Καθημερινές ιστορίες δεκάχρονων … Κορωνοικής τρέλας

Πέστε μου ειλικρινά υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ατομικής ευθύνης και «ηρωισμού» από το να διανύεις την όγδοη μέρα εσώκλειστος σπίτι με έναν δεκάχρονο;

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Ο Κορωνοιός μας χτύπησε την πόρτα αποδεικνύοντας τελικά ότι η Κίνα και τα κρούσματα της ήταν πιο κοντά απ’ ό,τι κάποιοι νόμιζαν. Το πρώτο δακτυλοδεικτούμενο κρούσμα έφτασε από την Ιταλία, έκανε τον γύρω του διαδικτύου και των ΜΜΕ, έφερε ένα σάστισμα και κάποιες μουδιασμένες αντιδράσεις. Ακολούθησαν και άλλα κρούσματα, δρόμοι ιχνηλάτισης,  και την κυβέρνηση να λαμβάνει δραστικά μέτρα που όλοι ξέρετε… κλειστά σχολεία, πανεπιστήμια και σε δεύτερο χρόνο κλειστές κούνιες, παιδότοποι, καφέ, εστιατόρια κλπ.

Σήμερα θα ασχοληθώ με τα κλειστά σχολεία, τον δεκάχρονο γιό μου σπίτι και τις στιγμές οικογενειακής τρέλας, έτσι για να «χτυπήσουμε» τον ιό με δόση χιούμορ και να γελάσουμε, σε όσους επιτρέπετε ακόμα να χαμογελάμε ή να γελάμε χωρίς να χρεωνόμαστε την ρετσινιά «αναίσθητοι» μια και κοντεύει να ποινικοποιηθεί και το χαμόγελο αισιοδοξίας.

«Τιιιιιιιιι…. δεν θα κατέβω στον παππού;»

Γυρίζοντας από το σχολείο, μετά τις ανακοινώσεις για το κλείσιμο τους και τα μέτρα πρόληψης που έπρεπε να πάρουμε, άρχισαν οι ερωτήσεις: «Δηλαδή δεν θα κατεβαίνω στον παππού και την γιαγιά;» Κυρίως εκεί του εξήγησα. «Γιατί είμαι εν δυνάμει βόμβα που θα σκάσει;» .Αρχικά απόρησα με το «εν δυνάμει», μετά χαμογέλασα με την εξαιρετική δουλειά της δασκάλας του, κυρίας Αλέκας που παρά τις παροιμιώδης μετωπικές συγκρούσεις μας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, κατάφερε να μάθει στον Μανώλη την σωστή έννοια της λέξης «Εν δυνάμει».

«Ναι..» απάντησα «εν  δυνάμει» και ευτυχώς δεν είχαμε άλλη αντίδραση, παρά μόνο τον ήχο της έκρηξης που έκανε όταν έβλεπε τα απορημένα μάτια της γιαγιάς του να τον κοιτούν από μακριά.

Δημιουργικές στιγμές απόλυτης παράνοιας

Μέρα πρώτη …ζέστη, ήλιος, καθαρός αέρας, βγήκαμε μπαλκόνι. Το σκεπτικό να αξιοποιήσουμε δημιουργικά τις ατέλειωτες ώρες μας και προφανώς να δοκιμαστούν και οι αντοχές μου. Βγάλαμε τα καλούπια, τον γύψο και αρχίσαμε να φτιάχνουμε γύψινες κατασκευές.

Στο δεκάλεπτο το σακουλάκι με τον γύψο άγνωστο πως έσπασε, το καλούπι με τον  γύψο ξεχείλισε, ανακάλυψε πως έπρεπε να ξαναπλύνει τα χέρια του. Πριν προλάβω να πω… « περίμενε», είχε ήδη  πατήσει τον γύψο, μπει στο σπίτι και εγώ έκανα ιχνηλάτιση της πορείας του μέχρι το μπάνιο. Από πίσω με σκούπα ηλεκτρική, την σφουγγαρίστρα και όλα τα σχετικά. Στην παράκληση μου «κάτσε λίγο στην καρέκλα μέχρι να στεγνώσει το πάτωμα» το γέλιο του διαρκείας «είμαι σε συνθήκες επιβίωσης;»

Όταν ξεκαλούπωσε τα έργα του και ήρθε η στιγμή να τα βάψει, ακολούθησε το δεύτερο δράμα. Κατά λάθος χύθηκε το χρώμα, έπεσαν τα πινέλα που έβαψαν από το τραπέζι, τις καρέκλες, τους τοίχους και ότι άλλο υπήρχε σε ακτίνα ενός μέτρου.

Το αποτέλεσμα;;… δύο ώρες δημιουργικής χαλάρωσης, τέσσερις ώρες γενική!

Oλική κατάληψη στο σαλόνι και την τηλεόραση

Μαξιλάρι στο πάτωμα, οκλαδόν με το χειριστήριο στα χέρια και το playstation να έχει καεί. Ομηρικοί καυγάδες… «δεν πάω στο δωμάτιο μου, η τηλεόραση εκεί είναι μικρή .Αν δεν παίξω το παιχνίδι στη 40’’ οθόνη, δεν έχει νόημα». Αρχίσαμε να ακούμε τις έκτακτες ανακοινώσεις από το ραδιόφωνο, διαβάζοντας οι υπόλοιποι λογοτεχνία. Το δικό του βιβλίο με τον σελιδοδείκτη σκονισμένο στην δέκατη σελίδα… «Διάβασα το οπισθόφυλλο, κατάλαβα τι έγινε. Τι νόημα έχει να διαβάσω άλλες 100 σελίδες;»

Συνεχίζαμε το διάβασμα και εκείνος το παιχνίδι. Όταν η προβλεπόμενη ώρα για το παιχνίδι πέρναγε είχε φορτίσει και το drone. Πράγμα που απλά σήμαινε ότι  έπρεπε να μας δείξει πως μπορούσε δεξιοτεχνικά να περάσει ξυστά από το κεφάλι μας και να κάνει όλες τις ανώμαλες πτήσεις… Όταν επιτέλους ξεφόρτισε αποφάσισε να βγει ξανά στο σφουγγαρισμένο μπαλκόνι να κάνει κηπουρική με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα .Λάσπη παντού, και το χώμα να κάνει αμμόλοφους.

Roller στο σπίτι και το πέταγμα αετού

«Καλά…κοίτα τι μπορώ να κάνω» και δώστου οι απεριορίστου διαδρομές από το σαλόνι στον διάδρομο, την κουζίνα και την κρεβατοκάμαρα με τα roller στα πόδια. «Πρόσεχε γιατί είναι η πιο ακατάλληλη εποχή να πάθεις ατύχημα και να πας στο νοσοκομείο να σε περιθάλψουν»…και η απάντηση κόλαφος «Γιατί μαμά, δεν δίνουν πια τις πρώτες βοήθειες σε άλλους ασθενείς;»

Οι μαξιλάρες του καναπέ η μία πάνω στην άλλη και στην κορυφή ο ίδιος να μας κάνει «το πέταγμα του αετού» στο χαλί για να δούμε την «ελαστικότητα» του και το πώς μπορεί να σκάει στο πάτωμα με τα πόδια. Ήμαρτον θεέ μου!

Υου tube ,τραγούδια και σκηνοθεσία βίντεο-κλιπ

Τουλάχιστον 30 φορές την μέρα ακούμε να τραγουδά γνωστό τραγούδι You tuber, «πάμε σε μια παραλία/παραλία σε όλη την Ελλάδα/από την Σαντορίνη μέχρι την Λευκάδα/μετά από την Κρήτη φεύγουμε για Νάξο/έχουμε 3 μήνες, φεύγω για να αράξω»… και να οι ανοικτές ντουλάπες και να τα ρούχα έξω από τα συρτάρια για να βρει την σωστή ενδυματολογική πρόταση για την σκηνοθεσία του εκάστοτε βίντεο-κλιπ «Θέλω να το ζήσω σαν να είναι η τελευταία μου φορά/δεν θα αφήσω να με ρίξουν ψυχολογικά/Δεν θα πεθάνουμε ποτέ γιατί περνάμε καλά».. και μετά το τέλος του τραγουδιού  «Το άκουσες αυτό ,μαμά:;»

Περιπολία κινδύνου και δελτίο κινδυνολογίας

Εκεί που ψάχνεις μια γωνίτσα να κρυφτείς και να μην σε ανακαλύψει, ακούς το παρατεταμένο « Μαμάααααααααααα…» και τον ήχο του κλάξον να βαράει και να αναστατώνει κάθε κύτταρο σου. Το νέο παιχνίδι λέγεται «περιπολία κινδύνου», καμουφλαρισμένος στο μπαλκόνι με τον φίλο του από το απέναντι διαμέρισμα προειδοποιούν, όταν γείτονας  πλησιάζει την μάντρα του σπιτιού, μήπως βήξει, δεν καλύψει το στόμα του και τα σταγονίδια εκτοξευθούν στα 3 μέτρα και φτάσουν την είσοδο του σπιτιού.

Μετά τις εφόδους, τις περιπολίες και την ενημέρωση μεταφερόμαστε όλοι στο γραφείο του που έχει μετατραπεί σε στούντιο δελτίο ειδήσεων για να παρακολουθήσουμε το δικό του «δελτίο κινδυνολογίας» όπου το τέλος μας έφτασε και δεν το ξέρουμε ή κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε,  εκεί που όλοι μεταλλασσόμαστε σιγά-σιγά σε ζόμπι. Κάποιοι ετοιμάζονται να φτιάξουν καταφύγια επιβίωσης (τώρα κατεβάζουμε τις άδειες κούτες από το πατάρι για να φτιάξουμε το νέο οικογενειακό καταφύγιο) άλλωστε έχουμε τόσο χρόνο μπροστά μας….

Επανάληψη μαθημάτων… ποια επανάληψη;

Eκτυπωμένες φωτοτυπίες βρίσκονται παντού στο σπίτι, άλυτες προς το παρόν .Στην παρότρυνση μου «κάνε τουλάχιστον δύο την μέρα να περάσει η ώρα σου» ,παίρνω ως απάντηση ένα κούνημα κεφαλιού μ’ ένα μειδίαμα «Μα, δεν βαριέμαι. Άλλωστε η κυρία μας έχει κάνει επαναλήψεις και για τα δύο επόμενα χρόνια και είμαστε μόλις Δ΄τάξη. Έτσι, δεν είπε στην ενημέρωση;»

Αν ένας δεκάχρονος με τόση ζωηρή φαντασία μπορεί να κάνει όλα αυτά, δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να συμβαίνει σε άλλα σπίτια με περισσότερα παιδιά. Άλλωστε όλα αυτά που σας περιέγραψα συνέβησαν μόνο τις δύο πρώτες μέρες και έκτοτε ζούμε Deja Vu…

Τώρα αν αναρωτιέστε μετά την κατασκευή του καταφυγίου, τι άλλο μένει …Μια σπίθα στα μάτια του, ένα μόνιμο χαμόγελο και η ερώτηση: «Δεν είσαι ευτυχισμένη που είμαι τόσο χαρούμενος; Θα ήθελες απλά να φοβάμαι;» και η απάντηση πάντα η ίδια: «Είμαι, αλλά δεν μπορώ να σε γεμίσω φιλιά, γιατί μπορεί κι εγώ να είμαι εν δυνάμει φορέας»