Μετακίνηση προσωπικού από τους Δημοτικούς Παιδικούς Σταθμούς Αλίμου στην Ακτή του Ήλιου

Ο  Πρόεδρος των εργαζομένων Δημήτρης Γεωργακόπουλος απαντά σε όλα μας τα ερωτήματα.
«Με τις ισχύουσες πρώην διατάξεις είναι απαγορευτικό με τις σημερινές όχι, πρέπει να εξυπηρετούμε την κοινωνία»

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Οι Παιδικοί Σταθμοί του Δήμου Αλίμου φιλοξενούν περίπου κάθε χρόνο 600 παιδιά. Οι βρεφονηπιαγωγοί τους σχεδιάζουν, οργανώνουν, ολοκληρώνουν προγράμματα και συμβάλλουν στο επιτελούμενο έργο στο χώρο της προσχολικής ηλικίας.

Επιδεικνύουν ποιοτικό, σημαντικό έργο και παρόλο τις δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες, που δημιουργούνται κάποιες φορές με συμπεριφορές που επηρεάζουν την αξιοπρέπεια τους και άκαμπτα σχήματα που δεν τους επιτρέπουν καμιά ευελιξία, συνεχίζουν απρόσκοπτα να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά.

To αναμφίβολα ποιοτικό έργο των πολυδιαφημιζόμενων πρότυπων Παιδικών Σταθμών του Δήμου Αλίμου, έχει να κάνει με την στελέχωση του με ειδικευμένο προσωπικό και η σφραγίδα της επιτυχίας λειτουργίας τους , οφείλεται στην καλή δουλειά των εργαζομένων του.

Μετά την απαγόρευση της λειτουργίας των παιδικών σταθμών πλην των διοικητικών λειτουργιών τους, λόγω covid 19, ξεκίνησε η μετακίνηση του προσωπικού σε άλλα πόστα. Εύλογα θα πει κάποιος, μια και είναι μια τακτική που ακολουθούν σχεδόν όλοι οι Δήμοι.

Το προηγούμενο όμως Σαββατοκύριακο, μη εργάσιμες μέρες κλήθηκαν να συνδράμουν στο άνοιγμα της οργανωμένης παραλίας,  «Ακτή του Ήλιου», μοιράζοντας αντισηπτικά και γάντια. Αν αρνιόντουσαν αυτό σήμαινε: « άρνηση εκτέλεσης εργασιακών υποχρεώσεων» σε ένα τομέα όμως που δεν είναι η εργασία τους, ούτε το αντικείμενο τους.

Την ίδια στιγμή  πικρία δημιουργεί το γεγονός ότι οι άδειες ειδικού σκοπού, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι, χρεώθηκαν ως «κανονικές άδειες» ή και δεν δόθηκαν σε μητέρες που όλο το χρόνο φροντίζουν τα παιδιά άλλων εργαζόμενων μητέρων αλλά τους στερήθηκε το δικαίωμα να κάνουν το ίδιο με τα δικά τους παιδιά.

Όταν μάλιστα κλήθηκαν να επιστρέψουν στον εργασιακό τους χώρο, κάποιες εργαζόμενες το έκαναν με τα παιδιά τους ,μην έχοντας που να τα αφήσουν και τότε όπως πάντα υποστηρίζουν, θεωρήθηκαν αδικαιολόγητα απούσες από την δουλειά τους και τους ανακοινώθηκε ότι αν επαναληφθεί θα λυθεί η σύμβαση τους.

Διαφορετικά ωράρια, αυξημένες απαιτήσεις, καθήκοντα μη συναφή με την ειδικότητα που ορίζει η σύμβαση τους.

Μιλήσαμε με τον Πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων Δημήτρη Γεωργακόπουλο, για το τι ισχύει μετά την άρση όλων των διατάξεων και πως είναι υποχρεωμένοι να κινούνται οι Δήμαρχοι με την μετακίνηση προσωπικού τους. Απόλυτα σαφής, μας απάντησε για όλες τις καταγγελίες  που έχουν γίνει όλο αυτό το διάστημα.

«Με τις ισχύουσες πρώην διατάξεις κάποιες κινήσεις είναι απαγορευτικές, με τις σημερινές διατάξεις πρέπει να εξυπηρετούμε την κοινωνία»

«Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα έχουν αρθεί όλες οι διατάξεις. Από την στιγμή που βγήκε αυτή η πράξη νομοθετικού περιεχομένου και καταργεί όλη την εργατική νομοθεσία και επιτάσσει όλο τον κρατικό οργανισμό να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο, δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα.

Μπορούν όλοι να αξιοποιηθούν, οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή. Είπαμε εξαρχής σαν Σύλλογος με την Διοίκηση ότι θα καλύψουμε οποιαδήποτε ανάγκη και απαίτηση δημιουργηθεί σε τοπικό επίπεδο. Είπαμε σαν Ομοσπονδία και σαν Σύλλογος ΠΟΕ ΟΤΑ ότι καλύπτουμε τις τοπικές ανάγκες της Αυτοδιοίκησης και του Φορέα που υπηρετούμε. Είμαι ξεκάθαρος. Ο πρωθυπουργός με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας πέρασε ένα Προεδρικό Διάταγμα, μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, οι Δήμαρχοι την εκτελούν και εμείς οι υπάλληλοι ακολουθούμε τις οδηγίες του κράτους»

Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί
να μετακινηθεί σε άλλο πόστο εργασίας ακόμα και αν δεν είναι εργάσιμη μέρα.

«Όχι, δεν γίνεται να αρνηθεί κάποιος, είναι πειθαρχικό αδίκημα. Είναι άρνηση εκτέλεσης εργασίας. Σε τέτοια περίοδο  να αρνηθεί. H xώρα είναι σε επίταξη!

Αν δεν υπήρχαν οι νέες διατάξεις, κανένας Δήμαρχος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο. Τώρα όμως έχουν το δικαίωμα να μεταφέρουν το προσωπικό από τις υπηρεσίες που έχουν πάψει να λειτουργούν σε οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία και να εξυπηρετήσουν τις κοινωνικές ανάγκες που υπάρχουν. Την συγκεκριμένη περίοδο. Το τονίζω. Δεν γίνεται κάτι παράνομα. Αν δεν πάμε εμείς οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι λειτουργοί, ποιος θα πάει;

Mπορεί αυτό να μην αρέσει σε κάποιους, αλλά το επίμαχο διάστημα πρέπει να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας»

Κλείνοντας την συζήτηση μας, θέλησε να καταθέσει την άποψη του για το τι ισχύει με τις άδειες των παιδαγωγών «Υπάρχει ένα πρόβλημα με τους παιδαγωγούς. Δεν δικαιούνται άδεια. Δικαιούνται 10 μέρες τον χρόνο. Αυτές τις 10 μέρες τις εξάντλησαν με την άδεια ειδικού σκοπού και υποχρεωτικά επέστρεψαν. Ζητήσαμε σαν Σύλλογος, η Ομοσπονδία να κλείσει νομοθετικά αυτό  το θέμα, δεν το άγγιξαν και έμειναν ακάλυπτες. Κακώς! Οι Δήμαρχοι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό.

Για να μην υπάρχουν ανακρίβειες, δεν υπήρξαν μητέρες-εργαζόμενες στον Παιδικό Σταθμό που επέστρεψαν στην δουλειά τους με τα παιδιά τους και θεωρήθηκαν αδικαιολόγητα απούσες.

 Υπήρξε ένα περιστατικό με μητέρα που έφερε το παιδί μαζί της, αλλά όπως καταλαβαίνετε αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Οι παιδικοί σταθμοί έκλεισαν για αυτό τον λόγο. Δεν μπορεί να ανοίξουν για να βάλουμε τα παιδιά των υπαλλήλων. Μετά θα πρέπει να λογοδοτήσουμε γιατί δεν δεχόμαστε τα παιδιά των πολιτών που εργάζονται και δεν έχουν που να τα αφήσουν, γιατί προσφέραμε τις υπηρεσίες μας σε παιδιά εργαζομένων μας. Δεν υπάρχει ελαστικότητα σε τέτοιες περιπτώσεις».

Με τις πρώην ή τις νυν διατάξεις, το γεγονός παραμένει ένα. Φαίνεται μονίμως να δημιουργούνται πιθανά προβλήματα, χωρίς λύσεις  σε μια παράδοξη σχέση ,μεταξύ των εκπροσώπων των εργαζομένων και των ίδιων των εργαζομένων. Επειδή γνωρίζουμε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο θα απαντήσει σε όσα έχουν ακουστεί, ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει τιμωρητική διάθεση αλλά ευγενής και εποικοδομητικός  διάλογος ώστε να ακουστούν οι απόψεις όλων.

 Να θυμίσω απλά ότι στην Διακήρυξη των Αρχών του Δημάρχου Ανδρέα Κονδύλη μεταξύ άλλων αναφέρεται: « Λέμε ναι στην ανάπτυξη, στην πρόοδο, στην ποιότητα ζωής, στην ευγένεια και τον σεβασμό προς τον διπλανό και προς την πόλη»

Αναρωτιέμαι αν το κλειδί σε αυτή την σχέση είναι ο σεβασμός και η ευγένεια προς τους υπαλλήλους. Mήπως  ο εργασιακός σεβασμός χτίζεται μέσα από πράξεις και συμπεριφορές, δεν κερδίζεται με τη βία και δεν επιβάλλεται;

Μήπως να θυμίσουμε ότι στις θεμελιώδεις αρχές του Διεθνή Οργανισμού Εργασίας αναφέρεται ότι πολιτισμός είναι να δημιουργούμε ή να συνεισφέρουμε  στην δημιουργία ενός θετικού περιβάλλοντος εργασίας, να σεβόμαστε τους άλλους και να τους φερόμαστε όπως τους αξίζει.

Μήπως η ακεραιότητα είναι μια δέσμευση που πέρα από την απλή εφαρμογή της εργασιακής νομοθεσίας και των κανονισμών, καθοδηγεί και συμπεριφορές οδηγώντας σε σωστές επιλογές;