«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά» (Οδυσσέας Ελύτης)
Και κάπως έτσι… πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά ανακαλύπτεις ότι μένουν όλο και λιγότεροι να δώσουν φως, να κοιτάξουν τον ουρανό και το απέραντο γαλάζιο. Να αφήσουν την διάθεση και την ζωή τους σε πλήρη εξέλιξη και δημιουργία. Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι οι επώδυνοι συμβιβασμοί που σε «πονάνε» είναι η κάθε είδους «συμφωνίες» που οδηγούν σε μετριότητα. Είναι αυτοί οι συμβιβασμοί ικανοτήτων και δυνατοτήτων που περιορίζουν την εξέλιξη.
Ξαφνικά προσπαθούν να σου εμφυσήσουν ότι στάση ζωής είναι το μέτριο και ότι πρέπει να αποδεχτείς ότι δεν υπάρχει καμιά προϋπόθεση για εξέλιξη. Το λίγο έγινε πολύ. Μια κοινωνία όπου θέσεις ευθύνης έχουν οι μέτριοι, που προσπαθούν να πείσουν ότι οι πτυχιούχοι πανεπιστημίου πρέπει να είναι ικανοποιημένοι που εργάζονται ως μέσοι σερβιτόροι, που αν θέλουν μια καλύτερη ζωή μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό και εν τέλει όποιος έχει δουλειά κάθεται στα αυγά του όποιες και αν είναι οι συνθήκες. Εκπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας μας. Παντού να επικρατεί και να βασιλεύει η μετριότητα… « σκοτώσαμε» την αριστεία.
Satisficing…συνδυασμός λέξεων «satisfy» και «Sufficing»…όταν οι στόχοι πετυχαίνουν με λιγότερο κόστος και λιγότερο ρίσκο. Τελικά είναι μεγάλο το κόστος να μην υλοποιείς αυτά που σε εμπνέουν, άρα σε παρακινούν και σε καθιστούν δημιουργικό. Πού είναι οι προκλήσεις, πού είναι οι ιδέες, ο ενθουσιασμός; Πού είναι ο πολιτισμός ζωής μας; Ο τρόπος ζωής μας, το σύστημα αρχών και αξιών μας; «Βάλτωσαν» κάποιοι μέσα τους, «κολλήσανε».
Όχι, δεν μάθαμε να παλεύουμε για τα λίγα και οφείλουμε αυτό να το διδάξουμε και στα παιδιά μας. Τα επιτεύγματα της ζωής στηρίζονται στην αφοσίωση, την σκληρή δουλειά και την προσπάθεια. Κανείς δεν πρέπει να μένει στα μισά της διαδρομής προς την κορυφή ενός δύσκολου βουνού, το οφείλει στον εαυτό του. «Μόνο εκείνοι που ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά, είναι δυνατόν να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορεί να πάει κανείς».
Ας αφήσουμε τα παιδιά να φαντασιώνονται και η δημιουργικότητα τους να χτυπάει στα «κόκκινα», ας παρακινήσουμε τους ενήλικες που έχουν παραιτηθεί από τις μικρές καθημερινές μάχες που πρέπει να δώσουν, ότι δεν πρέπει να ζουν συμβιβασμένοι, χωρίς την σπίθα της δημιουργικότητας.
