Όταν ο Covid μου χτύπησε την πόρτα
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Σήμερα θα σας μιλήσω για το πώς είναι να είσαι φροντιστής ενός ασθενή και μάλιστα όχι ενός οποιουδήποτε ασθενή αλλά ενός ασθενή με Coνιd.
Mετά την διάγνωση ότι είναι θετικός, υπάρχει η απομόνωση του ασθενή. Μια πόρτα ενός δωματίου μονίμως κλειστή για ώρες, μέρες. Εσύ, ο φροντιστής ζεις ή προσπαθείς να ζήσεις έξω απ΄αυτή, με τις αγωνίες και τους φόβους σου. Το σώμα σου είναι έξω απ’ αυτή την πόρτα αλλά η καρδιά σου χτυπά μέσα απ’ αυτή. Είναι στιγμές που νιώθεις ότι εκτός από το φαί, το νερό, και την ηθική συμπαράσταση στον άνθρωπο που νοσεί, τον άνθρωπο σου, νιώθεις ανήμπορος όχι γιατί η κούραση σε καταβάλλει αλλά γιατί δεν «επιτρέπεται» να μπεις ποτέ σ’ αυτό το δωμάτιο.
Όταν ψήνεται στον πυρετό, είναι αδύναμος να σηκωθεί, όταν έχει δύσπνοια, βήχα που ξεσκίζει τα σωθικά του, όταν οι κρίσεις πανικού τον επισκέπτονται γιατί οι μέρες είναι πολλές και οι ώρες ατέλειωτες για εκείνον σ΄ αυτό το δωμάτιο, εσύ σου λένε, πρέπει να είσαι έξω απ’ αυτό!!
Όταν οι κινήσεις σου γίνονται πια μηχανικά, όταν μένεις άυπνος 8 και 10 ώρες, όταν έχεις ελπίδα αλλά ο φόβος σε κυριεύει για εκείνον, για σένα και τα μη νοσούσα παιδιά σου πως μπορεί να κολλήσουν, όταν οι οδηγίες των γιατρών δεν είναι σαφής, όταν οι οδηγίες του ΕΟΔΥ είναι ένα τυφλοσούρτη για όλους και όχι εξατομικευμένες, όταν κανείς δεν μπορεί να σε κατευθύνει, όταν μιλάς με γιατρούς και νιώθεις τον φόβο τους ισχυρότερο από τον δικό σου και την σπασμένη τους φωνή να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί να σε καθησυχάσει, όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι και κοιτάς το κλειστό τζάμι και αγγίζεις πίσω απ’ αυτό το χέρι του για να δώσεις δύναμη σε εκείνον, σε σένα και τα παιδιά σου, είναι αυτές οι στιγμές που λυγίζεις.
Γιατί η ζωή δεν είναι πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα. Γιατί τα δύσκολα δεν είναι να τα περνάς πίσω από μια κλειστή πόρτα μόνος. Γιατί χρειάζεσαι μια αγκαλιά να δώσεις και να πάρεις.
Όταν οι μέρες περνούν το γοερό κλάμα γίνεται βουβό και όχι αυτή η κατάσταση δεν γίνεται συνήθεια. Γίνεται ένα αγκάθι που κάθε μέρα σε τρυπά όλο και πιο πολύ. Το «φορτίο» μεγάλο, μια κατάσταση σωματικά και συναισθηματικά ψυχοφθόρα. Δύσκολο να ζεις την αγωνία μιας καραντίνας στην ήδη καραντίνα.
Στην προσπάθεια να δώσεις την καλύτερη δυνατή φροντίδα και να υπάρξει μια ροή στην καθημερινότητα των παιδιών σου, οι δικές σου ανάγκες έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ξέρεις ότι είσαι εκεί, όταν άλλοι δεν είναι, για να κάνεις την διαφορά στην ποιότητα ζωής του αγαπημένου σου προσώπου, του ανθρώπου σου. Ξέρεις ότι έκανες αυτό που πρέπει και με το παραπάνω. Γιατί και αν λύγισες, δεν φοβήθηκες στιγμή να είσαι ο άνθρωπος του!!
15 μέρες σήμερα, με πυρετό, βήχα, πίσω από την κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας μας. Φτάνει πια …σε περιμένουμε να στολίσουμε το δέντρο!!
Υ.Γ. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι ανάμεσα μας με πραγματική αγάπη και αφοσίωση να μας στηρίξουν. Εκατοντάδες ευχαριστώ σε όλους τους φίλους και ανθρώπους που μας εκτιμούν και μας πλημμύρισαν με αγάπη. Στον πάτερ- Νικόλαο για τις προσευχές του, τον Θεόδωρο Καρούτζο που μου στάθηκε παραπάνω από συγγενής και την πνευμονολόγο Σοφία Ραυτοπούλου, που στα δύσκολα η φωνή της δεν ράγισε ούτε μια φορά.
