Τραγούδια ερωτικά…χτυπάνε στο μέρος της καρδιάς

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Φεβρουάριος, μήνας ιδιαίτερα ερωτικός. Γενικότερη «ανησυχία», ερωτική διάθεση και η γιορτή του Αγ.Βαλεντίνου καλά κρατεί. Αναζητώντας τον έρωτα, ψάχνοντας να ζήσεις με πάθος και το ερωτικό τραγούδι σε πρώτο πλάνο. Αισθησιακό και  κάπου-κάπου μελό, άλλωστε μελό κατά το λεξικό δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο παρά η υπερβολή στο πάθος και η προσπάθεια συγκίνησης.

Ερωτικό τραγούδι που κρύβει νοσταλγία, ηρωισμό, αισθήματα, αυτοθυσία, γενναιότητα, ακεραιότητα. Ακούστε ερωτικά τραγούδια και μη φοβάστε… Άλλωστε μια φορά θα συναντήσετε το μεγάλο πάθος της ζωής σας, κι αν σας συμβεί αυτό, δεν επιτρέπεται να το δολοφονήσετε.

Ερωτικό τραγούδι, ένα ατέλειωτο παιχνίδι με χρώματα, αισθήσεις και φως που δε σταματά πουθενά.

 Ποιός είπε ότι η ομορφιά του έρωτα είναι κρυμμένη μόνο στα μάτια; H μουσική είναι η δύναμη της ψυχής ώστε τα αισθήματα να μην παραμεριστούν και οι ευαισθησίες να μην εκμηδενιστούν.

 Ο έρωτας, διαχρονικός και απρόοπτος, καραδοκεί με το τόξο του στον ώμο. Κινητοποιεί ό,τι πιο ζωντανό έχουμε μέσα μας και μας δημιουργεί την επιθυμία να υπάρχουμε με τον άλλο ή μέσω αυτού. Αφεθείτε στην μαγεία που σας προσφέρουν οι μπαλάντες και ακούστε κάθε στίχο ενός ερωτικού τραγουδιού, ό,τι πιο βασανισμένο και ό,τι πιο παραχαϊδεμένο. Μια μεγάλη αλήθεια, ειπωμένη χωρίς παρακάλια.

Κι αν το «σ’ αγαπώ» είναι σπουδαία λέξη σ’ ένα τραγούδι, ο «χωρισμός» μπορεί να είναι από τις πιο δυνατές στιγμές στην ερωτική σχέση των ανθρώπων.

Τραγούδια ερωτικά με την επιθυμητή ευγένεια και τον πραγματικό σεβασμό. Μεγάλες αλήθειες, ειπωμένες απλά!

Mουσικά ταξίδια, εκεί που τα τραγούδια είναι ποίηση, πάθος, πραγματικότητα και αλήθεια. Τραγούδια για την αλήθεια και μόνο την αλήθεια,  σε μια εποχή που δεν είναι ηρωική, ούτε επική.

 Ίσως όλα αυτά τα χρόνια να χρειαζόμασταν μια δόση έρωτα στα τραγούδια για να ξαναβρούμε το γέλιο, τα δάκρυα, τις ελπίδες μας. Πριν χρόνια η Μαρινέλλα, ο Πουλόπουλος, ο Μητροπάνος, ο Πάριος, η Γαλάνη τραγουδούσαν για να ερμηνεύσουν, για να «βιώσουν» την χαμένη αθωότητα μιας ολόκληρης γενιάς. Τραγούδια όπως το «Σταλιά-Σταλιά», «Μη μου λέτε για αυτή», «Θα σε θυμάμαι», «Θα πιώ απόψε το φεγγάρι» και τόσα άλλα σίγουρα αυτό εκφράζουν.

Από το τότε στο τώρα, από το χτες στο σήμερα. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την «καψούρα» μας, τα μπουζουκομάγαζα και τα μαραμένα γαρύφαλλα .Ας νιώσουμε την αφύπνιση των συναισθημάτων μας μέσα από την συναισθηματική φόρτιση και τη συγκίνηση που μας χαρίζουν τα τραγούδια της Αφροδίτης Μάνου, του Νίκου Παπάζογλου, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, του Μανώλη Λιδάκη, της Χάρις Αλεξίου…

Τραγούδια που ήρθαν να μας πουν για τον έρωτα, τη θλίψη, το γέλιο και την ελπίδα. Στίχοι που μας αγγίζουν, μας αφορούν. Σε χαμηλούς μουσικούς τόνους, ας γευτούμε τον έρωτα και την ζωή. « Εσένα θέλω μόνο, για κανέναν δεν σηκώνω το ακουστικό». «Πήρα εκατό φορές για να δω αν ζεις», «Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά» τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου με στίχους γεμάτους έρωτα, θλίψη, μελαγχολία, συγκίνηση… Ο αυθεντικός Γιάννης Πάριος, η εκπληκτική Δήμητρα Γαλάνη και τόσοι ακόμα αποτελούν την προσωποποίηση του έρωτα στο ελληνικό τραγούδι.

Τραγούδια που δε στόχευαν στην εύκολη συγκίνηση του ακροατή αλλά στην συναισθηματική του αφύπνιση. «Λυπητερό», «Μελαγχολικό», ή «Νοσταλγικό» το ερωτικό τραγούδι λειτουργεί σαν παράξενη χημεία που «δένει» τα τραγούδια μέσα μας. Τραγούδια που απλά κυριαρχούν στην τελική μας αίσθηση.

Πάντα θα υπάρχουν φωτεινοί στίχοι που θα αφήνουν έναν λυγμό στο τέλος και μια συγκρατημένη αισιοδοξία λόγω της μελωδίας τους.

Ίσως τελικά τον τόνο σ’ ένα τραγούδι να τον δίνει η ίδια η ζωή με τον τρόπο που όλοι μας επιλέγουμε να θρέψουμε τις «νίκες» και τις «ήττες».

Μουσική γεμάτη έρωτα, ίσως ο μόνος δρόμος για να μιλήσει κανείς για όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια. Τραγούδια ερωτικά με μια ξεχωριστή μελωδία για να «φέρνει ο αέρας στα αυτιά μας κομμάτια μουσικής, για να φέρνει το φως στα μάτια μας κομμάτια απ’ τη θωριά μας».

Μια νότα μελό, μελαγχολική.   Ένας στίχος ικανός να φέρει το λυγμό, σαν ένα δοξάρι που σκίζει κομμάτια της καρδιάς μας. Ξαφνικά η μελωδία του έρωτα γίνεται πειθαρχία μιας ζωής, όπου καμιά μέρα δεν είναι αργία. Όλοι ζούμε για το πεπρωμένο, για ένα μικρό λυγμό που θα μας αφήσει κάποιος στίχος, ίσως ερωτικός.