«UNFA(Ι)RY TALES» THΣ UNICEF
KAΠΟΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ…
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Ήμασταν πολύ φοβισμένες, κρυβόμασταν στο σαλόνι.Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, οι δρόμοι ήταν καλυμμένοι με αίμα.Αναγκαστήκαμε να μπούμε στις φουσκωτές βάρκες.Φοβόμασταν μήπως πνιγούμε, άνθρωποι ούρλιαζαν και έκλαιγαν.Όταν βγήκαμε στην στεριά, έπρεπε να περπατήσουμε τόσο μακριά.Πηγαίναμε για ύπνο πεινασμένες.Ξυπνούσαμε πεινασμένες.Είχα εφιάλτες και έκλαιγα.Ξυπνούσα και το μαξιλάρι μου ήταν μούσκεμα από τα δάκρυα.Νιώθω τόσο λυπημένη, γιατί η ζωή είναι τόσο σκληρή;» Ιvine 14χρονη Σύρια
Η αφήγηση της 14χρονης Ivine δεν αφήνει περιθώρια για λάθος συμπεράσματα.Η Ιvine είναι ένα από τα 65εκ. παιδιά που είναι παγκοσμίως πρόσφυγες και έχουν δραπετεύσει από τις συρράξεις, την φτώχια και ακραίες καιρικές συνθήκες. Ναι, κάποιες ιστορίες είναι τόσο σκληρές που δεν είναι για παιδιά και όμως τις έζησαν παιδιά.
Στις 26 Μαρτίου στην Ν.Υόρκη παρουσιάστηκε μια σειρά από ταινίες κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Unfairy tales» (Άδικα παραμύθια),μια πρωτοβουλία της Unicef στο πλαίσιο της καμπάνιας «Act of Humanity».Περιλαμβάνονται 3 ταινίες, αληθινές ιστορίες παιδιών που αναγκάστηκαν μέσα από την φρίκη του πολέμου να εγκαταλείψουν την χώρα τους.Μια από τις ιστορίες είναι και αυτή της Ivin με τίτλο : «H Ivin και το μαξιλάρι».Οι άλλες δύο είναι της Μalak με τίτλο: « Η Μalak και η βάρκα», που περιγράφει το ταξίδι της μικρούλας με την βάρκα που βούλιαξε και του Mustafa που αναρωτιέται: « είμαι μόνος, ποιος έμεινε πλέον να γίνει φίλος μου ;»
Οι συγκλονιστικές ιστορίες τους έγιναν σενάριο παραμυθιών και κινουμένων σχεδίων, με στόχο να κυκλοφορήσουν σε ολόκληρο τον κόσμο και να ευαισθητοποιήσουν.Οι εκτελεστικοί δημιουργοί, διευθυντές της διαφημιστικής εταιρίας 180LAγια την σύλληψη και την προώθηση της σειράς βαθιά σοκαρισμένοι τονίζουν : « Οι ταινίες της σειράς «unfairy tales» απεικονίζουν, με σπαρακτικές λεπτομέρειες, τι πραγματικά σημαίνει για ένα παιδί να βιώνει αυτή την κατάσταση, δείχνοντας πως αυτές οι ιστορίες δεν είναι για παιδιά». Την ίδια στιγμή η επικεφαλής επικοινωνίας της Unicef Παλόμα Εσκουδέρο, προσπαθεί να δώσει μια νότα αισιοδοξίας στο πληγωμένο ταξίδι αυτών των παιδιών «Όταν τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών φτάνουν στον προορισμό τους, είναι η αρχή ενός άλλου ταξιδιού, όχι το τέλος του δρόμου»
Η προστασία αυτών των παιδιών πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα, «κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να ζητήσει διεθνή προστασία, ένα δικαίωμα που πρέπει να γίνει σεβαστό.Κάθε αίτηση ασύλου που έχει υποβληθεί από παιδί θα πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά,καθώς τα κριτήρια που αναγκάζουν τα παιδιά να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους είναι ευρύτερα από ότι για τους ενήλικες»
Κατά την διάρκεια των τελευταίων 5 ετών η Unicef και η Συριακή Αραβική Ερυθρά Ημισέληνος, έχει προσεγγίσει πάνω από 10 εκ. ανθρώπους, κυρίως παιδιά, με υπηρεσίες παροχής νερού, υγείας, διατροφής, εκπαίδευσης και συμβουλευτικής υποστήριξης.Υπάρχουν όμως πάνω από 8εκ. παιδιά που χρειάζονται βοήθεια,6εκ.στο εσωτερικό της Συρίας και πάνω από 2εκ.σε γειτονικές χώρες.
Μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία με μια πράξη ανθρωπιάς. Ο Γεν.Διευθυντής της Unicef Eλλάδας κ.Ηλίας Λυμπέρης προτρέπει: «Χρησιμοποιήστε το «act of humanity» για να μοιραστείτε την ιστορία αυτών των παιδιών».Οφείλουμε να γνωρίζουμε τι τους συνέβη, οφείλουμε να τα βοηθήσουμε.Τα νούμερα πονάνε αλλά λένε αλήθειες : 87 εκ.παιδιά κάτω των 7 χρονών δεν έχουν γνωρίσει τίποτα πέρα από τον πόλεμο.Αυτές οι εικόνες δυστυχώς θα καθορίσουν στον μέλλον την υγεία τους, τα συναισθήματα, την ευεξία και την ικανότητα μάθησης τους.
«Άδικα παραμύθια» με ιστορίες ζωής παιδιών που δεν θα έπρεπε να τις έχουν ζήσει, γιατί οι ιστορίες αυτές όπως απλά λέει και το τέλος κάθε ταινίας κινουμένων σχεδίων «Δεν είναι ασυνήθιστες, αλλά δεν είναι για παιδιά!!»
