Της Ζέτας Φλισκανοπούλου
Τι μας έλειψε ή τι μας λείπει τελικά; Μήπως η ελευθερία να εκφράσουμε αυθεντικά τα συναισθήματα και τις ιδέες μας; Για να παραφράσω τα λόγια του ρομαντικού ζωγράφου Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ ,«το συναίσθημα ήταν ο νόμος μας». ΄Ετσι μεγαλώσαμε, έτσι το θέλαμε, έτσι επιβιώσαμε. Με την «αυθόρμητη υπερχείλιση ισχυρών συναισθημάτων», αυτών που τώρα αναπολούμε.
Ο Φρίντριχ υποστήριζε πως κάποιος πρέπει να κλείσει τα «φυσικά» του μάτια και να δει με τα μάτια της ψυχής του την αλήθεια. Οδοιπόροι και θεατές του σκοτεινού-ομιχλώδους τοπίου με το φως στο βάθος να είναι πάντα εκεί. Έχουμε άραγε πια το συναισθηματικό κίνητρο για να βρούμε τους αρμονικούς τρόπους έκφρασης ή τελικά μείναμε μόνο στην δημιουργία αναζήτησης αυτών;
Το ανήσυχο πνεύμα μας, επιζητούσε πάντα και είχε την λαχτάρα για το απεριόριστο και το απροσδιόριστο, για αέναη κίνηση και αλλαγή, αναζήτηση μέσων έκφρασης όχι σαν μια παθιασμένη προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης, αλλά σαν μια συνεχή αναζήτηση τρόπου έκφρασης.
Η χαρακτηριστική προσωπική φωνή μας, ήμασταν εμείς, ξεκομμένοι απ΄όλους και απ΄όλα. Το δικό μας ρομαντικό «παραμύθι» περιπέτειας της ζωής είχε πάντα αφοσίωση και τιμή. Δεν ξέρω αν αναζητούσαμε τον ρομαντισμό στο Σαίξπηρ, στο Θερβάντες, στην Ιταλική ποίηση, στον ιπποτισμό της αγάπης και του μύθου. Η διαίσθηση, τα συναισθήματα, οι συγκινήσεις και το πάθος ,η αγάπη για την φυσική ζωή και η λαχτάρα για την ελευθερία ήταν τρόπος ζωής μας.
Κινητοποιούσαμε τα μύχια της ψυχής μας για να ζήσουμε την επαναστατική έξαρση απέναντι σε κάθε νόρμα. Σε πείσμα των καιρών και σε πείσμα όλων, κάποιοι από εμάς τους λίγους, επιμένουμε ότι ο ρομαντισμός παραμένει, υπάρχει για να μας υπηρετήσει. Ονειροπόλοι, αντικομφορμιστές, δεν χωράμε σε αυστηρά τετράγωνα κουτάκια και στεγανά. Ποτέ δεν χωρέσαμε.
Οδοιπόροι της ίδιας της ζωής, ήρεμα και συνάμα επιβλητικά ατενίζουμε τον ορίζοντα της ζωής που εμείς θέλουμε να ζήσουμε, χωρίς να ξεχνάμε την ασημαντότητα της ανθρώπινης φύσης, υπόστασης και παρουσίας μπροστά στο μεγαλείο του θείου.
Ο “οδοιπόρος επάνω από τη θάλασσα της ομίχλης” Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ
