Ας στολίσουμε το δέντρο της ζωής μας!

Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι σύμβολο ευτυχίας των ανθρώπων και της φύσεως με τη γέννηση του Ιησού. Είναι σύμβολο γιορτής, θαλπωρής, ελπίδας. Φέτος λοιπόν, εκτός από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ας στολίσουμε και το δέντρο της ζωής μας, με μνήμες, αξίες και συναισθήματα.

Οι ρίζες του δικού μας δέντρου είναι εμπειρίες και πεποιθήσεις, είναι χρόνια πασπαλισμένα με την ξενοιασιά και την αδιαφορία της άγουρης νιότης. Είναι χρόνια ειλικρίνειας, εκφρασμένα με τρόπο ανεπιτήδευτο και ακατέργαστο, με αγνή αντίληψη για ότι βιώναμε γύρω μας. Χρόνια με αγνότητα, αθωότητα, απλότητα και αισιοδοξία, χωρίς να γνωρίζουμε τότε, τις σκοτεινές πτυχές μιας κοινωνίας, που «πληγώνει» όπως σήμερα. Ζούσαμε το παρόν, ζούσαμε τις στιγμές. Γελούσαμε με την καρδιά μας χωρίς πονηριά και δόλο. Μεγαλώσαμε ως παιδιά, ζήσαμε ως παιδιά και ωριμάσαμε χωρίς να «βομβαρδιζόμαστε» από εικόνες. Όλα είχαν άρωμα και γεύση αγάπης. Όλα ήταν αληθινά και γνήσια.

Τα κλαδιά ήταν οι πτυχές της ζωής μας, που ξεδιπλώνονταν και εμείς με γοργούς ρυθμούς θέλαμε να ανακαλύψουμε, χωρίς άγχος, χωρίς πίεση αλλά θέτοντας ρεαλιστικούς στόχους, που κάθε φορά μας οδηγούσαν ένα βήμα παρακάτω. Τότε έρχονταν οι καρποί της επιτυχίας, της σχέσης, της ευτυχίας.

Φέτος στα πιο χαμηλά κλαδιά θα κρεμάσουμε τα πιο βαριά φορτία, τις μνήμες για τους ανθρώπους που χάσαμε από την ζωή μας, τις συμπεριφορές που μας πίκραναν, τα λόγια που μας θύμωσαν, τις υποσχέσεις που δεν κρατήθηκαν.

Πιο πάνω, στα πιο ελαφριά κλαδιά,

Θα βάλουμε μικρά, χρωματιστά κλουβιά.

Ναι, Βιβή μου.

Όπως μου το ΄πες… Ανοιχτά!

«Να μπαινοβγαίνουν οι άνθρωποι ελεύθεροι

Να μιλούν, να σωπαίνουν, να τραγουδούν.»

Στα πιο ψηλά, μικρά κλαδάκια, τις προσδοκίες μας.

Δεν είναι πολλές. Ποτέ δεν ήταν.

Μικρά πράγματα πάντα ζητούσαμε, μικρά πράγματα μας έφτιαξαν την ζωή. Ξέραμε πως αυτά είναι τα πιο μεγάλα και τα πιο σημαντικά. Όλες οι στιγμές που αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε, γελάσαμε, μοιραστήκαμε με φίλους. Τότε που οι σχέσεις μας ήταν πιο βαθιές και ουσιαστικές. Τότε που ξέραμε πως αν κοιτάζαμε ότι έχουμε στη ζωή, πάντα θα είχαμε περισσότερα. Τότε που δίναμε απλόχερα αγάπη, όπου κι αν πηγαίναμε. Εκεί θα κρεμάσουμε όλες αυτές τις πολύτιμες στιγμές, με σφιχτούς κόμπους καρδιάς και κορδέλες περίτεχνες, γιατί έτσι αξίζει στην αλήθεια και την ανθρωπιά που μοιραστήκαμε και μοιραζόμαστε.

Αντί για βαμβάκι στα κλαδιά, θα γεμίσουμε τα κλαδιά με αισιοδοξία και όνειρα. Θα τυλίξουμε το δέντρο με λαμπάκια διάφανα και φωτεινά να διώξουν κάθε σκοτάδι. Να μας θυμίζουν ότι πρέπει να μείνουμε προσηλωμένοι στο φως ακόμα και τις πιο σκοτεινές στιγμές.

Κάτω από το δέντρο, θα βάλουμε τα δώρα της ζωής! Χαρές, λύπες, στιγμές, σαν αυτές που δανειστήκαμε, μοιραστήκαμε, χαρίσαμε, δίχως να ξεχάσουμε τους αποχαιρετισμούς, τα καλωσορίσματα, τις λαχτάρες, τα όνειρα.

Αντί για αστέρι στην κορυφή, μόνο μια σταγόνα ελπίδας. Να κυλήσει και να γεννήσει κι άλλες… μέχρι να γεμίσει ο κόσμος, μέχρι η ψυχή μας να μην αναπολεί το παρελθόν με περηφάνια, αλλά να προσδοκά το μέλλον με ελπίδα.

Να πούμε…

Χριστός γεννάται

Ελπίδα γεννάται

«Στο τέλος δεν είναι τα χρόνια που μετράει η ζωή μας, αλλά η ζωή στα χρόνια μας»

Για εμάς φέτος το δέντρο

Είναι η ζωή μας!