Γράφει Ζέτας Φλισκανοπούλου
«Τρίτη 30 Ιουλίου πριν βγούμε το βράδυ να φάμε στο Ροκφέλλερ Πλάζα, της βγάζω φωτογραφίες με το ροζ φόρεμα της.
Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ’ αγαπάει.
Θα΄ θελε να ‘χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ’ έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει .Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει..Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενικιά και τρυφερή νa καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για εκείνη.»( Μάνος Χατζιδάκις)
Μυρωδιές, αγκαλιές, μαγική αγάπη, δόσιμο και μεγαλείο ψυχής. Αυτός ο ιερός δεσμός μάνας-παιδιού που έχει υφανθεί και δίνει σχήμα και χρώμα στις λέξεις και στην χαρά. Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά…σ’ αυτό τον καινούργιο κόσμο αντιμετωπίζεις την πρόκληση της φύσης σαν το πιο μεγάλο θαύμα! Καταλαβαίνεις ότι η μητρότητα δεν είναι προσδοκία, αποστολή και ανάγκη είναι η καθοριστική στιγμή που ξέρεις ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο, είναι η αρχή ενός αγώνα. Γίνεσαι ξεναγός στην αγάπη, στα αισθήματα, στην ίδια την ζωή. Είσαι πάντα εκεί να παρατηρείς, να ζεις μαζί με το παιδί που πέφτει-σηκώνεται, γελάει και κλαίει, τολμάει. Γίνεσαι πρωταγωνιστής σε ένα υπέροχο έργο, με ανατροπές, εξελίξεις, αγωνία, πλοκή και έντονα συναισθήματα. Σε ένα έργο που οι έννοιες ξαφνικά γίνονται πολλές και η αγωνία πάντα μεγαλύτερη. Μάνα… πρωταγωνίστρια στο παιχνίδι της ζωής, ήρωας που πρέπει να τρέχεις, να προλαμβάνεις, να προβλέπεις, να φροντίζεις. Μια αποστολή που τάχθηκες να υπηρετήσεις με όποιο τίμημα.
« Κι ένα τέταρτο μητέρας
Αρκεί για δέκα ζωές και πάλι θα περισσέψει» (Οδυσσέας Ελύτης-εκ του πλαισίου)
Η μητρική ταυτότητα σφραγίζει την ύπαρξη σου και απαιτεί να έχεις φυσικές και ψυχικές δυνάμεις ξεπερνώντας τον εαυτό σου κάθε μέρα. Καμία σχέση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την σχέση μάνας-παιδιού. Όταν όλα αλλάζουν, ένα πράγμα δεν αλλάζει το μοίρασμα ψυχής.
Μητέρα πια η ίδια, κοιτάς πίσω σου και βλέπεις την μητέρα σου. Τώρα ξέρεις, καταλαβαίνεις. «Η καλύτερη μαμά του κόσμου είναι αυτή που που είναι πάντα εκεί όσα χρόνια και αν περάσουν, που η αγάπη, η ύπαρξη και η θύμηση της ξεπερνά τα πάντα!»
Η ματιά σου χρυσή, γλυκό κρασί/Ο λαιμός σου νησί, εγώ κι εσύ/Μια φωτογραφία κάτι σαν αγία/μες στο βάθος μιας πηγής./Δέξου τη μαγεία που έχει η λειτουργία/και το τέλος μιας φυγής.
Σιωπηλή με κοιτάς και με ζητάς/τη στιγμή σταματάς και με κρατάς/ μέσα στο σκοτάδι που είναι σ΄ένα χάδι/κι είναι σημάδι απ’ τον καιρό/ Δεν θα σε ξεχάσω κι ούτε θα σε χάσω/ κάπου θα σε ξαναβρώ…(προσωπογραφία της μητέρας-Μάνος Χατζιδάκις)
