντονα, να λύσει εξωδικαστικά την υπόθεση με τον πατέρα ανήλικου που τον είχε μαχαιρώσει και παραλίγο να χάσει την ζωή του.

Από το τότε στο τώρα πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια μιας εκκωφαντικής σιωπής και ανοχής, γιατί η ελληνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει αλήθειες και καμιά όπως φαίνεται ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν έτοιμη να αναλάβει τις όποιες ευθύνες ολιγωρίας και όχι μόνο που τις αντιστοιχούσαν.

Όσο οι εισαγγελικές αρχές θα μιλούν για εγκληματική δραστηριότητα του Δημήτρη Λιγνάδη, που εκδηλώνονταν τα τελευταία 30 χρόνια, εκμεταλλευόμενος την ιδιότητα του και όσο αρκετοί συνάδελφοι του εκ των υστέρων υποστηρίζουν, πως είχαν ακούσει, είχαν δει, αλλά δεν μπορούσαν να μιλήσουν, τόσο τα αναπάντητα ερωτήματα θα αυξάνονται.

«Ξέρω ότι θα καταστραφώ αλλά με τραβάει το φως»

Εγωκεντρικός και ματαιόδοξος εγκλωβισμένος στα «πρέπει» του απροσπέλαστου πατέρα του συγγραφέα και κριτικού θεάτρου Τάσου Λιγνάδη ,μιλούσε για εκείνον λέγοντας: «γάμ…ε την ζωή και την υγεία του για τον έρωτα…τα λίγα λεπτά χαράς που συναντιούνται δύο σώματα μπορούν να γαμ….ν  χρόνια ζωής». Ο Στέλιος Λιγνάδης που δήλωνε ότι δεν θέλει να πουλάει τσάμπα μαγκιά και σίγουρα δεν θα μιλούσε έτσι, «αν δεν είχα φτιάξει το στάτους που έχω σήμερα. Έχω φτάσει όμως σε μια ηλικία που ακόμη και να κατουρήσω πάνω στη σκηνή θα πουν «μμμμμ τι τόλμη ο Λιγνάδης». Με την ίδια τόλμη έλεγε και την άποψη του για τις καταγγελίες  σεξουαλικής παρενόχλησης που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας.

«… Ότι τι; Ότι δεν το γνωρίζουμε πως υπάρχει σε όλες τις δουλειές; ∆εν ξέρουμε πως πολλοί προσπαθούν µέσω της όποιας εξουσίας τους να “εκβιάσουν” σεξουαλικά υφιστάµενούς τους; Ή δεν ξέρουµε πως κάποιοι-κάποιες, προκειµένου να ανέλθουν, “προσφέρονται” σεξουαλικά; ∆εν πάνε κάποιες µε µίνι σε συνεντεύξεις µε στελέχη για να κερδίσουν την όποια θέση; ∆εν κοιµούνται νέα κορίτσια µε εκδότες-καναλάρχες-διευθυντές τραπεζών κ.λπ. για να κερδίσουν “πόντους” στο χώρο τους; Πέφτουµε από τα σύννεφα που γίνονται αυτά; ∆εν τα γνωρίζουµε; Τα ξέρουµε καλά».

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η «τόλμη», η «υπεροψία», η δύναμη του Λιγνάδη απέναντι στα θέλω και τα μη θέλω όσων βρίσκονταν κοντά του, είναι μια διαφορετική ιστορία. Για εκείνον άλλωστε ο έρωτας ήταν μια μάχη, μια πορεία προς την φωτιά «Ξέρεις ότι μάλλον θα καταστραφείς, δεν το θέλεις, δεν το επιδιώκεις αλλά λες «παιδιά συγνώμη εγώ θα πάω. Με τραβάει τόσο πολύ το φως»

Σίγουρα ο αδελφός του Δημήτρη Λιγνάδη με μια και μοναδική του δήλωση: « όσοι ξέρουν να διαβάζουν κάτω από τις γραμμές που λένε-ξέρουν πολύ καλά τι είδους υπόθεση είναι αυτή. Οι ανoρθόλογοι κατασπαράζουν» ,δεν θα φανταζόταν ότι η επιτυχημένη διδασκαλία του σε εκατοντάδες μαθητές στο θέατρο, προκειμένου να παρακολουθήσουν το δραματοποιημένο μάθημα στην αρχαία ελληνική πολεμική ιστορία- μετά από δύο επιτυχημένους κύκλους των «Μαθημάτων πολέμου»- στο εθνικό θέατρο  και τα όσα δήλωνε, πέρσι τέτοια εποχή θα έκρυβαν κρυμμένες αλήθειες σε μια άλλη ιστορία που πονά.

« Σίγουρα, η γνώση μας κάνει πιο κριτικούς και σώφρονες απέναντι στα πράγματα. Όμως, δυστυχώς, δεν γίνεται πάντα – ούτε από όλους- πιστευτή· ούτε χρησιμοποιείται απαραίτητα προς υπηρεσίαν του “αγαθού”. Συνεπώς, δεν μπορεί να εξαλείψει ούτε να αποτρέψει την ανθρώπινη “αμαρτία” και τα ολέθρια λάθη. Αυτά πάντα γίνονται και θα γίνονται. Μάλιστα, τρέχουν πιο γρήγορα από την γνώση· κατά κανόνα, προηγείται το πάθημα και έπεται το μάθημα»

 Ο εκπαιδευτικός ,κλασικός φιλόλογος και δρ.θεατρολογίας στο επιστημονικό πεδίο του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, αδελφός και μεταφραστής Γιάννης Λιγνάδης, ήταν ο άνθρωπος πίσω από αυτή τη σκέψη που έφερε τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα για το εγχείρημα Λιγνάδη. Ξαφνικά όλοι ξέχασαν την επαγγελματική υπόσταση και το θεατρικό κύρος του Δημήτρη Λιγνάδη, αποφάσισαν να του αφαιρέσουν το στέμμα και να του γυρίσουν την πλάτη.

Oι «φίλοι» που « έγδυσαν» τον βασιλιά

Οι « φίλοι» Λιγνάδη, αυτοί που μοιράστηκαν μαζί του το κοινό όραμα και τα θέλω του, σπεύδουν να διαγράψουν φωτογραφίες, συνομιλίες, θέλοντας να αποσιωπήσουν ότι ήταν μέρος της καλλιτεχνικής του ζωής, ότι τον εκτιμούσαν και τον σέβονταν. Γύρισαν την πλάτη στην κοινή τους ιστορία και απαξίωσαν κάθε τους σχέση, δείχνοντας πως δεν αξίζει πια τον σεβασμό τους.

Στο τελευταίο χειροκρότημα έγδυσαν τον βασιλιά, αφαιρώντας την παρρησία του, την ανταρσία της ψυχής του, την αδιαφορία του για μικρές ή μεγάλες αμαρτίες  και τον άφησαν απλά να νιώσει τον εαυτό του κάτω απ’ όλους, δίνοντας του μάθημα ταπείνωσης.

Όσον  αφορά την παραδοχή όλων των δημοσιογραφικών και μη τηλεοπτικών εκπομπών ,που μιλούν για  σεβασμό στο τεκμήριο αθωότητας, ο πατέρας Λιγνάδης θα έδινε καλύτερα απ’ όλους την αλήθεια και τον ρόλο που έπαιξαν και παίζουν τα ΜΜΕ καθημερινά σ’ αυτή την ιστορία.

«Σε χώρες που ο τύπος καταντάει μονοπώλιο μεγάλων οργανισμών, μεθοδεύει και διοχετεύει τα πνευματικά του καυσαέρια μολύνοντας την αναπνοή και θολώντας τους ορίζοντες της πνευματικής ζωής, έχει την δυνατότητα να δείχνει ,ό,τι θέλει, να αποκεφαλίζει ό,τι δεν τους συμφέρει και να λασπώνει ό,τι θεωρεί επικίνδυνο».

Πηγή: Protagon-Down Town