Της Ζέτας Φλισκανοπούλου
Το καλό και το κακό, η σκοτεινή και η φωτεινή πλευρά του έφτιαχναν πάντα τον ιστό τους και ύφαιναν το ταξίδι της ζωής του. Έζησε πάθη, γυναίκες, μηχανές, τζόγο. Χόρτασε ζωή και επέλεξε να είναι αυτό που είναι.
Ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος ,από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες καλλιτέχνες, δεν είχε ποτέ την επίγνωση ότι ήταν καλός ζωγράφος. Βρήκε την λύτρωση μέσα από την φυγή του στην ζωγραφική, σαν να όφειλε εκεί να είναι τέλειος για να μπορέσει να λυτρωθεί από τα «βασανιστικά» εγκλήματα, που είχε προκαλέσει στον εαυτό του.
Έχοντας πάντα μια ανάγκη φυγής από τον σπίτι του, ένιωθε πιο ασφαλής στον δρόμο. Με τάσεις επιθετικότητας και φυγής κράτησε από τον πατέρα του μια μόνο εικόνα, αυτή της δημιουργικότητας του, αυτή που είχε ανάγκη για να τον θυμάται όπως θα ήθελε και θα έπρεπε να είναι. Κράτησε την εικόνα του μπαμπά του που είχε βιοτεχνία παπουτσιών, να κρατά το δημιούργημα του, ένα πολύχρωμο πασούμι με χρώματα έντονα σαν τροπικό πτηνό και μια φούντα.
Με ιστορίες μνήμης που δεν ξεθωριάζουν, ξετυλίγει το κουβάρι στα 82 του χρόνια. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, δίπλα στον Γιάννη Μόραλη. Ο δάσκαλος του, τον έκανε να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα της πειθαρχίας. Αποφάσισε να μετατρέψει ένα μέρος αυτής της ακραίας επιθετικότητας του σε κάτι θετικό. «Μπορεί να είσαι θυμωμένος και να έχεις δίκιο- άμα είσαι καλλιτέχνης- προσπάθησε να το κάνεις ζωγραφική» έλεγε ο Πικάσο και αυτό έκανε.
Έζησε στην Ελβετία, στη Γαλλία, στη Ν. Υόρκη με υποτροφία του ιδρύματος Ford. ΄Εμαθε να ζωγραφίζει τον άνθρωπο, τον άφησε να σφηνώσει μέσα του, του επέτρεψε να γκρεμίσει κάθε πύλη του. Ακόμα και μέσα από την ύλη υποψιάζεσαι ότι βλέπεις φανερά τον άνθρωπο. Είναι το κυρίαρχο ανθρωπόμορφο στοιχείο που εισχωρεί σε κάθε έργο του.
Στα 82 του χρόνια αναρωτιέται: « Αν δεν ζωγράφιζα τι θα έκανα;» Φτιάχνει ό,τι μπορεί, όπως χαρακτηριστικά λέει και πιστεύει ότι έχει καταφέρει κάτι λίγο. «Ελπίζω και πιστεύω ότι αν τα δει τα έργα κάποιος από τους μεγάλους καλλιτέχνες στο μέλλον, θα έχει να πει μια καλή κουβέντα. Αυτό με κάνει να μην τα παρατώ».
Αυτό το αστείρευτο πάθος του, για ζωή και δημιουργία, είναι κάτι που ο Δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης το γνωρίζει καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν λίγες μέρες ο Δήμος του επεφύλαξε αυτή την μεγάλη τιμητική διάκριση, ανακηρύσσοντας τον επίτιμο Δημότη Αλίμου. Χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς σκιές ο ζωγράφος Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, αυτό το ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, ο άνθρωπος που από παιδί ένιωθε πιο ασφαλής εκτός σπιτιού, αποδέχτηκε την μεγάλη αγκαλιά του Αλίμου. Ίσως τώρα από το διαμέρισμα του στη Θουκυδίδου, μέσα από τις μοναχικές μορφές του σε μονόχρωμο βάθος, μπορεί να πει ότι έζησε «τρεις ζωές και μια ωραία άνοιξη στον Άλιμο».
