O ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΝΑΔΩΝ…15.000 ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ
«Ξέρω που είσαι …δεν ξέρω πώς να σε βρω για να σε σώσω»
Γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου
«Πάντα ονειρευόμουν τέρατα και μαύρη άβυσσο.Απλά το καλύτερο όνειρο που είχα ήταν ότι ήμουν σούπερ ήρωας που βοηθούσε τον κόσμο.Εύχομαι να μην ονειρεύομαι αυτά τα τέρατα και τις μαύρες καταιγίδες» Jafaar 9 ετών
Ο 9χρονος jafaar,η 8 χρονη Άγιας που την μια μέρα κρατούσε την σχολική της τσάντα και την επόμενη ανασύρθηκε από τα ερείπια του βομβαρδισμένου σπιτιού της με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια της, είναι μόνο δύο από τα παιδιά που έχουν ζήσει την φρίκη του πολέμου,που μέσα στα ενήλικα πρόσωπα τους βρίσκεται ένα παιδικό κορμί, ακρωτηριασμένο ψυχικά και σωματικά.Ο κίνδυνος θα είναι πάντα βαθιά ριζωμένος μέσα τους και ο φόβος του θανάτου θα καραδοκεί.Σε κάθε γραμμή ψωμιού, σε κάθε σχολείο, σε κάθε βομβαρδισμένη γειτονιά, τα παιδιά σκοτώνονται από ελεύθερους σκοπευτές.Από ανθρώπους που επέλεξαν να αφανίσουν μια ολόκληρη γενιά.
«Δυο χούφτες νύχτα στα μάτια κι ένα κάτασπρο γιασεμάκι στο ριζαύτι της ψυχούλας του».Ένα κορμάκι παιδικό, μια ψυχούλα στη αγκαλιά των κυμάτων.Δυο χεράκια, που λίγες ώρες πριν, κρατούσαν τα χέρια της 27χρονης μητέρας τους, Ρεχάν και ένιωθαν τόση ζεστασιά και ασφάλεια. Ο 3χρονος Αιλάν και ο 5χρονος Γκάλιπ έχασαν τις μικρές ζωές τους μετά το ναυάγιο του πλεούμενου από το Μπόντρουμ προς την Κω. Μαζί τους ταξίδεψε και η μαμά τους και ας φοβόταν τόσο πολύ αυτό το ταξίδι. Ο μπαμπάς τους Αμπντουλά θυμάται με λεπτομέρειες που δεν σου αφήνουν αέρα στα πνευμόνια, τις σκηνές του τραγικού ναυαγίου «Το σκοτάδι είχε καλύψει τα πάντα και όλος ο κόσμος φώναζε.Κρατούσα το χέρι της γυναίκας μου, όμως τα παιδιά μου γλίστρησαν από τα χέρια».Έτσι απλά εκείνο το βράδι η ζωή τους γλίστρισε από τα χέρια και μαζί το όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Από την Κουρδική πόλη Κομπάνι έκαναν αγώνα να διαφύγουν μια και ήταν πολιορκημένοι από την Τζιχαντιστική οργάνωση Ισλαμικό κράτος,έδωσαν μάχη προκειμένου να καταφέρουν να φτάσουν στον Καναδά όπου είχαν εγκατασταθεί ήδη συγγενείς τους.Αποφάσισαν να ταξιδέψουν παράνομα γιατί απορρίφθηκε η βίζα εξόδου τους από την Τουρκία. Το ταξίδι μοιραίο και ο Αμπντουλά μπόρεσε να πει στην αδελφή του στον Καναδά μόνο μια πρόταση σκληρή και απάνθρωπη για τους δήθεν πολιτισμένους Ευρωπαίους «Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι νεκρά»
Από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος στην Συρία έχει προκαλέσει τον θάνατο 300.000 και πλέον ανθρώπων, ανάμεσα τους 15.099 παιδιά ανακοινώνει το Συριακό παρατηρητήριο των ανθρώπινων δικαιωμάτων.Περισσότερο από 600 άμαχοι μεταξύ αυτών 147 παιδιά έχουν σκοτωθεί από τις 18 Φεβρουαρίου που ξεκίνησαν οι νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις με τις κυβερνητικές δυνάμεις και τους συμμάχους να έχουν εντατικοποιήσει τις αεροπορικές επιδρομές και οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί σε χωριά προπύργια των ανταρτών να στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές. Η Συρία στο σύνολο της κατεδαφίζεται σταδιακά ενώ οι άμαχοι και οι νεκροί αυξάνονται κάθε μέρα, με τις εικόνες των νεκρών και των σοβαρά τραυματισμένων παιδιών να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Unicef περισσότερο από 86,7 εκατομμύρια παιδιά έχουν περάσει την ζωή τους σε ζώνες συγκρούσεων.Παιδιά που γεννήθηκαν στον πόλεμο και νομίζουν ότι αυτή είναι η συνέχεια της ζωής.Παιδιά της Συρίας που πέρσι με την βοήθεια ακτιβιστών είπαν αλήθειες με τόσο απλά λόγια «ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συμβάλλουν στην εξάπλωση του pokemon go αποφασίσαμε να δημοσιοποιήσουμε εικόνες που δείχνουν πως χάνονται τα παιδιά στον πόλεμο της Συρίας».
Παιδιά που κρατώντας μια ζωγραφιά pokemon φώναξαν «Είμαι εδώ, έλα να με σώσεις».¨Όλα αυτά σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσουν τους ηλίθιους του Δυτικού κόσμου που κυνηγούσαν pokemon ανίκανοι να κοιτάξουν πιο μακριά από τις οθόνες των κινητών τους και να δουν την πραγματικότητα.Ανίκανοι να κοιτάξουν πέρα από την μύτη τους.
«Το γεγονός ότι δεν συμβαίνει εδώ, δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει» μας προειδοποιεί η οργάνωση Save the Children.Το γεγονός ότι δεν είναι τα παιδιά μας, δεν σημαίνει ότι δεν είναι παιδιά.Για όλους εμάς «που επιλέγουμε την σκέψη και την γνώση δεν υπάρχουν χαρούμενες ζωές» .Ότι δεν σε σκοτώνει τελικά δεν σε κάνει πιο δυνατό, σε βοηθά όμως να παραμείνεις άνθρωπος, ενάντια στην αδιαφορία, την απάθεια, την άρνηση του να δεις. Η ψυχή αντιστέκεται αλλλά τα μάτια βουρκώνουν γιατί σεβασμός στα παιδιά σημαίνει να προασπίζεσαι την ζωή, τα όνειρα, τα θέλω τους.
ΣΥΡΙΕΣ ΜΑΝΑΔΕΣ… «ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ;»
Σήμερα λοιπόν που είναι η γιορτή της μητέρας ας θυμηθούμε πως κάποιες μάνες δεν θα γιορτάσουν, είναι μακριά αλλά και τόσο κοντά μας, ο κόσμος τους έγινε μαύρος καπνός, βομβαρδισμένα τοπία, πείνα, εξαθλίωση και νεκρά παιδιά στην αγκαλιά τους.Όσες πάλι κοιμούνται αγκαλιά με τα παιδιά τους, κρυώνουν και πονούν.Φοβούνται πολύ και απλά μας ρωτούν: «Ξέρετε ότι υπάρχουμε;»
« Τα τζάμια στα παράθυρα είχαν σπάσει από τους ισχυρούς βομβαρδισμούς. Το κρύο ήταν αδυσώπητο, μας τρυπούσε τα κόκαλα: όσο και να προσπαθούσαμε, δεν καταφέρναμε να ζεσταθούμε. Το κρύο έγινε κομμάτι του εαυτού μας. Ακόμη και όταν φόρεσα πέντε πουλόβερ και τρία ζευγάρια παντελόνια και κρύφτηκα κάτω από τα σκεπάσματα με το γιο μου, ένιωθα ακόμα κρύο. Ο τρίχρονος γιος μου, ο Husam, μου ψιθύριζε στ’ αυτί: “Κρυώνω, κρυώνω”. Η καρδιά μου πάγωνε ακόμα περισσότερο τότε. Ποια είναι η δική σου εμπειρία από τη μητρότητα, όταν ζεις μια καθημερινότητα μες στο φόβο, με τον συνεχή τρόμο ότι κάτι μπορεί να συμβεί στο παιδί σου ή τον σύζυγό σου, φοβούμενη ότι το παιδί σου θα γίνει ορφανό, αν συμβεί κάτι σε σένα; Ποια είναι η δική σου εμπειρία από τη μητρότητα, όταν σε ρωτάει ο γιος σου κάθε μέρα: “Θα πεθάνουμε σήμερα; Γιατί μας βομβαρδίζουν;”. (Bereen Hassoun, καταφύγιο Χαράστα)
Σήμερα λοιπόν που γιορτάζω, ένα έχω να σου πω Τζαφάρ…Πάντα ονειρευόμουν έναν κόσμο καλύτερο Jafaar,ειρηνικό, δίκαιο,γαλήνιο με ίσες ευκαιρίες για όλους μέχρι που τα όνειρα μου στοίχειωσαν οι εικόνες σας. Κάθε βράδυ που βάζω τον γιο μου για ύπνο κλαίω για ότι δεν κάναμε, δεν είπαμε, δεν νιώσαμε όλοι εμείς οι δήθεν ισχυροί,πολιτισμένοι και ευτυχισμένοι. Jafaar ξέρω που είσαι…δεν ξέρω όμως που να σε βρω για να σε σώσω. Λυπάμαι!
