Της Ζέτας Φλισκανοπούλου
Ο Σπύρος Γραμματικόπουλος ήταν μόλις 4,5 χρονών όταv «κόλλησε» το μικρόβιο του Tae Kwon Do. Στον σύλλογο της Καλαμάτας για πρώτη φορά διαπίστωσε ότι ο δυναμικός χτύπος των ποδιών των αθλητών την διάρκεια του τρεξίματος στο ξύλινο δάπεδο, ήταν αρκετός για να επιλέξει το άθλημα της καρδιάς του.
Από τότε διέγραψε μια σπουδαία αθλητική πορεία ,ως Πανελλήνιος αρχικά και μετέπειτα ως Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Με τα αδέλφια του, που υπήρξαν και εκείνα αθλητές του Tae Kwon Do,είχε πάντα μια ξεχωριστή σχέση δίχως ίχνος ανταγωνισμού.Aκόμα και τώρα, καμαρώνει και εμψυχώνει της Πρωταθλήτρια αδελφή του προπονήτρια του Ολυμπιακού στο Tae Kwon Do Βίκυ Γραμματικοπούλου και χαίρεται με τις επιτυχίες της.
Ως αθλητής και αργότερα προπονητής του αθλητικού Συλλόγου ΓΑΙΑ, ανακάλυψε πόσο πολύ αγαπά τα παιδιά και πόσο πολύ ήθελε να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του. Αυτό τον ώθησε να δημιουργήσει στη Γλυφάδα, την δική του σχολή Tae Kwon Do. Η απόφαση να δημιουργήσει τον Αθλητικό Σύλλογο ΔΙΑΣ ήταν μονόδρομος. Ένα δικό του προσωπικό στοίχημα με απώτερο στόχο να αναδείξει καλούς αθλητές που αξίζει να γίνουν πρωταθλητές.
Δυναμικός, επίμονος, πεισματάρης και εργατικός, ο σπουδαίος αθλητής και καλό παιδί Σπύρος Γραμματικόπουλος μας μιλά για όλα. Την αθλητική οικογένεια του ΓΑΙΑ, την προπονήτρια- «μαμά» του Τζένη Σκεπετάρη, την ιδιαίτερη σχέση και την πολιορκία του στην συναθλήτρια του Σταυρούλα Δασκαλάκη μέχρι να την κατακτήσει και να την παντρευτεί, τον γιό τους και τις προπονητικές του βλέψεις για εκείνον.
Χτυπά με τον κεραυνό του, που αποτελεί το λογότυπο του Αθλητικού Συλλόγου του ΔΙΑΣ και μας μιλά για τους μελλοντικούς του στόχους. «Τόλμησα, γιατί είμαι επίμονος και αποφασιστικός άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το όνομα της σχολής δεν είναι τυχαίο. Ο Δίας δεν ήταν απλά ένας θεός. Ήταν ο πατέρας των θεών. Στην κορυφή!!»
-Γυρίζοντας χρόνια πίσω στην παιδική σου ηλικία. Τι ήταν αυτό που έκανε τον Σπύρο να διαλέξει το Ταε Κβο Ντο για άθλημα;
Ήμουν 4,5 χρόνων που πήγα με τον πατέρα μου στο σύλλογο της Καλαμάτας να ρωτήσουμε για το άθλημα. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε το σύγχρονο μαλακό δάπεδο που γνωρίζουμε και οι προπονήσεις γινόταν σε ξύλινο δάπεδο. Την ώρα που πήγαμε ξεκινούσε προπόνηση το μεγάλο αγωνιστικό τμήμα. Ο ρυθμικός χτύπος των ποδιών στο ξύλινο δάπεδο κατά τη διάρκεια του τρεξίματος εξέπεμπε μία δυναμικότητα. Η προσοχή μου πλέον ήτανε μόνο εκεί, κοιτούσα αποσβολωμένος. Στη συνέχεια τα λακτίσματα των αθλητών ήρθαν να ενισχύσουν την απόφαση που φαίνεται να είχα πάρει από την αρχή. Σήκωσα το κεφάλι μου, κοίταξα τον πατέρα μου και του είπα: “Μου αρέσει”. Οπότε η δυναμικότητα και οι αξιοθαύμαστες τεχνικές νομίζω είναι που με έκαναν να διαλέξω το άθλημα
–H μετάβαση στο αγωνιστικό τμήμα ήταν κάτι που ονειρευόσουν. Τι θυμάσαι έντονα από εκείνη την περίοδο;
Αυτή την μετάβαση δεν πρόλαβα να την συνειδητοποιήσω. Τότε ξεκινούσαμε μέσα στην προπόνηση να κάνουμε αγώνες από μικρή ηλικία. Άλλες εποχές, παιδιά μεγαλωμένα στην επαρχία. Δεν αποτελούσε πρόβλημα αν θα χτυπήσεις αν θα πονέσεις. Έτσι η μετάβαση στο αγωνιστικό τμήμα γινόταν σε ηλικία που δεν καταλάβαινες διαφορά. Μάθαινες λίγο να κλωτσάς, έκανες και αγώνες στην προπόνηση.
– Πανελλήνιος Πρωταθλητής το 2012, εκπροσωπώντας επάξια την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μάντσεστερ. Πίστευες τότε ότι θα διαγράψεις αυτή την αθλητική πορεία;
Πανελλήνιος πρωταθλητής υπήρξα και στο παρελθόν πριν το 2012. Πρώτη φορά το 2003 στην κατηγορία των παίδων. Έκτοτε στους εφήβους το 2006 όπου και εκπροσώπησα την Ελλάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Βιετνάμ, στους άντρες το 2007 όπου και εκπροσώπησα την Ελλάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Κίνα. Εκεί ήταν που νόμιζα πως η αγωνιστική πορεία μου είχε τελειώσει δεν πίστευα πως θα συνεχίσω. Όμως φεύγοντας από την Καλαμάτα για σπουδές στην Αθήνα, βρήκα έναν σύλλογο που με αγκάλιασε. Τέλη του 2010 εντάχθηκα στην αθλητική οικογένεια του ΓΑΙΑ με τη δασκάλα Τζένη Σκεπετάρη. Από το 2011 έως το 2016, εκτός από το 2014 που έσπασα το πόδι μου, δεν μπορούσαμε να λείπουμε από την πολυπόθητη υψηλότερη θέση του βάθρου.
–Tην ίδια περίοδο την τρίτη θέση καταλάμβανε η Σταυρούλα Δασκαλάκη, σύζυγος σου σήμερα. Αυτό το είχες φανταστεί, ότι εννιά χρόνια μετά θα ήσουν παντρεμένος με συναθλήτρια σου και θα ήσασταν γονείς;
Εγώ ναι. Η Σταυρούλα ήταν καλή αθλήτρια, μαθήτρια και εξαιρετικός άνθρωπος. Άξια θαυμασμού από τότε. Είχα πάρει την απόφασή μου για το μέλλον από μικρή ηλικία, τότε που κάναμε μαζί προπόνηση στην Καλαμάτα. Εκείνη δεν γνώριζε κάτι για τα σχέδιά μου. Μπορεί να μην είχα την ανάλογη ανταπόκριση τότε, καθώς φαινόμουν πολύ μικρός, αλλά δεν έμενα στο παρασκήνιο. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Είναι να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου ξεπερνάω και τον εαυτό μου.
– Το μότο του ΓΑΙΑ του αθλητικού συλλόγου που ανήκες ήταν και είναι «Υπάρχουν φίλοι, υπάρχει οικογένεια και μετά υπάρχουν φίλοι που γίνονται οικογένεια». Ποιό αίσθημα σου γεννάει όταν το ακούς;
Μου ξυπνάει κυρίως αναμνήσεις, που επαληθεύουν τα λεγόμενα αυτά. Αναμνήσεις με όλες αυτές τις στιγμές που είναι υπεύθυνες στο να γίνει ο φίλος, οικογένεια. Τέτοιες στιγμές προσφέρει άπλετες ο αθλητισμός.
–Eίσαστε μια μεγάλη παρέα συναθλητών, τρομερά δεμένοι και αγαπημένοι. Εκτός από την αγάπη για το Τάε Κβο Ντο και την αθλητική σας πορεία, τι άλλο σας δένει;
Όταν δένεσαι με έναν άνθρωπο πολύ, δημιουργούνται όλο και περισσότερα κοινά ενδιαφέροντα. Ενώ στην αρχή ο μόνος δεσμός ήτανε το κοινό άθλημα, στη συνέχεια δημιουργήθηκαν πάρα πολλές ίδιες επιθυμίες για άλλες δραστηριότητες, διασκέδαση ακόμα και άλλα αθλήματα.
–H αθλητική σου « μαμά»Head Coach Τζένη Σκεπετάρη, αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στην ζωή σου;
Είναι ο άνθρωπος που αναζωπύρωσε το πάθος μου για το taekwondo. Είναι ο άνθρωπος που δεν με άφησε με μία μέτρια αθλητική πορεία, με τράβηξε από το χέρι για να την μεγαλώσουμε κι άλλο. Είναι ο άνθρωπος που βάζοντας με να εργαστώ στο ΓΑΙΑ, μου έδειξε μία άλλη πλευρά του αθλήματος που μπορείς να αγαπήσεις. Πλέον ως προπονητής λατρεύω να μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις μου και με ικανοποιεί αφάνταστα η πρόοδος σε αθλητές που προπονώ.
-Σε παλαιότερη συνέντευξη μαζί της, μου είχε πει: « οι αθλητές μου είναι απλά πολύ «εργατικά παιδιά». Πιστεύεις ότι η σκληρή δουλειά ήταν ένας από τους λόγους που σε έκανε να ξεχωρίσεις;
Προφανώς δεν μιλούσε για μένα. Μπορώ να κάνω κάτι χωρίς να νιώθω κούραση, αν μου αρέσει. Από την άλλη νιώθω εξαντλημένος για να κάνω κάτι το οποίο δεν με εξιτάρει. Επομένως σε κάποια μέρη της προπόνησης δεν έδειχνα τον απαραίτητο ζήλο. Για παράδειγμα μπορώ να παίζω ασταμάτητα αγώνες αλλά απεχθάνομαι το απλό τρέξιμο, εκτός αν υπάρχει κάποιος να ανταγωνιστώ. Νομίζω ότι το πάθος μου και η ανταγωνιστικότητα μου είναι που με έκαναν να θέλω να είμαι καλύτερος, ενώ με βοήθησαν να το καταφέρω και να ξεχωρίσω η καλή ψυχολογία που είχα κατά τη διάρκεια των αγώνων και η σωστή σκέψη με την ευρηματικότητα. Καθώς στους αγώνες taekwondo δεν αρκεί μόνο να έχεις καλά αθλητικά προσόντα, πρέπει να μπορείς να διαβάζεις τις κινήσεις του αντιπάλου ώστε να αντιδράς ανάλογα..
– Μια και μιλάμε για σχέσεις ζωής.H αδελφή σου Βασιλική Γραμματικοπούλου είναι Πρωταθλήτρια Ελλάδος, πρωταθλήτρια Ευρώπης και προπονήτρια του τμήματος Ταε Κβο Ντο του Ολυμπιακού. Υπήρξε ποτέ ανταγωνισμός για διακρίσεις μεταξύ σας;
Όχι δυστυχώς. Ίσως να ήταν ένας λόγος να μου δώσει παραπάνω ώθηση και να προσπαθήσω κι άλλο, καθώς είναι μισό βήμα πιο μπροστά. Με κανένα από τα αδέρφια μου δεν είχαμε ανταγωνισμό. Έχω άλλα δύο αδέρφια εκτός από τη Βίκυ που είχαν ασχοληθεί και αυτά με το taekwondo. Σταμάτησαν όμως νωρίτερα. Χαιρόμασταν πάντα με τις νίκες του άλλου. Θυμάμαι με τη Βίκυ, που συνεχίσαμε τους αγώνες σχετικά μέχρι πρόσφατα, πως είχα άγχος όταν έπαιζε εκείνη και όχι όταν έπαιζα εγώ. Στενοχωριόμασταν πιο πολύ με την ήττα του άλλου πάρε με τη δική μας. Πάντως της υπόσχομαι περισσότερο προπονητικό ανταγωνισμό.
-Σεβασμός, ευγένεια, μετριοφροσύνη και αυτοκυριαρχία αυτά ήταν στοιχεία που σε οδήγησαν ως αθλητή να έχεις συγκέντρωση, επιμονή και υπομονή;
Και τα τέσσερα αυτά στοιχεία καλλιεργούνται μέσα από το taekwondo. Αν θες να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο πρέπει να τα κατέχεις σε μεγάλο βαθμό. Αυτά με τη σειρά τους σε οδηγούν στο να αποκτήσεις επιμονή, συγκέντρωση και υπομονή. Τα οποία δεν είναι απαραίτητα μόνο στον αθλητισμό αλλά γενικότερα στη ζωή. Όπως για παράδειγμα εγώ, επέμεινα στο στόχο μου, έκανα υπομονή καρτερικά και ήμουν συγκεντρωμένος καθόλα τη διάρκεια, μέχρι την κατάλληλη στιγμή που άφησα τη Σταυρούλα να δει ποιος είναι ο καλύτερος για αυτήν.
-Τελικά αποδείχτηκε ότι ήσουν ιδανική επιλογή. Παντρεμένοι και με παιδί. Mέσα σ΄ αυτό το προσωπικό και αθλητικό ταξίδι, πώς φαντάζεσαι τον γιό σου σε λίγα χρόνια; Mε στολή Ταε Κβο Ντο να προπονείται από σένα και την Σταυρούλα;
Τι εννοείτε σε λίγα χρόνια; Είναι 15 μηνών έχουμε ήδη ξεκινήσει προπονήσεις. Απλά δεν βρίσκουμε στολή στο νούμερο του. Νομίζω είναι αναπόφευκτο να μην ασχοληθεί έστω και λίγο με το taekwondo, με τόσες εικόνες και ερεθίσματα που έχει.
Δεν θα τον πιέσω όμως. Θέλω να αγαπάει αυτό που θα κάνει. Άμα μοιάζει ο χαρακτήρας του λίγο στον πατέρα του, γιατί στα εξωτερικά χαρακτηριστικά υπάρχει μόνο η μαμά, δεν θα προσπαθεί για κάτι που δεν το αγαπάει. Θα δοκιμάσει και άλλα αθλήματα. Όποιο διαλέξει.
-Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση σου από το αθλητικό επίπεδο σε προπονητικό;
Εύκολο ήταν να πάω στο προπονητικό επίπεδο. Βρήκα ένα λόγο να αγαπάω το άθλημα παραπάνω. Το δύσκολο ήταν να αφήσω το αθλητικό επίπεδο. Μου λείπουν οι αγώνες ακόμα και τώρα μετά από 5 χρόνια. Υπάρχουν πρωταθλήματα για βετεράνους. Ηλικιακά δεν έχω δικαίωμα συμμετοχής ακόμα αλλά είμαι συγκεντρωμένος στο στόχο και υπομένω.
-Σε μια δύσκολη περίοδο λόγω συνθηκών covid 19 αποφάσισες να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα, να δημιουργήσεις στη Γλυφάδα μια σχολή Τάε Κβο Ντο. Αισιοδοξία της νιότης, τόλμη ή απέραντη αγάπη για το άθλημα έτοιμος να την μοιραστείς;
Πάντα ήμουν αισιόδοξος για ότι έκανα. Δεν θα το έπαιρνα απόφαση διαφορετικά. Τόλμησα γιατί όπως προείπα είμαι επίμονος και αποφασιστικός. Θα το παλέψω για να το καταφέρω. Σαν αθλητής δεν δέχομαι να χάσω. Όλα αυτά βέβαια τροφοδοτούνται από την απέραντη αγάπη μου για το άθλημα και την επιθυμία να μοιραστώ τις γνώσεις μου. Επομένως και οι τρεις λόγοι είναι υπαίτιοι.
-Πιστεύεις ότι οι ανοιχτοί ορίζοντες αντίληψης και προσήλωσης σε επιθυμίες και ιδανικά σε έφεραν σ’ αυτό τον δρόμο;
Σίγουρα έπαιξαν το ρόλο τους. Αρχικά οι σπουδές μου δεν είχαν σχέση με το αντικείμενο του αθλητισμού ήταν στον οικονομικό τομέα. Η βασική επιθυμία μου ήταν να έχω ένα ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον. Να χαίρομαι να δουλεύω. Στην πορεία λοιπόν ανακάλυψα την αγάπη μου για τα παιδιά. Περνάω φανταστικά μαζί τους. Συνδυάζοντας τις δύο αυτές αγάπες μου, για τον αθλητισμό και για τα παιδιά, η δημιουργία της σχολής Δίας ήταν μονόδρομος.
– Eπέλεξες το όνομα ΔΙΑΣ για την σχολή Ταε Κβο Ντο. Ο Δίας υπήρξε θεός του νόμου, της τάξης, της δικαιοσύνης, της φιλοξενίας, αυτά ήταν χαρακτηριστικά που σε οδήγησαν στην επιλογή ονόματος της σχολής ή πίσω από αυτό κρύβεται κάποια εντελώς διαφορετική ιστορία;
Μου αρέσει η δικαιοσύνη. Θέλω όλα να είναι δίκαια για όλους. Όμως οι βασικοί λόγοι επιλογής ονόματος είναι δύο άλλοι. Ο Δίας δεν ήταν απλά ένας θεός. Ήταν ο πατέρας των θεών. Ήταν στην κορυφή αυτός είναι ο ένας λόγος και ο νοών νοείτω. Ο άλλος λόγος είναι πως μου άρεσε σαν λογότυπο ο κεραυνός. Δυναμικός μεν, σχηματισμένος με παιδικό ύφος δε. Θέλω όταν θα το αντικρίζει ένα παιδί να του αρέσει αυτό που βλέπει όπως όταν βλέπει κάποιο κινούμενο σχέδιο, χωρίς να χάνει τη σοβαρότητα του. Βάζω συχνά μπροστά τα θέλω των παιδιών. Σκέφτομαι συχνά σαν παιδί. Μπορεί να σας το επιβεβαιώσει αυτό και η Σταυρούλα.
-Ποιοι είναι οι άλλοι συνοδοιπόροι προπονητές σε αυτό το εγχείρημα σου;
Προς το παρόν είμαι μοναχικός καβαλάρης. Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην έχω τη στήριξη της Σταυρούλας σε διάφορα διαδικαστικά θέματα και ιδέες καθώς και της οικογένειάς μου και φίλων σε ότι και αν χρειαστώ, και νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και συγκίνηση για αυτό. Προπονητικά όμως δεν έχω κάποιον συνοδοιπόρο.
-Παραμένεις το παιδί της καρδιάς της Τζένης Σκεπετάρη, πόσο σε στήριξε σ’ αυτή την απόφαση σου;
Σαν αθλητική μαμά δεν θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά από μία κανονική μαμά. Ήθελε το καλύτερο για το παιδί της και πίστευε πως δεν ήταν η κατάλληλη περίοδος. Θυμάμαι έντονα τα λόγια της: “Μην το κάνεις φέτος”. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να καταλάβει ότι το έχω πάρει απόφαση. Αν έκανα πίσω θα ήταν σαν μία μικρή ήττα, και δεν θέλω να χάνω. Εκεί ήταν που ήρθε εν τέλει στη σχολή για να την δει και να μου πει τις συμβουλές της για την λειτουργικότερη διαμόρφωση του χώρου και το πιο ομαλό ξεκίνημα. Πλέον έχει έρθει ήδη με το σύλλογο Γαία και τους αθλητές της για κοινή προπόνηση.
-Επιστροφή στη σχολή Τάε Κβο Ντο ΔIAΣ, πιστεύεις ότι το συγκεκριμένο άθλημα θα βοηθήσει τα παιδιά να διαχειριστούν το άγχος και τον θυμό τους δεδομένο των συνθηκών και να τον εξωτερικεύσουν στην προπόνηση με υγιή τρόπο;
Γενικά ο αθλητισμός βοηθά στην καταπολέμηση του άγχους. Είναι η στιγμή που τα ξεχνάς όλα και αφοσιώνεσαι στο άθλημα σου. Πιο ειδικά στα μαχητικά αθλήματα έχεις την δυνατότητα να εξωτερικεύσεις τον θυμό που σου δημιουργούν τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ακόμα και τα παιδιά αυτήν την εποχή έχουν πίεση λόγω των μαθημάτων και περιορισμένου ελεύθερου χρόνου. Είναι μία πολύ καλή διέξοδος το taekwondo για να αποφορτιστείς από τις εντάσεις. Είναι μαγικό το πώς φεύγεις κουρασμένος από την προπόνηση αλλά πιο ανάλαφρος και ήρεμος.
-Πόσο σημαντικό είναι να χτίσεις την αυτοπεποίθηση των αθλητών σου;
Είναι δύσκολο να δείξεις σε κάποιον την αξία που εσύ βλέπεις σε αυτόν, ενώ ο ίδιος πιστεύει πως δεν υπάρχει. Είναι από τις βασικές μου προτεραιότητες και έχω κάνει πολλές προσπάθειες για να βρω τον τρόπο να το καταφέρνω. Αν δεν το πετύχω όμως δεν θα πιστέψουν ποτέ οι αθλητές μου ότι μπορούν. Και είναι ανασταλτικό αυτό για την επιτυχία τους. Το σημαντικότερο όμως είναι όταν η έλλειψη αυτοπεποίθησης παίρνει διαστάσεις και εκτός αθλητισμού. Γιατί συχνά οι αθλητικές μας προσπάθειες είναι μία μικρογραφία των προσπαθειών της καθημερινής μας ζωής.
-Στόχος σου είναι να αναδείξεις καλούς αθλητές ή να βγάλεις πρωταθλητές;
Αν βγάλεις πρωταθλητές χωρίς να αναδείξεις καλούς αθλητές η ικανοποίηση είναι μισή. Το ίδιο ισχύει και για το αντίθετο. Όμως αν με ρωτήσετε προτιμώ να αναδείξω καλούς αθλητές που άξιζαν να γίνουν πρωταθλητές αλλά δεν τα κατάφεραν, παρά να βγάλω πρωταθλητές που δεν το άξιζαν. Με λίγα λόγια είναι προτιμότερο να σε θαυμάζουν σαν καλό αθλητή, παρά να απορούν πώς στέφθηκες πρωταθλητής.
-Ενώ είσαι αυστηρός, γιατί νομίζεις ότι οι αθλητές σου σε λάτρεψαν;
Νομίζω περισσότερο γιατί τους λάτρεψα εγώ πρώτος. Βρίσκω ένα λόγο για τον καθένα ξεχωριστά που είναι άξιος θαυμασμού και αξιολάτρευτος. Εξάλλου κατά βάθος μέσα τους ξέρουν πως δικαίως ήμουν αυστηρός, και τις ώρες που επιτρεπόταν ήμουν εξίσου εύχαρος.
-Τελικά το Ταε Κβο Ντο είναι πάθος και μεράκι;
Πάθος είναι σίγουρα. Και μεράκι επίσης. Πιο μικρός το χαρακτήριζα ως μικρόβιο, που αν το κολλήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αποβάλλεις.
