«OI EKΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΕΡΑ ΟΧΘΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΓΝΩΣΗ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ»
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Μην κουράζεσαι να περπατήσεις μακρύ δρόμο, για να βρεις εκείνους που διδάσκουν κάτι χρήσιμο» Ισοκράτης
Ακόμα και αν ο δρόμος είναι μακρύς και πολλές φορές οδυνηρός για να ανακαλύψεις εκείνους που προάγουν την καλή παιδεία, όταν στην πορεία των χρόνων συνειδητοποιήσεις ότι από την σχολική ζωή του παιδιού σου πέρασαν και χαρισματικοί δάσκαλοι που σου απέδειξαν ότι « όταν ένας εκπαιδευτικός θελήσει να πράξει κάτι μεγάλο ποτέ δεν θα του λείψει η ευκαιρία», τότε αντιλαμβάνεσαι ότι αξίζει τον κόπο.
Η αγωνία μου πάντα, από την Πρωτοβάθμια προς την Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ήταν το παιδί μου να βρεθεί σε ένα άρτια εκπαιδευτικό σύστημα, όπου η μόρφωση και η καλή παιδεία δεν θα ήταν ο μόνος απώτερος στόχος.Στην πορεία των μαθητικών του χρόνων και εμπλεκόμενη-ψηφισμένη στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων δια πίστωσα, πόσο εύκολα οι γονείς ξεχνούν, πως δεν πρέπει να έχουν μόνο απαιτήσεις από το Εκπαιδευτικό σύστημα και τους εκπαιδευτικούς αλλά και υποχρεώσεις. Σε αυτό το σχολικό ταξίδι έβλεπα γύρω μου γονείς που προσπαθούσαν να διαμορφώσουν ένα Σχολείο στα μέτρα τους, με τους δασκάλους-καθηγητές που εκείνοι ήθελαν, με τον τρόπο μαθήματος που εκείνοι θα επέλεγαν, και με τον τρόπο που εκείνοι θα επέβαλαν να συμπεριφέρονται οι εκπαιδευτικοί στα παιδιά τους.Μια σχέση που κάποιες φορές θύμιζε εργαζόμενου-εργοδότη. Γονείς σε ρόλο «εργοδότη» που απαιτούσαν από τους « υπαλλήλους-εκπαιδευτικούς».
¨Έμοιαζαν δυστυχώς να μην αντιλαμβάνονται ότι όταν οι ρόλοι χάνονται, χάνεται και η ουσία.Για αυτούς ακριβώς τους ρόλους και της «Σχέσεις Οικογένειας και Σχολείου» έχουν μιλήσει , τρεις επίτιμοι καθηγητές ψυχολογίας, ο κύριος Δημήτρης Γεώργας και Ηλίας Μπεζεβέγκης του Πανεπιστημίου Αθηνών και η κυρία Άρτεμης Γιώτσα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
«Η γονεική εμπλοκή είναι, εξ’ ορισμού, μέρος της συνεργασίας ανάμεσα στην οικογένεια, τους γονείς και το σχολείο,η συνεργασία αυτή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Γονείς και δάσκαλοι ίσως να μην είναι ακριβώς «φυσικοί αντίπαλοι», όπως θεωρείται από μερικούς.Ωστόσο αρκετές έρευνες δείχνουν ότι τα δυο μέρη αντιμετωπίζουν, όχι σπάνια προβλήματα στις σχέσεις τους. Βεβαίως, η ύπαρξη του παιδιού-μαθητή, που με τις δυο ιδιότητες του «ανήκει» και στις δυο πλευρές, καθιστά κάτι περισσότερο από αναγκαία την μεταξύ τους επικοινωνία, αυτή μπορεί να δημιουργήσει προστριβές, αν δεν τηρηθούν κάποιοι κανόνες και δεν ικανοποιηθούν κάποιες προυποθέσεις. Τέτοιες προϋποθέσεις είναι:
α) Η αναγνώριση και τήρηση των ορίων κάθε πλευράς: ούτε η οικογένεια μπορεί να υποκαταστήσει το σχολείο, ούτε το σχολείο την οικογένεια
β) η συνεργασία μεταξύ τους δεν σημαίνει ότι οι ρόλοι τους δεν είναι διακριτοί.Οι ρόλοι οικογένειας και σχολείου είναι διακριτοί και οι ευθύνες του καθενός ξεκάθαρες.
Η αναγνώριση των ορίων και των διακριτών ρόλων θα έχει ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, οι μεν εκπαιδευτικοί να μην νιώθουν ότι απειλείται η επαγγελματική τους επάρκεια, ορισμένοι δε γονείς να μην νιώθουν αδύναμοι μπροστά στον εκπαιδευτικό, αλλά να αξιοποιούν αυτή την επάρκεια για το καλό του παιδιού.Αυτό, που, τελικά θα πρέπει να ενώνει τις προσπάθειες σχολείου και οικογένειας είναι η συνειδητοποίηση ότι και οι δυο πλευρές έχουν ένα ισχυρό, νόμιμο ενδιαφέρον για την πρόοδο και ευημερία του παιδιού-μαθητή, που θα καταστεί δυνατή από μια αρμονική μεταξύ τους συνεργασία»
Από όσα λοιπόν άκουσα χτες από την Διεύθυνση του 4ου ΓΕΛ Αλίμου στην συνάντηση με τους γονείς,από αυτή την τεκμηριωμένη, ενημερωτική και απόλυτα ουσιώδη συνάντηση, που είχε σχέση α) με την παρουσίαση του προγράμματος των σπουδών Λυκείου β) τον κανονισμό του σχολείου και γ) πληροφορίες σχετικά με τις απουσίες των μαθητών,κράτησα αυτό που για μένα είναι η προσδοκία ενός καλύτερου σχολείου, αυτό που μέχρι σήμερα θεωρούσα ως ψευδαίσθηση και μεταφέρθηκε από την Λυκειάρχη κυρία Χαρίκλεια Πανοπούλου, με απόλυτα σαφή τρόπο.
Τονίζοντας ότι η πρόοδος κάθε μαθητή είναι στο χέρι κάθε μαθητή και η σχολική απόδοση του καθορίζεται από την ουσιαστική δουλειά που κάνει και όχι στα ποσά που δίνει για φροντιστήριο. «Είναι στο χέρι του καθενός παιδιού και επιμένω στο χέρι του καθενός και στην δουλειά που γίνεται και οφείλετε να γίνετε μέσα στις τάξεις με τους καθηγητές μας που είναι εξαιρετικοί.Οι καιροί δεν είναι εύκολοι για όλους μας.Κοιτάμε να προωθήσουμε και το πρόγραμμα διδακτικής στήριξης» Σε αυτό το σημείο και όχι για να υπερασπιστεί την ειδικότητα της ως φιλόλογος τόνισε και την σημασία των πέντε ωρών του μαθήματος των Αρχαίων στο πρόγραμμα, μετά από ερώτηση γονιού «Εκτός από το χρηστικό κομμάτι, μην ξεχνάμε ότι πατάει γερά κανείς σήμερα όταν ξέρει ποιανής αλυσίδας είναι ο κρίκος,γιατί μέσα σε όλο αυτό που ζούμε σήμερα μπορεί κανείς να ανταποκριθεί και να την παλέψει όταν έχει επίγνωση του ποιος είναι και για να το ξέρει αυτό πρέπει να ξέρει από πού έρχεται και ποιες είναι οι ρίζες του… Αυτό λοιπόν το μάθημα έχει κυρίως ηθικό χαρακτήρα, ηθική στόχευση, διαμορφώνει συνειδήσεις και πλάθει ανθρώπους»
Η συνέπεια, η ανάληψη ευθύνης,η συναίσθηση είναι μερικά από τα στοιχεία που σηματοδοτούν το 4Ο Γενικό Λύκειο Αλίμου και την πορεία του. «Ανεξέλεγκτα δεν μπορεί να λειτουργήσει μια ομάδα.Είμαστε εκπαιδευτικοί, είμαστε οι γονείς στην αντίπερα όχθη.Οι γονείς στο σχολείο. Βάζουμε όρια και οι μαθητές γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να τα ξεπεράσουν.Είναι σημαντικό να ξέρουν που βρίσκονται και που πατάνε. Με αυτό τον τρόπο στήνουμε ανθρώπους με γνώση, συναίσθηση, αίσθημα ευθύνης.»
Η αγάπη για τα παιδιά είναι πρωταρχικός στόχος «Είμαι εδώ 20-25 χρόνια από την αρχή της δημιουργίας του Σχολείου.Μαζί με τους συναδέλφους έχουμε στόχο να προαγάγουμε τα παιδιά σαν ανθρώπους, σαν ανθρώπινες υπάρξεις, σαν ηθικές οντότητες»
Αν τελικά το μυστικό της ανατροφής των παιδιών μας έγκειται και στον σεβασμό που δείχνουν ως μαθητές, ας συνειδητοποιήσουμε ότι μόρφωση σημαίνει προσαρμογή της ανθρώπινης ψυχής προς τις μεγάλες αξίες του παρελθόντος.Άλλωστε όπως έλεγε ο Πλάτων «Με κάθε νέο δίδαγμα αποκτάμε και νέο μέσον θεραπείας κατά των δεινών και του χρόνου»και τα διδάγματα αυτή την φορά ήταν πολλά ήταν άραγε και ικανά να μας θεραπεύσουν από τα δεινά μας;
