Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Η ζωή του ένα ατέλειωτο ταξίδι. Ήξερε από τρικυμίες και μπονάτσες. «Με μπουνάτσες και μποφόρια /ταξιδεύουν τα βαπόρια». Ο 85χρονος πρώην Καπετάνιος, ο επικεφαλής της ιεραρχίας του πληρώματος, ο captain « λύγισε» και λύγισε γιατί έπρεπε να εγκαταλείψει για τρίτη φορά μετά από εντολή εκκένωσης της περιοχής για πυρκαγιά, το σπίτι του στην Ανθούσα.
Τρεις πυρκαγιές, δυο φορές είδε το σπίτι του να καίγεται, την τρίτη φορά δεν το άντεξε και έβαλε τέλος στην ζωή του. «85 χρονών και αυτοκτόνησε;» αναρωτήθηκαν τα φιντανάκια της δημοσιογραφίας.
Ποιος να τους πει, ότι όταν έχουν χαθεί τα πάντα ακόμα και η ελπίδα, η ζωή γίνεται ατίμωση και ο θάνατος καθήκον για έναν καπετάνιο.
Ποιος να τους πει, ότι είναι τρομακτικό να νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα να περιμένεις.
Ποιος να τους εξηγήσει, ότι για τον Καπετάνιο εκείνη την στιγμή όλα ούρλιαζαν, η θάλασσα, ο άνεμος, η καρδιά του.
Έφυγε από το σπίτι του, το λιμάνι του και επέστρεψε λίγες ώρες αργότερα, για να το δει τρίτη φορά καμένο. Την πιο μοναχική στιγμή της ζωής του είδε ολόκληρο τον κόσμο του να καταρρέει. Υποτάχθηκε στην απελπισία του. Το αδιέξοδο που βρέθηκε εξαφάνισε την ελπίδα του και κατέληξε σε απόγνωση.
Ποιος να τους πει… και τι να καταλάβουν!
Το επιτελικό κράτος και οι αρμόδιοι φορείς ζήτησαν την διερεύνηση του τραγικού συμβάντος. Χωρίς οίκτο, χωρίς συναίσθημα, χωρίς να λογοδοτήσει κανείς για ακόμα μια φορά.
Ο, Captain, my Captain.
Ω Καπετάνιε, Καπετάνιε μου!
Το φοβερό ταξίδι έχει τελειώσει
Το πλοίο βάσταξε κάθε βιτσιά, το έπαθλο που αποζητήσαμε το έχουμε σηκώσει.
…Μα ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
Ω οι αιμοσταγείς στάλες του κόκκινου,
Εκεί στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
Πεσμένος κρύος και νεκρός…
Kαλό ταξίδι!
