Τέλος διακοπών… μύρισε την καμένη γη και σκούπισε τα αποκαΐδια μιας ζωής
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
Επιστρέφεις από το πληγωμένο Μαυροβούνι, ένα από τα χωριά που μετρούν τις πληγές τους από τις πυρκαγιές, μαζί με την Πελοπόννησο, την Λακωνία, την Ηλεία, την Β. Εύβοια, τα Βίλια, την Βαρυμπόμπη.
Τέλος Αυγούστου, ένας Αύγουστος που δεν χτύπησε κανενός την πόρτα ξένοιαστα και που δεν θύμιζε τίποτα από παλαιότερες καλοκαιρινές διακοπές χαλάρωσης, διασκέδασης, έμπνευσης και ανεμελιάς. Μύρισες την κάπνα από τις πυρκαγιές, σκούπισες τα αποκαΐδια της φωτιάς, αφουγκράστηκες την ανησυχία και την θλίψη στα μάτια των παιδιών σου.
Απολογισμός που δεν έγινε… σκόρπιες συγνώμες και δηλώσεις για κλιματική αλλαγή που τώρα θυμηθήκαμε, ιεράρχηση δράσεων και ανάλυση κινδύνου που δεν πραγματοποιήθηκε, πεπαλαιωμένα επιχειρησιακά σχέδια που απέτυχαν σ΄ ένα κρατικό μηχανισμό που κινήθηκε αλλά και κοιμήθηκε κατά περίσταση. Κανένα επικοινωνιακό παιχνίδι δεν θα σταματήσει τον πόνο και κανένα βραβείο δεν θα πάρει κανείς πολιτικός σε όποια παράταξη και αν ανήκει, από τους ανθρώπους που είδαν να καίγονται τα σπίτια τους, να καταστρέφεται η ζωή, οι μνήμες και το μέλλον τους.
Δεν τους αφήσατε τίποτα. Ζωγραφισμένος πόνος, θλίψη, απογοήτευση και αβεβαιότητα. Τους στερήσατε τα πάντα. Κοιτώ τους 75 χρόνους φίλους του πατέρα μου να κλαίνε για τα καμένα σπίτια τους και όλους αυτούς που τους χτυπάνε φιλικά την πλάτη, λέγοντας: «τα σπίτια φτιάχνονται».
Τα σπίτια τους δεν φτιάχνονται και το ξέρουν… «δεν περιμένουμε από πολιτικούς, από ανθρώπους που δεν δούλεψαν, που δεν κόπιασαν ποτέ να αποκτήσουν κάτι, που δεν στερήθηκαν τίποτα και που δεν πάλεψαν για να δημιουργήσουν, να καταλάβουν. Δεν έχουμε τα χρήματα, τον χρόνο, τις αντοχές και την αισιοδοξία να παλέψουμε».
Ο βίος αυτών των ανθρώπων ταυτίζεται με την ζωή και το βιός τους. Κανένα πρωθυπουργικό διάγγελμα ανείπωτης θλίψης , με κρυμμένη αυταρέσκεια… «όλα τα κάναμε καλά, δεν θρηνήσαμε θύματα» και καμία δήλωση από κυβερνητικούς παρατρεχάμενους, δεν θα κάνουν αυτούς τους ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα. Βαρέθηκα να ακούω μετά από 1.200.000 στρέμματα καμένης γης και πάνω στις πλάτες και τον πόνο αυτών των ανθρώπων, ότι θα δουν οι κυβερνώντες εκ των υστέρων, «τι έμαθαν από την κρίση και τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα», για να βελτιώσουν τις εσωτερικές τους διαδικασίες και να γίνουν καλύτεροι στην πρόληψη και στην προετοιμασία.
Είναι γελοίο να ακούς τον Πρωθυπουργό αυτής της χώρας, στην συνάντηση του με τον επίτροπο της διαχείρισης κρίσεων, να λέει: «πιστεύω ότι αντλήσαμε πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες από τον μηχανισμό resc Eu για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε το επίπεδο συντονισμού», όταν είμαστε με βάση τα στοιχεία του EFFIS (European Forest Fire International System) πρώτη στη Μεσόγειο, σε καμένη γη. Μέχρι της 12 Αυγούστου, είχαν καταγραφεί 58 δασικές πυρκαγιές, οι οποίες έκαψαν συνολική έκταση 1.161.650 στρέμματα γης.
Όσο σοβαρά κλιματικά σοκ θα απειλούν με πισωγύρισμα δεκαετίες προόδου και ανείπωτη φτώχεια, κάποιοι οφείλουν να καταλάβουν ότι «εάν επιλέγουμε τις προτεραιότητες βάσει της αποτίμησης για τον αντίκτυπο των φυσικών καταστροφών στην ευμάρεια, θα είμαστε σε θέση όχι να δαπανούμε πιο αποτελεσματικά, αλλά να βοηθούμε τους φτωχότερους».
Καμένη γη. Δάση, σπίτια, καλλιέργειες, κτηνοτροφικές μονάδες, ζώα, περιουσίες που χάθηκαν και άνθρωποι που καλούνται να ζήσουν δίχως τόπο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό πια αλλά και δημογραφικό. Στην Β. Εύβοια τα χωριά ερήμωσαν, τα εργοστάσια της ρητίνης δεν υπάρχουν πια και 3.000 άνθρωποι θα πεινάσουν. Από τους 1.200 ρητινοκαλλιεργητές, οι 550 οικογένειες καταστράφηκαν ολοσχερώς. Μετρούν 4.000 ανέργους και φωνάζουν με όση δύναμη τους έμεινε: « Η Εύβοια πέθανε και μαζί και εμείς… μας πέταξαν έξω από το δάσος. Το χάσαμε και μαζί το κεφάλαιο μας»
Βασίλη, Προκόπη, Βαγγέλη, Χρήστο και όλοι εσείς που κοιτάτε τα αποκαΐδια, τους κόπους μιας ζωής και κλαίτε, έχετε δίκιο «πολιτική ευθιξία, ευαισθησία και αξιοπρέπεια κάποιοι ως όφειλαν δεν έχουν και ούτε θα αποκτήσουν».
Μέτρο της αξίας είναι η τιμή! Ευθύνη, ενοχή, παραίτηση, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει σε μια πολιτεία, που η ηθική της επιτάσσει να προσπαθήσει να αλλάξει στην κοινωνία τα ήθη και τον τρόπο σκέψης της.
Βασίλη, Προκόπη, Βαγγέλη, Χρήστο που φιλοξενήστε στους γονείς μου και όλοι εσείς που κοιτάτε τα αποκαΐδια μιας ζωής και κλαίτε, έχετε δίκιο. Κάποιοι οφείλουν να σας κοιτάξουν στα μάτια και να σας πουν γιατί δεν έδωσαν προτεραιότητα στον τόπο, στα σπίτια, στις ζωές σας, υποτιμώντας σας. Γιατί; Γιατί αποφάσισαν να «σκοτώσουν» της γης σας το ποίημα;
«Μη μου σκοτώσετε το νερό.
Μη μου σκοτώσετε τα δέντρα.
Μη μου ξεσκίστε αυτές τις θείες σελίδες
που τις γράψανε τ’ ασύλληπτο φως
κι ο ασύλληπτος χρόνος
κι όπου σταθώ με περιβάλλουν.
Μη μου σκοτώσετε της γης το ποίημα!…
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας το άστρο: «Αγάπη».
Επιστρατέψετε την αιωνιότητα,
ανάβοντας ψηλότερα απ’ όλα,
πάνω απ’ το έτοιμο βάραθρο,
το άστρο: «Ανθρώπινο μέτωπο!».
Σας παρακαλούμε:
Αφήστε μας τα πράγματα.
Μη μας τα καίτε.
Αφήστε τα έντομα να βρίσκουνε τ’ άνθη τους»(Νικηφόρος Βρεττάκος)
