MM Schools Malkogianni-Moutsou: Πετυχημένο σεμινάριο με τίτλο « Οδηγός επιβίωσης στην καραντίνα με τα παιδιά»

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Το φροντιστήριο Ξένων γλωσσών Μαλκογιάννη- Μούτσου αναγνωρίζοντας τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί την περίοδο της καραντίνας εξαιτίας της πανδημίας και θέλοντας να συμβάλλει στην βελτίωση αυτών, διοργάνωσε ένα επιτυχημένο διαδικτυακό σεμινάριο με την πολύτιμη συμβολή των ψυχοθεραπευτών Ελένης Κοτσώνη και Γιάννη Παναγόπουλου.

Οι δυο ψυχοθεραπευτές εκπαιδευμένοι στη Συστημική προσέγγιση και στη διεργασία ομάδας μέσα από τις ομιλίες τους, αποκάλυψαν δυσλειτουργίες, προσπάθησαν να φωτίσουν σκοτεινά μονοπάτια διεξόδων, δημιουργώντας σε ένα δίωρο υποστηρικτικά συστήματα.

Καταφέρνοντας να πραγματοποιήσουν αυτό που θεωρούν ως πιο σημαντικό, να διατηρήσουν την κοινωνική εγγύτητα, ξεκαθάρισαν εξ αρχής ότι ζούμε όλοι σε ένα βαρύ κλίμα που οι πληροφορίες για τον Κορωνοιό καθημερινά σοκάρουν και προκαλούν ανησυχία. Κάνοντας απόλυτα κατανοητό πόσο σημαντικό είναι να διατηρούμε τις συνήθειες μας και την καθημερινή ρουτίνα που στην πραγματικότητα μπορεί να κουράζει αλλά παράλληλα γεννάει και ασφάλεια, υπογράμμισαν  πόσο σημαντικό είναι να φροντίσουμε τις συναισθηματικές «δεξαμενές» μας.

Χρέος μας ως γονείς είναι να βρούμε τις ισορροπίες και τις αντοχές ώστε συναισθηματικά να υπάρξουμε επαρκείς στους εαυτούς μας ώστε να μπορούμε να φροντίσουμε και τα παιδιά μας. Άλλωστε σ’ αυτό τον αγώνα δρόμου είμαστε δρομείς Μαραθωνίου και όχι Sprint.Νιώθουμε υπερβολική κόπωση γιατί το γεγονός που ζούμε, η πανδημία δεν έχει ολοκληρωθεί, δεν έχει τελειώσει ώστε να κάνουμε τον απολογισμό των συνεπειών. Την βιώνουμε εδώ και ένα χρόνο καθημερινά ως οικογένεια, ως γονείς, στην δουλειά μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στην κοινότητα που ζούμε.

Στο εδώ και τώρα η διαχείριση του γεγονότος μας δημιουργεί ψυχοπιεστικούς παράγοντες. Είμαστε έτοιμοι να εκραγούμε και όλες οι σχέσεις έχουν μπει σε χύτρα ταχύτητας. Κάπου εκεί οφείλουμε να βρούμε την ψυχραιμία να δούμε τι ελέγχουμε και τι όχι. Να βρούμε τον χρόνο και την ψυχραιμία να βάλουμε μια άνω τελεία κοιτώντας τους εαυτούς μας για να δούμε τι έχουμε την ισχύ να ελέγξουμε και τι όχι.

Κάπου εκεί κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά μας, αντιλαμβανόμαστε το στρες τους και αποδεχόμαστε, αναγνωρίζουμε, δικαιολογούμε και κανονικοποιούμε τα θέλω τους. Η  γονεικότητα είναι σαν την μαγειρική, προσθέτουμε και αφαιρούμε  στοιχεία για να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά στο τέλος της ημέρας η ζυγαριά πρέπει να γέρνει στην αγκαλιά και στο συναίσθημα. Η σχέση είναι πιο σημαντική απ΄όλα, από κανόνες που αποδομούνται,  όρια που ίσως δεν τηρούνται, «χαμένη» σχολική ύλη, μαθησιακά κενά.  Αν καταλαβαίναμε ότι τα παιδιά σηκώνουν ένα μεγάλο φορτίο που δεν είναι δικό τους, δεν τους ανήκει και ούτε το επέλεξαν να το κουβαλάνε, όλα θα ήταν διαφορετικά. Η σχέση με τα παιδιά μας είναι πάνω από το αποτέλεσμα.

Το πιο σημαντικό τελικά είναι να νιώσεις την ασφάλεια να νιώθεις αρκετά ασφαλής, για να μπορείς να νιώσεις!