Μια καλοκαιρινή ιστορία με αληθινούς πρωταγωνιστές
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Η Κρήτη είναι αναμφισβήτητα ένα νησί ονειρεμένο, με μαγικά μέρη, απίστευτη κουζίνα και ανθρώπους τρομερά φιλόξενους. Πολλοί ήταν οι Αλιμιώτες( στατιστικά δεν σας έχουμε) που φέτος επέλεξαν να κάνουν διακοπές στην Κρήτη. Μέχρι εδώ όλα καλά. Τι μπορεί να συμβεί όμως, όταν επιλέγεις να κλείσεις δωμάτιο μέσω internet στους πιο τουριστικούς προορισμούς της Κρήτης;
Συνοψίσαμε αρκετές κοινές ιστορίες σε μια και το συμπέρασμα δικό σας!
Όταν έχεις ζήσει στην Κρήτη ή την έχεις επισκεφτεί ξανά για διακοπές ξέρεις σίγουρα που θα φας καλά, που θα βρεις τις καλύτερες παραλίες, που θα βγεις βόλτα, ποια μέρη θα επισκεφτείς και σίγουρα ξέρεις που δεν πρέπει να πας. Ειδικά όταν αποφασίζεις να μείνεις σε πολυσύχναστους, πολύβουους και άκρως τουριστικούς προορισμούς .Εκεί που τα λάθη σε βρίσκουν ακόμα και αν θες να τα αποφύγεις.
ΛΑΘΟΣ ΠΡΩΤΟ
Επιλέγεις να νοικιάσεις δωμάτιο από το internet σε μια καλή τιμή για την συγκεκριμένη περίοδο και χωρίς καμία φωτογραφία του δωματίου αναρτημένη, παρά μόνο της εξωτερικής πισίνας. Φτάνοντας στον προορισμό σου ανακαλύπτεις ότι η πισίνα είναι εκεί, αλλά τίποτα άλλο όπως θα έπρεπε.
Βρίσκεσαι μπροστά σε μια ξύλινη πόρτα δωματίου, με κλειδί που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις, η ρημαγμένη ήδη κλειδαριά δεν κάνει την δουλειά της, με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι να βάλεις την βαλίτσα σου πίσω από την πόρτα για να παραμείνει κλειστή. Οι πρίζες κρέμονται από τους τοίχους. Τα παλιά ξύλινα ντουλάπια, κρύβουν μέσα έναν μυστικό θησαυρό από σεντούκι άλλων εποχών. Σκουριασμένα μαχαιροπίρουνα που αν τα πιάσεις πας για αντιτετανικό και ποτήρια που δεν τα ακουμπάς ούτε για αστείο.
Ένα μπαλκόνι το οποίο μόνο το βλέπεις ,γιατί για να έχεις πρόσβαση, πρέπει να μετακομίσεις τα κρεβάτια για να βγεις σε αυτό και από καθαριότητα, αν αποφασίσεις τελικά να μείνεις χρειάζεται επειγόντως να επισκεφτείς σούπερ μάρκετ για να προμηθευτείς απολυμαντικά για να επιβιώσεις.
Όταν αρχίζεις να λιώνεις από την ζέστη συνειδητοποιείς ότι το air-condition δεν λειτουργεί. Για να το ανάψεις πρέπει να στο «ξεκλειδώσει» ο ιδιοκτήτης και να το χρεωθείς 10 ευρώ επιπλέον την μέρα .Σκέφτεσαι ότι στο δωμάτιο θα επιστρέφεις μόνο για βραδινό ύπνο και παρηγορείσαι , μέχρι που βλέπεις την 90χρονη γιαγιά της οικογένειας με το λιπόσαρκο σώμα της και τα αδύναμα χέρια της να λιγοψυχά στην σκάλα, ανεβάζοντας έναν κουβά και καθαριστικά για να καθαρίσει τα δωμάτια. Τώρα εξηγούνται όλα.
Όταν επισημαίνεις στους ιδιοκτήτες, αυτά που ήδη ξέρουν, σε κοιτούν με ένα μειδίαμα και αναρωτιούνται «Μα καλά δεν ξέρεις; Mια σεζόν θα δουλέψουμε για να βγάλουμε ότι κέρδος μπορούμε».
Αφού αποφασίζεις να μείνεις, ξυπνάς ξημερώματα από τις ιαχές πολέμου των διπλανών δωματίων, το αγορίστικο κυνηγητό και τις κραυγές βοήθειας τους. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί και να σπεύσεις για βοήθεια,τότε αντιλαμβάνεσαι ότι οι λιώμα πιτσιρικάδες από το ποτό, κάνουν απλά πλακίτσα.
Τι είπες; … ότι το δωμάτιο θα το είχες απλά για διανυκτέρευση; Μόλις αντιλαμβάνεσαι ότι δεν το έχεις ούτε για αυτό.
ΛΑΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Ξεκινάς με την καλή σου διάθεση, παρά το ρημαγμένο δωμάτιο και το ξενύχτι από την πλακίτσα που είπαμε των πιτσιρικάδων, για την πιο κοντινή παραλία και ανακαλύπτεις ότι καμιά παραλία δεν είναι πια κοντινή. Ο χρόνος κυλά αντίστροφα, αργά πολύ αργά. Διασχίζεις τους παραλιακούς δρόμους σε ρυθμούς βασανιστικούς και μετά αρχίζει η οδύσσεια του παρκαρίσματος. Όταν επιτέλους βρίσκεις κάπου να τρυπώσεις το αυτοκινητάκι σου, αρχίζει πραγματικά η αντίστροφη μέτρηση.
Πλησιάζεις την οργανωμένη παραλία και αφού πατάς επί πτωμάτων στον ήλιο για να φτάσεις στην ξαπλώστρα, που ο γενικός κουμανταδόρος της παραλίας σου έχει κρατήσει με νύχια και με δόντια, ζεις την απόλυτη φρίκη.
Τρώει ο διπλανός σου κουλούρι και πέφτει το σουσάμι στο δικό σου μαγιό, απλώνεις το χέρι και βάζει αντηλιακό και στο δικό σου χέρι, τελειώνει το νερό του δανείζεται το δικό σου, είναι η πετσέτα του βρεγμένη παίρνει την δική σου, φταρνίζεσαι επειδή έχεις αλλεργία στον ήλιο, σκουπίζει την δική του μύτη.
Τίποτα δεν σε σταματά, ξεκινάς να βουτήξεις στην θάλασσα, ξαφνικά μπαίνουν όλοι μαζί, αγκαλίτσα, έτοιμοι για το «μεγάλο κύμα». Όχι ,φίλε μου δεν το ζεις αυτό και αν το ζεις λέγεται κάποιος αλλιώς, όχι πάντως καλοκαιρινές διακοπές.
ΛΑΘΟΣ ΤΡΙΤΟ
Αποφασίζεις να βγεις βράδυ, σε ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά θέρετρα της Κρήτης ,είτε είσαι στην Εθνική, είτε στο Λούνα Παρκ με τα συγκρουόμενα, είναι το ίδιο και το αυτό . Με 20 ευρώ και υπό την επήρεια αλκοόλ, οδηγούν τις γουρούνες ή προσπαθούν να τις οδηγήσουν. Ποιόν ειδικό χειρισμό και ποια οδήγηση; Ποια κανονιστική διάταξη και ποιο κατάστημα ενοικίασης την εφαρμόζει…εκατοντάδες γουρούνες να σε προσπερνάνε, να τρέχουν, να αναποδογυρίζουν, να σε σημαδεύουν και να έρχονται κατά πάνω σου. Ασθενοφόρα να τρέχουν και εσύ να νομίζεις ότι είσαι στην Βαγδάτη .Να κοιτάς αριστερά και δεξιά, να κοιτάς από τον καθρέφτη και να κάνεις τάμα για να φτάσεις σώος στον προορισμό σου.
ΛΑΘΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
Στους πλέον τουριστικούς προορισμούς, τα πλέον τουριστικά φαγάδικα. Δεν υπάρχει κατάλογος στα Ελληνικά ούτε για δείγμα. Όταν αποφασίζεις τι θα φας, σε κατάσταση ζεν, περιμένεις υπομονετικά να έρθουν για παραγγελία, αν ποτέ σε δουν και πάρουν την πολυπόθητη παραγγελία και αφού έχουν φτάσει με τον δίσκο τους που περιλαμβάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που έχεις παραγγείλει, καταφέρνεις να φας πολύ αργά και πιθανότατα όχι αυτό που τελικά παρήγγειλες.
Αν θες και επιδόρπιο τότε σίγουρα θα βρεθείς μπροστά στο έκπληκτο γκαρσόνι που απορεί από πού ήρθε, για ποιόν ήρθε και τι έχει στο δισκάκι του.
Αύγουστος…ώρα μηδέν. Τουριστική απογείωση..H διαθεσιμότητα δεν συμβαδίζει πάντα με την ποιότητα και την επιχειρηματικότητα .Γνωρίζουν όλοι καλά ότι διακοπές «off high season»δημιουργούν κάποιες φορές και «off high problems».Πάντα θα υπάρχει και αυτή η αρνητική οπτική της αγοράς καθώς θα υπάρχουν επιχειρηματίες που δυστυχώς δεν θα ενδιαφέρονται για το πώς θα αξιοποιήσουν την φήμη τους προκειμένου ο τουρίστας να ξαναπάει. Όσο για την εργοδοτική ασυδοσία… οι συνθήκες εξαθλίωσης, οι μισθοί πείνας και τα προβλήματα για τους εργαζόμενους στον τομέα τουρισμού, δεν τελειώνουν ποτέ. Ένας τεράστιος κλάδος, κατακερματισμένος και με εποχική κυρίως λειτουργία. Περιστασιακή είναι επίσης για πολλούς εργαζόμενους η φύση αυτών των επαγγελμάτων. . Δεν τους νοιάζει το παραπέρα, έχουν λογική προσωρινότητας.
Όσο κάποιοι θα μας κλείνουν απλά το μάτι ,με την λογική ότι μια σεζόν έχουν για να βγάλουν τα «σπασμένα» του χειμώνα, τόσο θα γινόμαστε συνένοχοι αυτού του πάρτυ. Ενός πάρτυ που τελικά στο τέλος δεν σου αφήνει δυστυχώς καμιά γλυκιά γεύση.
