Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
“Θέλεις να κάνω την αρκούδα;
Θές τον Κλόουν;
Πες μου τι θέλεις
για να ευχαριστηθείς;
Πόσο ακόμα
το κεφάλι μου θα σκύβω
Και θα αντέχω
όσα άσχημα κι αν πεις;
-Δουλειά ρε συ είναι αλήθεια
αυτή που κάνεις;
Κάνεις την πλάκα σου
απλά , ένας τεμπέλης.
-Μα τι να κάνω
ν’ αποδείξω , πώς αξίζω;
Θέλεις να σκάβω… να σερβίρω;
Πες τι θέλεις;
“Ανάγκη” μ’ έχεις
μοναχά σαν τραγουδάω
κι όταν σε κάνω
με όποιο τρόπο να γελάς.
Όταν σου λέω “γύφτικα”
να μερακλώνεις
κι εσύ για επίδειξη
λουλούδια μου πετάς.
Μα όχι, ανάγκη δεν με έχεις!
Έτσι είναι!
Την βρίσκεις τζάμπα
όπου θες τη μουσική.
Να με πληρώσεις κιόλας;
Για να γίνω μάγκας;
-Όχι ρε βλάκα
βρες μία δουλειά σωστή.
Τι καλλιτέχνης τσαμπουνάς
και μαλ…κίες;
Έχεις λεφτά στην τσέπη σου;
Τα κονομάς;
Άντε επειδή είμαι φίλος σου
και σε λυπάμαι
θα σου πετάξω ξεροκόμματο να φας!
Μονάχα παίξε
και τραγουδά μου ότι θέλω
κάνε μου και τον Καραγκιόζη
αφού μπορείς.
Αφού δεν σπούδασες
γιατρός ή δικηγόρος
κι ούτε δουλειά σωστή
είσαι άξιος να βρεις!
Πόσα σου δίνουν
όπου πας και τραγουδάς;
Αν άξιζες ρε συ
δεν θα είχες “γίνει”;
Τι άλλο θέλεις πια
και δεν τα παρατάς;
Αφού το “ψώνιο” σου
λεφτά πολλά δεν δίνει.
Χρόνια σου το’λεγα
τα μούτρα σου θα φας
Κι αφού δεν βγαίνεις
στα κανάλια δεν θ’αξίζεις
Κι αφού ούτε Ρέμος έγινες
ούτε Ρουβάς
τότε ποιός είσαι ρε καημένε;
Ποιός νομίζεις;
Αφού ρε βλάκα κακομοίρη
δεν το “έχεις”
ψάξε επιτέλους μια δουλειά νορμάλ να βρεις.
Δεν ντρέπεσαι άραγε
τον κόσμο τόσα χρόνια;
Σε συζητάνε όλοι ,πώς φυτοζωείς!
Μα σαν μην φτάνατε
εσείς… και οι τραγουδιάρες
είναι και τα ‘άλλα ψώνια…
οι ηθοποιοί.
Κι όσοι την είδατε ξάφνου καλλιτεχνάρες
λες κι όλοι οι άχρηστοι
ενωθήκατε μαζί!
Το …Καλλιτέχνη,
με ειρωνεία σου το λέω
τι σου περνούσε απ’το μυαλό
πως σε θαυμάζω;
Μήπως νομίζεις
πώς σε συμπονώ και κλαίω;;
Αχ ρε καημένε…
σου το λέω να σε χλευάζω!
Γι’αυτό άκουμε που σου μιλώ
τώρα σαν φίλος
παράτησε τα
όσο ακόμα είναι νωρίς.
Είχες μια ελπίδα
αν τραγούδαγες σαν “σκύλος”
μα προκοπή με “Εντεχνίλα”
δεν θα δεις.
Αυτά είχα μόνο να σου πω
αυτά και κλείνω.
Ξέρεις σε νοιάζομαι
και θέλω το καλό σου.
Και αν πολλές φορές
γλείφω εκεί που φτύνω”
Είναι από ζήλεια…
που εσύ ζείς τ’ονειρό σου!»
« Ψώνιο, ψευτοκαλλιτέχνης, κακομοίρης, καημένος, άχρηστος,». Σε ένα ποίημα 300 λέξεων ο μουσικός και τραγουδιστής Ανδρέας Λάφης, γράφει σκληρές αλήθειες για τους «φίλους» που σε μια δύσκολη εποχή τους γύρισαν την πλάτη.
Οι αόρατοι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, μουσικοί, κινηματογραφιστές, ηθοποιοί, εικαστικοί ζουν μια δεκαετία τώρα με τα μεροκάματα της πείνας και η χώρα του Πολιτισμού χειροκροτεί, χωρίς καμιά υποστήριξη σε όσους με σιωπηλή αξιοπρέπεια ζουν το καλλιτεχνικό τους όνειρο και προσφέρουν πολιτισμό, στα όρια της εξαθλίωσης.
Καλλιτέχνες στα όρια της φτώχειας χρόνια τώρα και ήρθε η πανδημία και ο covid 19 να αναδείξουν το πρόβλημα . Φέτος η Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού βρήκε τους καλλιτέχνες χωρίς δουλειά, άφραγκους και επαίτες να προσπαθούν να πείσουν πως για να συνεχίσουν να καλλιεργούν τις τέχνες πρέπει να συνεχίσουν να ζουν, να τρώνε, να πληρώνουν τους φόρους τους και τα έξοδα τους.
Ποια είναι η επιλογή για την ζωή και την τέχνη τους; Ποιες εξαγγελίες και ποια μέτρα στήριξης; Mην κοροϊδευόμαστε, δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο για την επιβίωση των καλλιτεχνών. Το ΤΑΣΕΗ (Ταμείο Αλληλοβοήθειας Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών) μοιράζουν καθημερινά τρόφιμα σε δεκάδες ανέργους ηθοποιούς ,με την αφίσα τους να θυμίζει την πικρή αλήθεια «Καμιά δωρεά σας δεν είναι αμελητέα, αντιθέτως, είναι μεγάλη και πολύτιμη»
Μάιος 2020 …. Πράξη Πρώτη- Σκηνή Πρώτη
(Άνοιξη. Πλήθος κόσμου καταφθάνει στην πλατεία Συντάγματος. Το σκηνικό είναι άδειο. Σιγά σιγά κάποιοι ταξιθέτες τοποθετούν τον κόσμο στη θέση του, ενώ τα μεγάφωνα παίζουν μουσική. Ακούγεται ένας ψίθυρος «εσύ είσαι κρίκος στην αλυσίδα»).
“Εσύ είσαι κρίκος στην αλυσίδα…
«…Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σώπαιναν οι ποιητές τους;»
Θα λένε σωπαίνανε γιατί δε μπορούσαν να ζήσουν. Γιατί η κυβέρνηση δεν πήρε κανένα μέτρο στήριξης για την επιβίωση των καλλιτεχνών…
Και δεν είμαστε μόνο εμείς και οι οικογένειές μας που πρέπει να επιβιώσουμε. Είναι και τα έργα τέχνης του χθες, του σήμερα και του αύριο.
Γιατί χωρίς εμάς, ο Άμλετ δε θα αναρωτηθεί «Να ζει κανείς ή να μη ζει» και η Κάρμεν δε θα τραγουδήσει «L’ amour est un oiseau rebelle», τα παιδιά δε θα δουν ποτέ σε ντοκιμαντέρ το «τώρα», τα χρώματα που θα γινόντουσαν ουρανός θα στεγνώνουν πάνω στα πινέλα, ο πόνος και η χαρά δε θα γίνουν στίχοι, η Αντιγόνη δε θα σταθεί ποτέ μπροστά στον Κρέοντα, δε θα πλανέψουν ακρογιαλιές δειλινά το κορίτσι το ξένο, οι κύκνοι δε θα χορέψουν στη λίμνη τους, ο Μότσαρτ θα κρυφτεί σε μια άπαιχτη παρτιτούρα και τα μουσεία του μέλλοντος δε θα έχουν κανένα πίνακα με τη χρονολογία 2020.
Όχι. Δε σωπαίνουμε λοιπόν. ¨»
Ο Κρίκος της Αλυσίδας…
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΘΕΑΜΑ ΑΚΡΟΑΜΑ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ
ΑΣΜΑ
ΜΕΤΡΟΝ
ΣΩΜΣΕ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΧΟΡΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΣΚΤ
ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΚΠΑ
ΤΜΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΕΚΠΑ”
Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν. Δεν είμαστε «διασκεδαστές-σαλτιμπάγκοι»
Οι κινητοποιήσεις των καλλιτεχνικών σωματείων συνεχίζονται. «Επιχειρούν να μας κάνουν χειροκροτητές στο δικό τους έργο. Στο έργο, όπου ο εργαζόμενος μουσικός δουλεύει χωρίς σύμβαση, χωρίς ωράριο χωρίς πλήρη ασφαλιστική κάλυψη .Στο έργο όπου ο εργαζόμενος καλλιτέχνης παραχωρεί, με τη βούλα του νόμου, τα όποια πνευματικά και συγγενικά δικαιώματά του. Στο έργο, όπου ο παραγωγός, ή το κράτος εμπορεύονται το καλλιτεχνικό μας έργο, στο οποίο έχουν πλήρη ιδιοκτησία.
Στο έργο, όπου η καλλιτεχνική εργασία θα είναι η βιτρίνα για 5άστερα ξενοδοχεία, και ο καλλιτέχνης θα αντιμετωπίζεται ως “διασκεδαστής-Σαλτιμπάγκος”.
Δεν χωράμε πια στο έργο τους. Δεν χωράμε πια στην πολιτική τους.»
Φτάσαμε στο σημείο οι άνθρωποι της τέχνης να προσπαθούν να διαδηλώσουν για την αναγκαιότητα της, όταν το κύριο στοιχείο της τέχνης είναι η προσπάθεια να αποκρούσει κάθε αναγκαιότητα. Μέσα από τις κινητοποιήσεις τους ουσιαστικά, μιλούν για τις πιο μεγάλες αγωνίες και ανησυχίες του κόσμου. Είναι εκεί για να εκφράσουν όσα συμβαίνουν όχι μόνο μέσα τους αλλά και γύρω τους.
Η ταλαιπωρημένη ψυχή τους είναι το πρόσωπο τους πολιτισμού μας. Η μοναδική πραγματική αλήθεια είναι η δική τους. Ακούστε τους, η πληγή στην τέχνη τους είναι πληγή στην αλήθεια και την αξία όλων μας.
