Εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αγαπά τους μαθητές του
«Πιότερο από το μάθημα σου ν΄αγαπάς τους μαθητές σου. Μόνο τότε θα κάνεις και το μάθημα σου πιο όμορφο και δεν θα πάψεις ποτέ να διεκδικείς, γι΄αυτούς αλλά και για σένα το καλύτερο.»
Διεκδίκηση, μια πολύτιμη και απαραίτητη δεξιότητα, που βοηθά κάποιον να διαμορφώσει ισότιμη και αμοιβαία σχέση. Παιδικές ψυχές πληγωμένες σ΄ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν νοιάζεται και το χειρότερο ζητά και από τους εκπαιδευτικούς να μην νοιαστούν. Σ΄ ένα εκπαιδευτικό σύστημα εξεταστικό, βαθμοθηρικό, χωρίς δικαιοσύνη και ισότητα, που πνίγει την κριτική σκέψη. Σ΄ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν βοηθά τους μαθητές να αναπτύξουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους, που λειτουργεί με ανισότητες και αποκλεισμούς, παίζοντας κάθε ώρα και στιγμή με τις ισορροπίες και την ψυχική τους ηρεμία.
Σ΄ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θέλει τους μαθητές του να υπακούουν άκρατα, βαδίζοντας υποταγμένοι και σκυφτοί. Σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν διδάσκει στους μαθητές του να προσδίδουν αξία στον εαυτό τους, αλλά τους προσδιορίζει κάτω από το άκρατο βαθμολογικό βλέμμα του, από την κριτική ή την αποδοχή του. Χωρίς σεβασμό στους μαθητές τους, τους απαγορεύουν την έκφραση των προσωπικών τους αναγκών, δικαιωμάτων και επιθυμιών. Μέσα από ένα εξαντλητικό σύστημα αξιολόγησης που τους στρατολογεί και τους εκπαιδεύει με τα μάτια στραμμένα στις πανελλαδικές.
Ο Milan Kundera στο βιβλίο του γέλιου και της λήθης λέει, πως «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία… Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα.»
Οι «εκσυγχρονιστικές» κυβερνητικές προθέσεις έχουν μοναδική τους έννοια την εφαρμογή των εντολών του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΟΣΑ), του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), του Συνδέσμου Επιχειρηματικότητας και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) και της Κομισιόν. Εισαγόμενα αναλυτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, σχολικά εγχειρίδια, αδυναμία παροχής και κατάκτησης στοιχειωδών γνώσεων, γλωσσική πτώχευση, ενδοσχολική βία.
Ένας χαμένος εθνικός διάλογος για την παιδεία, με μόνο στόχο τους διορισμούς, την επιλογή στελεχών, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, χωρίς κανείς να αξιολογεί το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα. Το σχολείο μαραίνεται και πεθαίνει από τον ασφυκτικό κλοιό του τεχνοκρατικού αυταρχισμού, των διευθυντών, επιτηρητών, συμβούλων, μεντόρων, κρατικών εντολών. Ένα σχολείο αποτυχημένο και καταθλιπτικό που μεταφέρει την «γκρίζα» πραγματικότητα στους μαθητές του, που τους θέλει χωρίς μνήμη, αδιαφορώντας για το παρελθόν, δίχως κανένα όραμα για το μέλλον. Με εκπτώσεις στις ανάγκες και τα θέλω των μαθητών τους, συνεχίζεται «η αποστήθιση γεγονότων και όχι η εκγύμναση του μυαλού να σκέφτεται». Το σχολείο χωρίς αγάπη ως κορωνίδα της λειτουργίας και της αποστολής του, δεν μπορεί να διαπαιδαγωγήσει και οι εκπαιδευτικοί φωστήρες δεν μπορούν όχι μόνο να εκπαιδεύσουν, αλλά ούτε να καλλιεργήσουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητα των μαθητών τους.
