Με το γλυκό της προσωπάκι και τα κατάμαυρα μαλλάκια της κοιτά τον κόσμο και χαμογελά. Μέσα στο λευκό δαντελένιο φόρεμα της απολαμβάνει την αγκαλιά της μαμάς της Κωνσταντίνας.
Κανένα λευκό κουνέλι ντυμένο με γιλέκο και ρολόι τσέπης, δεν την οδήγησε εκεί. Αν και ο μπαμπάς της Βασίλης φορά γιλέκο και ξύλινο παπιγιόν για να γιορτάσει το μυστήριο της βάπτισης της, αυτή την βαθύτατα θρησκευτική και πνευματική διαδικασία.
Η όμορφη Αλίκη είναι μικρή ακόμα για να ψάξει την πόρτα με το κλειδί που θα την οδηγήσει στον όμορφο κήπο και στον κόσμο των θαυμάτων. Σίγουρα δεν θα κρατηθεί όμηρος από τον χρόνο στο πάρτι του τσαγιού, δεν θα βρεθεί μάρτυρας σε ένα παιχνίδι κροκέ, ούτε θα συναντήσει το Ντάμα Κούπα.
Η Αλίκη θα έχει πάντα την διάθεση για παιχνίδι αλλά δεν θα ζήσει, ούτε θα ακολουθήσει το παιχνίδι της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Θα ζήσει κάθε μέρα διαφορετικά. Θα ζήσει την δική της προσωπική περιπέτεια. Δεν θα χρειαστεί να βρεθεί σε καμιά μαγική χώρα. Τα μαγικά θα συμβούν και θα συμβαίνουν πάντα στην δική της ζωή, με ανθρώπους γύρω της να την στηρίζουν, να την αγαπούν και να την νοιάζονται.
Η Αλίκη θα ζήσει ως εκπρόσωπος της παιδικής αφέλειας και ανησυχίας που ζει ένα παιδί. Ο νονός Μίλτος θα είναι εκεί να της θυμίζει πως το νερό της Κολυμπήθρας ήταν το σύμβολο της πηγής της ζωής της, το λαδάκι στο σώμα της η στιγμή της ανανέωσης της και ο σταυρός της, σφραγίδα της χριστιανικής ζωής της.
Θα δει πως ήταν και ο Άγγελος εκεί να κρατά την λαμπάδα της, να της δείχνει το φως που θα ακολουθεί πάντα η διαφάνεια της ζωής της.
Η μικρή Αλίκη θα ζήσει σαν αγνό, αθώο παιδί, θα μεγαλώσει με αγάπη στοργή, με ζεστασιά, τρυφερότητα και χάδι. Στο μέλλον θα ξέρει πως κάποιοι έγραψαν για εκείνη ένα άρθρο, ίσως γιατί εντόπισαν ότι θα είναι απλά μοναδική!!
