«Δεν θα πατήσουμε διακόπτη και θα γυρίσουμε στην προηγούμενη ζωή, ούτε μετά το εμβόλιο»
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Μια περίεργη σιωπή «σκεπάζει» τα πάντα, σ’ ένα μοναχικό ταξίδι. Ενάμιση μήνα τώρα δίχως φως, με θανάτους, εξαγγελίες, νέα μέτρα, εμβόλια που θα έρθουν, ανοσία που ίσως να μην υπάρξει, νέα μεταλλαγμένα στελέχη του ιού.
Ο νέος κορωναιός σάρωσε τον πλανήτη μολύνοντας 70εκ. ανθρώπους και στοιχίζοντας την ζωή σε 1,5 εκ. Ο ιός διασπείρεται και αντιγράφεται ξανά και ξανά, για να καταπολεμηθεί πρέπει να γίνει χαρτογράφηση των μεταλλάξεων που θα τον καταστήσουν ανθεκτικό σ’ ένα εμβόλιο, λένε τώρα οι επιστήμονες και οι μελλοντικές μεταλλάξεις παραμένουν άγνωστες.
Σε μια ζωή λοιπόν που την έκαναν να φαίνεται μικρή και ασήμαντη δεν φιλάς, δεν αγκαλιάζεις, δεν γελάς ανεξέλεγκτα. Η απουσία των δικών σου ανθρώπων σε αυτή την νέα πραγματικότητα πληγώνει. Αυτή η φωτιά που άναψε, δεν έσβησε την μικρή φλόγα αγάπης για να δυναμώσει την αγάπη για την ζωή. Κοιτάς τον άδειο δρόμο και αναρωτιέσαι: «Που είστε όλοι εσείς που κάνατε την ψυχή μου να χαμογελά;»
«Θα σου πω πια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο» έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος «εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος. Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου, απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει». Η πανδημία και οι κανόνες της, μας έσπρωξαν στο πουθενά.
Δεν ξέρω πόσοι θα επιβιώσουν απ’ όλο αυτό που ζούμε, δεν ξέρω αν η καταιγίδα θα περάσει, δεν ξέρω αν θα θυμόμαστε πως επιβιώσαμε και αν τελικά είμαστε πότε βέβαιοι ότι η καταιγίδα τέλειωσε. Όταν θα περάσει όμως όλο αυτό, σίγουρα δεν θα είμαστε πια ίδιοι άνθρωποι.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα προσπαθούμε να φέρνουμε στα μέτρα μας τα παραμύθια. Ξέρω όμως πως «στο κρυφτό και στην ζωή αυτοί που μετράνε δεν κρύβονται» …αρκετά κρυφτήκαμε πίσω από τις ατέλειωτες σιωπές και τον ανεξέλεγκτο φόβο.
Το να μην ζεις δεν είμαι μέτρο κατά της πανδημίας. Το να παραλύει η οικονομία, να κλείνουν επιχειρήσεις, να αυτοκτονούν καθημερινά άνθρωποι, δεν είναι λύση. Κάθε τι που ψηφίζεται απλά αποδεικνύει ότι όταν θα καταλάβουμε τι νομοθετικά έχει συμβεί, όταν θα φτάσει η ώρα να ζητήσουμε όσα δικαιούμαστε, δεν θα έχει πια κανένα νόημα γιατί θα είναι πια πολύ αργά για διεκδικήσεις.
Ξαφνικά «οι σιωπές ζυγίζουν σαν πέτρες και οι πέτρες έγιναν τοίχη». Πού είναι το θάρρος μας; Είμαστε τελικά πολεμιστές που χάσαμε την μάχη ή την αθάνατη ψυχή μας;
«Το εμβόλιο είναι ο μόνος τρόπος να σταματήσουμε το ιό για να επιστρέψουμε σταδιακά στην κανονικότητα. Θα πρέπει να «βάλουμε πλάτη» μας λένε οι επιστήμονες… πλάτη σαν αυτοί που έβαλαν εργαζόμενοι να κρατηθούν οι επιχειρήσεις «ζωντανές» και τελικά έχασαν την δουλειά τους, πλάτη σαν αυτή που έβαλαν οι εστιάτορες και τώρα έχουν βάλει λουκέτο στα καταστήματα τους, πλάτη σαν αυτή που έβαλαν εκατομμύρια συμπολίτες μας από όλους τους εργασιακούς χώρους και τώρα; «Είμαστε άξιοι της τύχης μας» προειδοποιούν, αυτής που τελικά άλλοι επέλεξαν για εμάς.
«Το 2021 θα παραμείνει μια κρίσιμη χρονιά, από την έκταση των εμβολιασμών θα κριθεί αν θα χαλαρώσουν τα μέτρα δημόσιας υγείας. Δεν θα πατήσουμε διακόπτη και θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη ζωή μας. Ξεχάστε κάτι τέτοιο». Ξεχάστε Απόκριες και Πάσχα μας λέει η κυρία Παγώνη «αν δεν θέλετε να το πιστέψετε είναι μια άλλη ιστορία».
Μια ιστορία με κακό σενάριο, κακούς πρωταγωνιστές που προσπαθούν να μας εμπλέξουν και να μας μοιράσουν ρόλους κομπάρσου. «Τα συνεχόμενα lockdowns είναι καταστροφικά για την οικονομία, ψυχοφθόρα για τους πολίτες και δήλωση ήττας για την επίσημη πολιτεία, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο καθηγητής Γενετικής της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης Μανώλης Δερμιτζάκης. Οι ρόλοι μοιράστηκαν, το ποιος θα δεχτεί να παίξει ποιόν, είναι καθαρά στο χέρι μας.
